Ontwikkeling

Vorige week na een geweldige middag met drie andere dames, heb ik de diagnose meteen gesteld. Ik heb iets gemist in mijn ontwikkeling. Ik heb nooit vriendinnen gehad in mijn leven waar wij met ze allen alleen over de vrouwen dingen hadden. Zelfs in mijn jeugd had ik een gemengde groep vrienden, meer jongens dan meisjes. 

Als 15-jarigen onze gesprekken waren rondom de politiek, de wereld, filosofie en hoe we de wereld konden verbeteren. Haar, make-up of de mode waren nooit zelfstandige onderwerpen tussen ons. Alleen als het over de positie van de vrouwen in het maatschappij ging, waren ze genoemd als middelen met een rolversterkende effect. 

Onze acties waren niet zoals andere jonge mensen: naar de winkelcentrum gaan, sale spotten, sparen om een afspraak te maken met de beste kapster… enz. We hadden onze stamcafe` op een heuvel vlakbij onze school, of van ons meesten. We speelden volleybal daar, op het gras bij een klein hoekje van de cafe`. We maakten muziek, meestal liedjes van jaren 60-70, of alternatieve liedjes. We speelden “hide & seek”, hint, “catch me if you can” of andere spelletjes. De tuin en de heuvel waren erg groot. Ruimte zat! Het was altijd gezellig en leerzaam.

De cafe` was open voor de publiek in de zomer maanden, van eind april tot eind september. Gesloten gedeelte bleef altijd open voor ons. De winter cafe` was bedoeld voor de werknemers van de historische hamam (thermal bad), waarvan onze cafe` een onderdeel was. Ene keer bouwden we een oven van zand waarin wij aardappelen hebben gebakken en deelden met de mensen in de omgeving en de werknemers natuurlijk. De kinderen van de werknemers kregen gratis bijles van ons. Ze leerden ook heel veel alleen tussen ons te zijn. Andere keer hadden we een tuintje waar wij onze eigen groente gegroeid en natuurlijk deelden we de oogst gratis. Als wij in Nederland waren, hadden we zeker positieve aandacht gekregen met onze sociale projecten en permakultuur activiteiten. 

In Turkije was het ingewikkelder. We werden ouder en sommigen van ons zijn meer politiek actief geworden. Dan zag je wel eens een van ons die niet makkelijk kon lopen, of een andere met een grote blauwe oog na een avond of middag bij de politie. Ik kan nog steeds niet geloven dat de politie bang was van 17-jarigen, alsof wij met onze zandovens en filosofische praatjes twee keer zo groot voor onze lichaam, een revolutie konden maken of de “staat” in gevaar konden brengen. Mijn eerste vriendje kwam niet eens terug van zo een jongeren jacht. Hij is vermist verklaard. Daarna heb ik niet alleen de vrouwen praatjes gemist, maar ook wilde ik heel veel jaren geen vriendje meer hebben. 

Waarschijnlijk jongens van onze groep hebben ook iets gemist in hun ontwikkeling. Ze praatten nooit over auto’s of computers. Ze zouden ook geen rare opmerkingen over vrouwen maken. 

Het voelt heel erg goed om tussen vriendinnen te zijn. Ditjes & datjes, maar heel leuk! Levensverhalen en wijze woorden met een vrouwen energie. Oude gewoontes bleven stiekem ook doorgaan. We hebben wel naar een oud liedje geluisterd, toen wij over de zelfmoord van de stiefbroer hadden. Mijn resolutie voor het nieuwe jaar: Meer middagjes of avondjes met de vriendinnen.

Kam

Adnan Senses, een zigeuner zanger uit Bursa is kort geleden overleden. Ik wist niet eens dat hij uit Bursa was. Bursa is de stad waar ik vanaf mijn 9de tot 18de gewoond heb. Bursa is de stad die mij grotendeels gevormd heeft, totdat ik zelfstandig de wereld kon ervaren. 18 is best wel een jonge leeftijd als ik nu terugkijk. Toen was het gewoon.

Bursa is bekend met de beroemde zangers en zangeressen. Blijkbaar een muzikale stad. Zelfs de tribune van Bursaspor, de voetbal club van Bursa, klinkt altijd leuker dan alle anderen. De ritme blijft daar altijd hangen. Bursa is de stad van groen, blauw en wit en leuke liedjes. Groen van natuur, blauw van de zee en wit van de sneeuw op de berg. Liedjes van zigeuners, immigranten van Balkans, Joden en klassieke Turkse muziek. Het is ook bekend als de stad van homo’s, wat wel te horen is van de tegenovergestelde tribune tijdens de voetbal wedstrijden. Zelfs bekende zangers zoals Zeki Muren waren bekend met hun sexuale geardheid.

Bursa is een toeristische stad en onze grote familie woont niet in Bursa. In onze familie heb je drie soorten visite: Nummer 1: musea en culturele dingen bezoekers. Die zijn meestal geïnteresseerd in de geschiedenis van Bursa. Bursa was opgericht door Prusianen, was ooit de hoofdstad van de Ottomaanse Rijk en was de laatste stop van de Silk route. Er zijn talloze gebouwen of musea te zien. Tweede soort is geïnteresseerd in belangrijke mensen uit Bursa en willen de graf van hun zien. Die gaan naar de rustplaats van Zeki Muren bijvoorbeeld. En met zijn liedjes op de achtergrond op hem raki (Turkse drank) drinken. Zelfs ik heb zijn begraafplaats niet gezien. Derde soort van de familie gaan naar de restaurants, bars en cafés of winkelcentra. Er zijn natuurlijk combinaties.

Toen ik over de zigeuner zanger las, las ik ook dat hij uit Bursa kwam. Nog een beroemdheid uit Bursa dacht ik. Onbewust keek ik naar mijn kalender. Anderen waren bezig met een andere gesprek. “Ervaring is een kam die de natuur aan de mensen geeft wanneer zij kaal geworden zijn” las ik. Het schijnt een Belgische spreekwoord te zijn volgens mijn kalender. Ik heb een maandkalender en op elke maand er is een spreekwoord vanuit een andere land met een mooie beeld van hetzelfde land.

De Spaanse spreekwoord was niet bekend door de Spanjaard. Britse spreekwoord van maand februari was ook niet bekend door de Engelse. Helaas geen Turkse spreekwoord om de “waarheid” van de bron zelf te testen.

Belgische of niet, het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. We raakten in discussie. Spanjaard en de Brit waren van mening dat de betekenis heel erg simpel was. Ervaring is waardeloos. Waarom moet je een kam hebben als je kaal bent? Wat moet je ermee?

De Turkse partij van het gesprek had een heel andere kijkje natuurlijk. “Wanneer” is een belangrijke woord hier. Het is niet “als jij kaal bent”. Dus, je had wel haar en je bent eenmaal kaal geworden. En, dat is een gegeven op dit moment. Dat verander je niet als je in het bezit bent van een kam. Je moet je focus niet op het “verloren voorwerp” te leggen. Je hebt een kam, dat is ook een gegeven.

Volgens de Turkse, met een kam heb je herinneringen, kun jij de momenten met je mooie haar koesteren en ook je kun je je kam lenen aan iemand met haar maar zonder een kam. Het is niet helemaal waardeloos om een kam te hebben wanneer je kaal bent geworden.

De Spanjaard heeft ook een beetje van mening verandert na de Turkse beïnvloed. Yes, influential skills! De Brit heeft meteen een foto van de maand december gemaakt om hem met een Belgische kennis te delen. “ Ale`” zei ik (de Turkse), “Ik hoop dat de Belgische kennis niet kaal is.” Geen enkele beroemdheid uit Bursa was kaal dacht ik ook meteen.

Licht effecten

Zomer is afgelopen in Amsterdam. Zomer is altijd mooi. In de zomer word ik verbonden met de echte: Natuur, zon, groen, blote voeten op zand, minder kleren om te dragen, lichter gevoel… In de winter periode ga ik meer naar de andere pool, de gemaakte. Dan ben ik meer van de cultuur. Natuurlijk winter heeft zijn eigen schoonheid, maar trillend van de kou en nat van regen kan ik het minder waarderen. Dus, meer cultuur voor meer warmte totdat de zon met volle kracht terug komt.

Theater is onnatuurlijk, zeker gemaakt, prikkelt en vraagt constant aandacht. Toch krijg ik een andere soort warmte. Het gaat hier om de sfeer. Ik zag recent een voorstelling welke ik erg leuk vond. Het was niet alleen door de grap met de deuren en mijn favoriete muziek van The Doors. Of het minimalistische decor. Of, de opzet zoals in Dogville waar de acteurs de scene verlaten maar nog zichtbaar zijn… Dit was het gevormde gedeelte. De onnatuurlijke, niet-echte… De stukjes waar je moet nadenken.

Wat ik erg ‘bijzonder' vond was een ongelukje. Het is een toneelstuk waar licht erg belangrijk is. Ineens gingen de grote lichten uit. Misschien een donkere scene, dus geen paniek… De spelers gingen door, maar na 5 minuten moesten we verplicht op pauze. Een kortsluiting en de technische mensen moesten aan het werk. In de tweede gedeelte toen de lichten uit gingen als onderdeel van het stuk, wisten we niet meer of dit elke avond zou gebeuren of het nog steeds door de kortsluiting komt. Onverwachte spanning was geweldig. Niemand wist het meer en het was niet meer helder wat “We gaan doorspelen” betekent. Hoort het echt bij het toneelstuk? Of was het een echte uitspraak tegen de toeschouwers? Ah, het maakt niet zo veel uit. Gewoon genieten. Onmacht en vol overgave...
 
Na de voorstelling weer natuur in het midden van Amsterdam. Regen… Wind… En vandaag genieten we gewoon van de herfstzon op een terrasje. Herfst is ook leuk op zijn manier…

Werk ethiek (!)

Komende vier uur zit ik thuis wachtend op de deurbel. Als het goed is “Feenstra totaal zorg en onderhoud” zal tussen 8 en 12 uur komen. Volgens mij heeft Feenstra alleen maar Goofy’s in dienst. Ene keer kwamen ze niet op de afgesproken dag. Andere keer kwamen ze wel, maar de registratie klopte niet. Ze hadden de juiste spullen niet en moest ik nog een vervolg afspraak maken. Een andere keer de auto ging weg zonder de monteur en de spullen lagen nog steeds bij mij… De vergeten spullen van de verlaten monteur waren later opgehaald. Laatste keer was de monteur meer geïnteresseerd in mijn robot stofzuiger dan de warmte installatie. Ik ben benieuwd wat voor een blunder scene ze deze keer zullen spelen. Spannend!

Wat dan ook, het is een must dat je je werk goed doet. Vroeger had ik een kleine buurvrouw. Zij was niet langer dan 1.35 meter. Elke ochtend ging ze naar haar werk met een rode pak aan of een grijze. Zij was wel goed gekleed, misschien een beetje te goed voor haar werk. Een mooie pak met een mini rok was niet nodig voor de kinderdagverblijf. Met haar lengte heeft zij een harstikke goeie baan gekozen. Tussen al die kleintjes, was haar lengte niet een probleem. Zij had haar autoriteit op de kleintjes, zelfs op hun ouders. Door haar lengte was het erg moeilijk om spullen van de markt te dragen bijvoorbeeld. Zij wist altijd een van de knappe vaders achter haar te laten lopen met haar volle boodschappen tassen. Ik dacht altijd dat zij heel veel at voor zo een kleine lichaam. Elke week paar keer vier boodschappen tassen gedragen door verschillende mannen. En, ze had helemaal geen visite gehad in de twee jaar dat ik in dezelfde complex woonde.

Haar lengte probleem was bekend door de hele buurt. Als je haar tegen komt, was dat de enige gespreksonderwerp. Als zij alleen in de supermarkt was, vermeed ik binnen te lopen. Anders was ik gevraagd om haar te helpen. De hoogste rij kon ze zelf niet aan, en toevallig moest zij altijd iets van de bovenste la hebben. Of, als je samen uit de supermarkt bent, moest je haar kleine stappen volgen en alweer dezelfde tirade horen over hoe moeilijk het is om zo klein te zijn. Zuchtend zou ze weer vragen of je haar boodschappen tassen zouden willen dragen zodat zij een beetje weer op adem kon komen. Zij maakte misbruik van haar situatie en ik had geen zin om mee te spelen in haar “ellende” . Zij was een heel vervelende kleine mens. Een gehandicapte mens kan ook vervelend zijn dus.

Haar voornaam ben ik vergeten na al die jaren maar haar achternaam was heel ironisch: Uzuncobanoglu in het Turks (Langeherderszon is de vertaling).

Kinderen waren dol op haar. Later werd ze zelf de manager van de kinderdagverblijf. Dan zagen wij de andere juffen achter haar lopen met de boodschappen tassen in plaats van de vaders. Zij doet haar werk heel erg goed blijkbaar.

Meester en gezel

Tegenwoordig ontmoet ik alleen maar mensen die geld verdienen van de bezigheden wat ze eigenlijk ook graag zonder geld zouden kunnen uitoefenen. Dan wordt het juist gezelliger om met hun tijd door te brengen. Sinds vorige jaar wilde ik mijn Nederlands verbeteren op een speelse manier. Anders vind ik het te saai en zou ik de lessen als verplichting voelen. Gelukkig heb ik iemand gevonden wie ervan houd: Het spelen met de taal.

Mijn huiswerk is een artikel geschreven door Maarten Everblij uit de Volkskrant van 17 September 2011. De opdracht is elke alinea samenvatten in één zin. Gezellig! Leuke stukje dat je in heleboel manieren kan samenvatten. Ik heb de samenvatting hieronder. Als je wilt, kun je ook via de volgende link de echte artikel lezen: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/2915965/2011/09/17/Meester-gezel-4.dhtml

En, voor de "korter is beter" liefhebbers hierbij de samenvatting... Enjoy!

Natuurkundige Jan Zaanen aan de Universiteit van Leiden werkt samen met collega wetenschapper Koenraad Schalm, die 15 jonger is.

De reputatie van Zaanen is zodanig dat hij als meester gezien kan worden in deze samenwerkingsrelatie, echter inhoudelijk blijft hij de gezel.

Schalm, een specialist op het gebied van de snaartheorie, kan zijn wiskundige kennis gebruiken om natuurkundige problemen op te lossen.

Winnen van de Spinozaprijs in 2006 gaf Zaanen de ruimte om iets aantrekkelijks te gaan onderzoeken en hij richtte zich op de snaartheorie.

Een artikel uit 2007 leg de verbanden tussen de snaartheorie en gecondenseerde materie. Schalm kwam dit artikel tegen. Er ging hem een lichtje op! En, toevallig in dezelfde periode ontmoette hij Zaanen en hun samenwerking is begonnen.

Aanloop fase was niet soepel, omdat ze niet konden overeenstemmen over de doelstellingen. Ze zagen dat het moet kunnen, maar hoe wisten ze niet. In de tweede fase verhuisde Schalm naar Leiden en toen werd het makkelijker om elkaar te begrijpen.

In hun onderzoek hebben Schalm en Zaanen experimenten gebruikt om theorieën te toetsen, en vervolgens wiskundig te verklaren.

De senioriteit van Jan geeft legitimiteit aan hun onderzoek waardoor de acceptatie in de wetenschappelijke wereld vergroot wordt.

Door de combinatie van de communicatieve kwaliteiten van Zaanen en bedachtzaamheid van Schalm is er een vruchtbare samenwerking ontstaan.

Parkeren

Mijn nieuwe auto is echt een patser auto, zwarte kleur, met spoilers, speciale sportieve velgen en op een heel korte tijd bereik je de snelheid van 100 Km/uur. Het is een speciale Citroën C2 met een heel grote motor cilinder. Ik merk het heel goed tijdens invoegen en uitvoegen. De nieuwe auto is erg snel!

Vandaag tijdens de lunch pauze hebben Jelmer en Tim (twee collega’s) langs mijn auto gelopen en over de auto gesproken. Nadat ze terug waren hebben ze het aan mij verteld. Tim heeft zelfs de gegevens gecheckt. Ze waren benieuwd of de auto wel snel was zoals ik zei en zoals de beschrijvingen. Ik heb ze meteen uitgenodigd voor een ritje. Ze kunnen het zelf ervaren :-) En, stiekem ben ik blij dat de nieuwe auto aandacht trekt. Ook bij de ingang naar de bedrijfsterrein, bij de poort, wordt ik bijna elke dag gestopt door de beveiliging. Met de Twingo moest ik niet zo vaak stoppen voor een security check.

Na de verhaal van Jelmer en Tim keek ik ook op de www.vwe.nl om de gegevens van mijn nieuwe auto te kijken. Volgens de registratie gegevens heb ik hem al 37 dagen in bezit. 37 dagen… Dat is wel verbazend lang. Met deze auto heb ik inmiddels al meer dan 2,200 km gereden. Ook, ben ik naar plekjes gegaan waar ik nooit eerder was geweest. Dus, nooit eerder met de Twingo. Na de eerste paar dagen, kon ik de C2 wel makkelijk spotten in de parkeer garage van Albert Heijn. Dus, volgens mij ben ik wel eraan gewend.

Toch 37 dagen zijn niet lang genoeg om mijn lieve Twingo te vergeten. Parkeren in Amsterdam is bijna nergens gratis. Elke week moet ik tenminste drie keer ergens parkeren en een parkeerautomaat zoeken. Totdat ik Parkmobile App had, en dat is sinds vorige week, moest ik elke keer bij de parkeerautomaten staan en de kenteken van mijn auto invullen. Hoe vaak heb ik de kenteken van mijn Twingo ingevuld denk je? Tot de laatste week was het bijna elke keer. Tenminste in mijn gedachten had ik nog steeds 83-TGV-7, daarna moest ik soms terug lopen naar de C2 om ervan zeker te zijn… Was het PV JJ of PJ VJ…. Alle combinaties leek me goed genoeg. Met een praktische oplossing, heb ik later een foto gemaakt waar de kenteken duidelijk was. Daarna moest ik niet meer terug lopen, maar wel de telefoon uit de tas halen.

Elke keer stond ik voor de parkeerautomaat en had ik de neiging om de kenteken van de oude auto te invullen. Het is niet dat ik niet wist wat mijn kenteken was. Ongeveer wist ik het wel :-) Het is meer een gevoel of een eerste instinct dat de kenteken wat bij mij hoort is die 83-TGV-7.

Fun factor

Het leek alsof ik mijn blog even aan de kant liet liggen. Ik kon niet zo veel tijd besteden aan schrijven. Het komt deels door goed weer in Amsterdam. Het is ongelofelijk maar waar. Paar dagen achter elkaar hebben wij zelfs boven 30 graden meegemaakt. Nog een belangrijkere reden van mijn afwezigheid was door grote veranderingen in mijn leven. Binnen een korte periode is mijn auto, mijn woonomgeving, mijn relatie status en mijn werk veranderd en behalve mijn werk, waren die veranderingen niet op deze manier verwacht. Nu ben ik weer terug en ben ik weer bezig met mijn Nederlands :-)

In de tussen periode leerde ik duiken met ’t Duikhuis, een Amsterdamse duikschool. Alle instructeurs van deze school waren erg bekwaam en fijne mensen. Op mijn eerste weekend had ik les van Annelies, wie toen nog een duikmaster was. Ik weet niet precies welke woorden ik gebruikt heb, maar aan het einde van onze lesje heb ik Annelies een heel positieve feedback gegeven. Daarna heeft ze met volle overtuiging besloten om een duikinstructrice te worden. Ik wist het helemaal niet.

Ik kan me wel herinneren dat ik het erg prettig vond met haar, omdat zij meer fun had dan ik. Met haar, leren duiken was ontzettend leuk. Zij leerde alles op een speelse wijze. Omdat zij liet zien dat ze veel van genoot, kreeg ik ook extra zin. Met de andere duik instructeurs was het meer een mechanische wijze. “Nu vin pivot, en daarna skill #13…” En, de nadruk lag op negatieve dingen, waar je moet opletten. Annelies was juist gefocust of de positieve. Met Annelies was het, “Wil je vin pivot doen? Die is leuk? Of zullen we eerst beginnen met zonder duikbril zwemmen. Dat is ook cool.” Haar didactische manier spreek mij veel aan. Het ging nooit over de skill zelf. Met haar lessen betekent dat je leert hoe je een bepaalde skill op een leuke manier kan ervaren.

Het is ook boeiend te zien dat mijn feedback een verandering kan brengen op iemand z’n leven. Goed dat ik met volle enthousiasme en openheid mijn gedachten en gevoelens met haar deelde. Anders zou ze nooit weten hoe goed haar lessen waren en wat een geweldige instructrice zij zou worden, of zij al was. Nu durft ze haar open te stellen en andere trainees een kans te geven om haar te ontmoeten. Het is een winst voor de (duik)wereld. Haar beslissing creëert zo veel veranderingen in de wereld. Als je erover denkt, met tientallen trainees per jaar, gaat ze direct invloed hebben op de levens van tenminste die mensen en de mensen in hun omgeving. En indirect op de andere mensen met wie de trainees van haar zullen gaan duiken.

Dus, toch was ik bezig met goeie dingen in deze periode dat ik niet op mijn blog schreef :-)

Ciao Don Andrea Gallo

Rode priester Don Andrea Gallo is vorige week overleden in Genoa, op 22 mei. Hij was voor een alternatieve kerk, waarin een internationale religie gebaseerd was op de Marxist filosofie. Hij was de priester van een Benedicten Kerk sinds de jaren 1970. Elke prostitué, transseksueel, arm, werkloos, zwerver en immigrant kon bij hem terecht. Zijn kerkdiensten gingen altijd over politieke en sociale problemen. Aan het eind van elke kerkdienst speelde hij “Ciao Bella” de Italiaans partizanenliedje of met andere woorden, socialistische strijdlied van de Italiaanse partizanen die zich tegen de fascisten en de nazi’s verzetten tijdens de tweede wereld oorlog. Hij riep dat het tijd was voor een homoseksuele Paus. Don Andrea Gallo was een gelovige, maar zijn hoogste geloof was de mens zelf! Hier wil ik het Italiaans liedje nog een keer draaien voor Don Andrea Gallo. Slaap zacht Gallo!



https://www.youtube.com/watch?v=23FJhYPjYME

Voetbal & Rotterdam

Ik hou van Rotterdam en ik hou van voetbal. Vooral de internationale wedstrijden. Elke even jaar is een feest voor mij, door de EK en de WK.

Iedereen weet dat de voetbal door Britten gevonden is. Toen was het een beetje anders natuurlijk. Bijvoorbeeld er was geen penalty. De logica was heel simpel: Britse gentlemen zouden geen verkeerde handelingen verrichten, dus er was geen sprake of noodzaak voor de penalty.

Ieren hadden een andere kijkje. Als ze dronken waren, onverwachte posities zou kunnen ontstaan. Door de verzoek van de Ieren, in 1891 een scheidsrechter met de recht tot de doodfluit (penalty) was ingevoerd. Tot dan, de kapitein van de team zou met de andere kapitein overleggen in het geval van onenigheden op het veld.

Na het invoeren van de penalty is de gezag van de kapitein niet helemaal verdwenen. Bijvoorbeeld teamkapitein Bas Paauwe van Feyenoord. Op 6 December 1942, Feyenoord stond 1-0 voor tegen de eind van de eerste helft van de wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord in de (oude) Kuip. Bijna helemaal aan het eind van de eerste helft, heeft Jan Bens van Feyenoord een penalty gewonnen voor zijn team. Maar de keeper van Ajax was oneens en wou de bal niet aan Bens geven. Ruzie tussen de keeper en Bens liep een beetje uit de hand. Op dat moment kwam Bas Paauwe, de kapitein van Feyenoord en heeft Bens uit het veld gestuurd. Toen was er nog steeds geen rode kaart, maar wel sterke team kapiteins.

Feyenoord was de winnaar van de wedstrijd met 2-0, en deze was de eerste wedstrijd waarin een voetballer uit het spel was gezet.

Allegorie van de grot

Vandaag moest ik aan de allegorie van de grot denken. Ik had een keer een sjabloon gemaakt om de status van mijn projecten duidelijk door te geven aan mijn manager. Ik ging op vakantie en had ik niet zo veel tijd voor een meeting, vandaar.

In deze sjabloon kan je alle gemaakte en nog te gebeuren project stappen en de activiteiten zien. Het was een mooie opzet voor alles op een A4tje te laten zien.. Ruim een jaar geleden was het een groot succes geworden. Vandaag zag ik een collega ermee te worstelen. Hij volgde de opzet, maar inhoudelijk wat hij neerzet klopte helemaal niet. Hij dacht dat de project stappen vast waren, namelijk 5 stappen. Het kon 1, 2 of meer stappen bevatten…

De ziel was helemaal niet begrepen… Grappig dat men de schaduwen op de muur van de grot letterlijk waarneemt en niet verder ziet of denkt…

Geen enkele reden tot strijd

Mijn laatste verhaal over mijn hardloop evenement was een heel lange tijd geleden geschreven. Inmiddels ben ik twee keer naar Turkije geweest, eerste keer voor een vakantie van een week en de tweede keer voor een dienstreis. Verder waren er aantal andere spannende gebeurtenissen op het werk gebied. In het privé ging het ook niet slecht. Ik heb een wandeltocht meegemaakt- heb zelfs een medaille ontvangen. Mijn nieuwe Italiaanse taal oefengroep had alleen maar nette mensen. Jammer dat we twee weken geleden op zomer vakantie zijn gegaan. Het prachtige neefje van mijn vriend is geboren. Hij is een erg mooie en serene baby. 30 april was de laatste Koninginnedag in Nederland. Dat heb ik ook rustig meegemaakt. Er was de lentekermis en op de kermisplein heb ik de botsende auto’s gereden op mijn 34ste. Mijn vriend en ik waren de enige dertigers op de baan - hij zelfs meer onderweg naar veertig. Het was erg gezellig...

En, inmiddels ben ik 35 geworden op 14 mei… 35, een mijlpaal. Ik ben niet zo jong meer. Tot de 34, valt iedereen onder de categorie jong- categorie 18-34. Vanaf 35 val je onder de categorie 35-55… een heel andere leeftijdscategorie.

Deze groep richt zich op familie en kinderen. Hun bezigheden zijn hypotheek aflossen, kinderen opvoeden, een beetje sparen voor de oude dag en plezier hebben in het leven. Ik was bewust van de leeftijd categorie shift sinds paar jaar en de bijbehorende eigenschappen van de naderende leeftijd categorie, hihi... Daarom heb ik mezelf kunnen voorbereiden. Ik weet nu wat ik wil. Dat geeft rust en ruimte. Onbewust heb ik me heel goed kunnen voorbereiden realiseer ik me.

Onverwachte gebeurtenissen in mijn leven waren toevallen of juist onbewuste keuzes van mij? Ik heb het gevoel dat alle stenen op zijn plek zijn gevallen. Dat is een heel bijzondere gevoel moet ik zeggen. Tot mijn 30ste had ik heel veel strijd gegeven om een soort basis te kunnen bouwen. “Learn to value yourself, which means: fight for your happiness.” (Ayn Rand)

Nu, na alle tegenstrijdigheden, waardeer ik dit rust gevoel en het gevoel van “alles is compleet- geen enkele reden tot strijd”.

Hardlopen of auto kwijt raken- welke kost meer energie?

Afgelopen zondag heb ik deelgenomen bij het Twiske hardloopevenement. Ik heb een kleine 3 km hardgelopen. Het duurde 20 minuten. Niet een top prestatie, maar nu heb ik een baseline en het kan alleen maar beter vanaf nu! Nadat ik de finish bereikt heb, was ik heel blij, erg moe, maar ook vol met energie… Heel gek is dat. Waarschijnlijk had ik een soort runners high.

Gelukkig was ik erg blij door de endorfine. Anders, de zoektocht naar mijn auto had heel erger kunnen zijn… Ik ben 75 minuten bezig geweest om mijn auto terug te vinden. Na een uur zoektocht zonder enige tastbaar resultaat, heb ik iemand gevraagd of hij mij kon helpen. Gelukkig was hij wel bereid om te helpen. En, toevallig was hij een van de beste hardlopers. Gisteren was hij de tweede geworden van de 22 km loop. En, hij kwam ook uit Zaandam. Hij heeft mij in zijn auto rond gereden en na een minuut of tien heb ik mijn auto weer kunnen zien, dankzij hem. In de auto hebben wij niet zo veel gesproken. De onvermijdelijke vraag vanwege mijn accent en mijn woordkeuze was natuurlijk “Waar kom je vandaan?”. Ik had de vraag ietsje anders opgevat. “Zaandam” zei ik. “Oostzijde”. “Een van de flats daar?” “Ja, vlakbij”. "Ik kom ook uit Zaandam" zei hij. "De Zuidzijde".

Na 8 minuten rondgereden hebben, vroeg hij of hij mij beter naar huis kon brengen. “Nee, ik kan niet binnen. Ik heb de sleutels in de auto laten staan” antwoordde ik. Logisch, hij zou toch die kant opgaan. “Heeft niemand de sleutels? Je vrienden? Je buurvrouw?” vroeg hij. Tja, als mijn vriend thuis was, kon ik in ieder geval binnen gaan… “Nee, alleen mijn vriend. Maar hij zit op dit moment op de GroenLinks Congres”. “Is je vriend Zaanse?” “Ja, hij komt uit Zaandam”. Daarna heeft hij paar vragen gesteld zoals of ik deze straat herkende, waarop mijn antwoord niet zo zeker was. Hij heeft mij weer gevraagd, “Zo hij is Zaanse… Hoe heet je vriend?” Ik vertelde de naam. Ik zei ook dat hij in Hogeschool Alkmaar gestudeerd heeft. “De naam ken ik niet. Maar, ik heb ook daar gezeten”. Ik onderbrak hem: “Deze straat kon wel de juiste zijn… Bij zo een bocht heb ik mijn auto neergezet, het was één van deze straten…Met hoge drempels… Niet de chique huizen… Ja, ja, ja! Daar is het… Dat is mijn auto…” Ik stapte meteen uit. “Ik ben je heel erg dankbaar. Dank je wel. Ik zal je naam vinden van de uitslagen“ riep ik toen ik de deur dicht probeerde te krijgen. Hij zei: “Ja, misschien tot ziens in een ander evenement. Veel succes. Wel thuis.” Toen ik in mijn auto stapte heb ik gezien dat hij bezig was met zijn mobiel… ‘Hij komt uit Zaandam en van Landsmeer naar Zaandam heeft hij TomTom nodig?’ dacht ik heel snel. ‘Dan is mijn zoektocht naar mijn auto in een onbekend terrein is niet zo slecht’.

In mijn auto heb ik mijn mobiel gepikt en meteen mijn vriend vertelde over mijn resultaat en ook over mijn auto incident. Hij schreef: “Je hebt wat verbeterpunten… zoals het sneller vinden van je auto. Hihihi…” Daarna heb ik dezelfde verhaal aan mijn zwager verteld, wat hij een beetje sip vond.

Goed dat ik over alles en nog wat praat. Tegen zeven uur kwam mijn vriend terug. Ik was al thuis. Ik heb hem het hele verhaal nogmaals verteld en hij begon over zijn verhaal. Zelfs ik was trots met zijn partij deze keer. Hij heeft het congres zelf meegemaakt, dus hij was vol met verhalen… Toen hij iets wilde laten zien, pakte hij zijn mobiel, keek hij naar de linkedin request… Van hem moest ik meteen naar het scherm kijken. “Hoi… Ik hoop dat je vriendin veilig thuis is gekomen. En, hoop ik dat zij niet uit het veld geslagen wordt vanwege het kwijtraken van de auto”. Het was van mijn hardloper “kennis” wie vanmiddag mij hielp met de zoektocht naar mijn auto. Hij was blijkbaar niet bezig met het invoeren van zijn adres toen, maar met het invoeren van de naam van mijn vriend…

Vrijheid, verantwoordelijkheid en rechtvaardigheid

Vrijheid is essentieel in een relatie. Het is simpelweg de mogelijkheid om je eigen leven in te richten. Vrijheid in een relatie is een beetje je eigen leven in te richten terwijl je jezelf verantwoordelijk voelt voor je partner en zorgt dat je relatie rechtvaardig is.

Rechtvaardigheid in een relatie betekent dat de basisbehoeften van alle twee mensen voldaan zijn.

In je eentje hoef je je helemaal niet verantwoordelijk voelen tegen iemand, want je bent alleen. En, rechtvaardigheid is niet van toepassing, omdat er alleen maar een set van de basisbehoeften is… en meestal deze set is niet voldaan in je eentje :-) Je partner geeft je de erkenning, herkenning, de steun, de gezelligheid… alles wat er bovenop staat in de hiërarchie van behoeften volgens Maslow.

Verantwoordelijkheid legt het verband tussen de twee mensen. Verantwoordelijke partner denkt vooraf aan de consequenties van de verschillende alternatieven, kiest zonder dwang en uit de vrije wil voor het alternatief dat voor iedereen op de lange termijn het meest gunstig is.

Wij denken dat een gemiddelde mens altijd rationeel en daardoor altijd verantwoordelijk is. Zijn de mensen echt altijd in staat om verantwoordelijk te zijn? Soms zijn wij simpelweg niet in staat, soms zijn wij dom en naïef, soms zijn wij misschien onwetend of onervaren... Als het zo is… en, er is geen weg om onverantwoorde gedrag ongedaan te maken… Hoe ga je hiermee om? Hoe kan je samen blijven werken aan creatie met je partner?

Dan heb je de super wet van vergeving… Of, het vergevingprincipe :-) Om te vergeven hoef je niet innerlijk of uiterlijk veranderen. Als je je partner niet langer de schuld geeft en zelf verantwoordelijkheid neemt voor je verdriet en je ongenoegen, ben je al in het vergevingsproces. Vergeving is niet zozeer iets doen of iets ongedaan maken. Dat kan niet. Het stelt ons in staat om schuld en verwijten ongedaan te maken. Alleen een voortdurend proces van vergeving stelt ons in staat om het partnerschap in stand te houden terwijl het zijn onvermijdelijke ups en downs meemaakt. Vergeving wist schuld en verwijt weg. Dan worden wij weer (emotioneel) vrij om onze betrokkenheid bij de relatie te vernieuwen en ons weer met onze partner te verbinden.

Peterprincipe versus Dilbertprincipe

Hoe kan je de geschiktheid van iemand voor een functie of voor een rol bepalen? En, wat doe je daarmee? Daar zit ik mee te worstelen. Het gaat niet alleen over het bedrijfsleven. Ook in de maatschappij, kan jij als een toegewezen instantie wel zeggen dat bepaalde soort mensen geen kinderen mogen krijgen, bijvoorbeeld mensen met een IQ minder dan 80? Kan jij sommige mensen niet geschikt vinden voor de ouder rol?

Het Peterprincipe in de organisatiekunde zegt dat competente mensen zullen uiteraard gepromoveerd worden op een hoger niveau, totdat ze de grens van de competentie bereikt hebben. Laurence J. Peter zegt in het Engels: “In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence”.

Het idee is heel erg simpel. Als een medewerker goed functioneert in zijn eerste functie binnen die hiërarchie, dan komt hij of zij in aanmerking tot een promotie naar een hogere functie. In zijn nieuwe functie, als de werknemer tijd en aandacht besteed aan niet nuttig werk en bijvoorbeeld blijft zijn of haar eerste taken uit te voeren of zich bezig houdt met verdedigingsmechanismes te creëren voor zijn slecht functioneren, heeft hij zijn niveau van incompetentie bereikt.

Deze kan je toepassen op het gebied van de maatschappelijke rollen. Als ik doorga met dezelfde voorbeeld, kan je wel zeggen dat een goed functionerende kind kan gepromoveerd worden naar de puberteit. En daarna naar volwassenen leven. Hij/zij kan een leuk baan vinden, een leuk partner vinden en als de jongvolwassene in deze rol goed genoeg functioneert, mag hij/zij het ouderschap in.

Aan de andere kant heb je ook de Dilbertprincipe. Hier het mechanisme naar boven werkt met de tegenovergestelde grondvormen. Als je heel erg slecht functionerende mensen hebt, kan je ze beter promoveren naar een management functie zodat ze niet zo veel schade kunnen veroorzaken aan de werkvloer. In het Nederlands kan je dit principe noemen als “wegpromoveren”. Dus, slecht functionerende puber wegpromoveren naar een tienermoeder bijvoorbeeld?

Ik verander de wereld- De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind

In de afgelopen week heb ik ontzettend veel pijn op mijn linkerschouder en nek gehad. Het ergste was dat het pijngevoel geleidelijk toenam, zodat ik elke dag dacht: “Meer dan dit kan ik echt niet hebben…” En verbazend genoeg merkte ik de volgende dag: mijn pijngrens heb ik heel erg laag geschat. Vrijdag kon ik mijn schouder amper bewegen, en als ik het toch maar probeerde, deed het heel veel pijn.

De pijn is nu bijna helemaal verdwenen, gelukkig. En ik kan zonder enige probleem werken & ook nog mijn blog schrijven. Schrijven op mijn blog en het onderhouden van mijn blog geeft mij energie. Vanaf het begin doe ik het met plezier. Ook, ben ik erg ambitieus over mijn blog. Ik zie het voor me… In de toekomst… elke nieuwkomer kent deze blog… En ze kunnen hier oefenen… Inmiddels heeft de blog miljoenen lezers. Het is een bekende taalactiviteitencentrum, maar ook een schrijfatelier. Hier schrijft men goede verhalen, met enige taalfouten. De nieuwkomers staan open voor verbeteringen. De interactie is heel erg hoog. Er zijn vrijwilligers als tekstlezers. Er zijn ook literatuur mensen. Deze mensen coachen de blogschrijvers om de artistieke kwaliteit en de leesbaarheid te verhogen. Het is een bloeiende en groeiende wereld. Zo zie ik het voor me…

Met betrekking tot allerlei plannen ben ik meestal te ambitieus. Mijn inzet is meestal heel erg groot. Ik verwacht mijn schepen volgeladen terug van het schatteneiland, terwijl ik niet eens een bootje heb. En geduld is niet een heel bekende woord voor mij.

Deze grote plannen bestaan wel en zal op een dag de bewaardheid worden. Inmiddels ben ik ook blij met wat ik bereikt heb. Ik heb trouwe lezers en ik krijg af en toe reacties. Het is niet zo erg interactief geworden, maar daarvoor zal ik misschien iets anders bedenken. En belangrijkste is, dat ik ook blij word met kleine veranderingen die mijn blog maakt. Een vriendin zei: "Het idee is erg leuk!". "Ik wil ook een blogger worden." Zij is sensitief en aardig. Ik weet het zeker dat zij allerlei dingen zal vertellen met haar bijzondere kijk op de wereld. Verhalen over kleine dingen die door de meeste ogen niet gezien zijn. Ik hoop haar binnenkort te lezen. Tot die tijd en ook daarna zal ik altijd de eer houden dat ik met mijn enthousiasme ooit een vriendin kon beïnvloeden en een blogger kan maken. Wat leuk! Een andere vriendin zei: “Misschien ben jij niet actief in de politiek, want je gelooft niet dat je de wereld kan veranderen.” Ik weet het zeker dat ik de wereld kan veranderen, maar ik wil het liever door zachtheid bereiken, door kunst, literatuur, cultuur, meditatie en liefde. Door het schrijven geef ik iets terug aan de wereld… Ik verander de wereld… en de wereld van de lezers…

-----------------------------

Na een jaar las ik een gedicht over de zachte krachten. Het schijnt een bekende Nederlandse gedicht te zijn. Wat Henriëtte Roland Holst (Tante Jet) een eeuw geleden schreef en wat ik een jaar geleden schreef zijn dezelfde... Wij geloven in de kracht van de zachte krachten...

De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten
en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

---

Roddelend lunchen

Een tijdje geleden heb ik een lekkere lunch gehad met een interessant onderwerp. Een collega heeft een verhaal verteld over een hartsvriendin van haar en verdwaalden wij in discussies over integriteit. Volgens Van Dale de definitie van integer is onschendbaar, eerlijk en onkreukbaar. Voor mij de kreet integriteit is heel simpel. Belangrijkste is dat ik mijn innerlijke gevoel van eigenwaarde wil blijven ontwikkelen en tot persoonlijke groei kom. Ik wil zo meer mogelijk en in elke situatie mezelf blijven. Dat vind ik de puurste vorm van integriteit en eerlijkheid.

Maar als je over de puurste vorm van integriteit hebt, heb je waarschijnlijk iemand die niet zo een groot belang aan uiterlijkheden hecht. Toch zijn er mensen die erg dichtbij zijn. Door hun ergernissen zou deze persoon zien dat zijn of haar eerlijke wijze van handelen niet altijd beloond wordt. Met de “dichtbije” mensen de lijn tussen de innerlijkheid en de uiterlijkheid is niet zo helder. Als zij niet eerlijk zijn, doet het pijn. Dan denk je: “Hoe kan zo een lief persoon dat doen?” Als jezelf door de dierbare om je heen niet eerlijk genoeg gevonden wordt, doet het nog erger pijn. “Hoe kan iemand zo dichtbij denken dat ik niet eerlijk ben”

In het voorbeeld van de collega had haar vriendin een incident waar zij dacht de gesprekslijst van haar huis telefoon te wissen. Zij pakte de telefoon op en zag dat er een onbekende naam in de lijst stond. De onbekende naam was van een vrouw die zij zelf niet kent, maar weet dat deze persoon bestaat. Het was het laatste gesprek van ongeveer een uur. Zij was boos, omdat deze persoon altijd gebeld wordt als zij de deur uit is. Maar, hoe kwam deze naam op haar telefoonlijst… Was het misschien de andere telefoonlijn van haar vriend… Oeps…

Zij was eerlijk en heeft meteen haar vergissing gemeld bij de beller- haar vriend. En zij zei dat ze het helemaal niet integer vindt dat er nooit iets gezegd wordt over dit soort telefoontjes, of berichten, of wat dan ook. Zij vindt het niet eerlijk… zei mijn collega… omdat als het een deel van het leven van haar vriend is, zou zij verwachten dat het ook op dezelfde manier beleefd wordt…. Zoals alle andere verhalen, telefoontjes, berichten… enzovoort. In alle andere gesprekken met de familie of vrienden, was zij op de hoogte gesteld… of van te voren vertelt de vriend dat hij van plan is om een telefoontje te doen of gebeurt het naast haar… Maar het leek alsof de gesprekken met de vriendinnen, waaronder een grote deel de oude vriendinnen of one-night stands, altijd stiekem moeten gebeuren. Zij kon het niet uitleggen waroom hij zo geheimzinnig moest doen over zijn communicatiebehoefte. Ik ben verbaasd om te horen dat voor dat vriendin van mijn collega, was het helemaal niet vreemd dat haar vriend een soort communicatiebehoefte heeft, maar zij vind het erg vreemd dat hij de behoefte op een heel stiekeme wijze vervuld. Zij kon alleen niet begrijpen waarom…

Op die avond was zij daarna ook nog beschuldigd door haar vriend voor dingen die zij niet doet, bijvoorbeeld het checken van de mobiele telefoon, de mailtjes, andere gesprekken, berichten… enzovoort…enzovoort… van zijn vriend… Daarna zei ik, “Jezus, wat heeft hij te verbergen dan?” “Inderdaad” zei de collega. Dat was ook het antwoord van de vriendin. “Dat heb ik niet gedaan en dat zal ik nooit doen, omdat ik het niet eerlijk vind en heel erg cheap vind. En, zou ik ook niet doen omdat ik tenminste een beetje vertrouwen moet kunnen hebben voor mijn dichtbijzijnden. Maar, wat heb jij te verbergen? Als ik je communicatie zou lezen, of als ik je gespreksgeschiedenis zou zien, wat zou ik weten dat ik nu niet mag weten?” En… “Niks” was het antwoord… “Niks…” “Ik heb niks te verbergen…” Dat leek net andersom dacht de vriendin.

Daarna raakten wij tijdens de lunchpauze in gesprekken… Hoe kan ik iemand als integer beschouwen wanneer deze persoon altijd geheimen heeft… Hoe belangrijk en fundamenteel is integriteit in een relatie… Kan je integriteit opeisen… Is dat eerlijk om zoiets te eisen… Ben jij dan eerlijk voor jezelf… En, als je de persoon wel vertrouwt… Dat je denkt dat hij of zij nooit onbetrouwbaar is… Kan je hiermee leren leven? Ben jij dan eerlijk voor jezelf… En vooral, waar komt de geheimzinnigheid vandaan?

Eerlijk en heerlijk kleding

Laatst ben ik naar de bekende goedkope kleding winkel in Zaandam gegaan. Het was overvol, massaal, en bijna iedereen in het centrum van Zaandam was aan het doorlopen met de papiertassen van deze merk waarop de merknaam in blauwe lettertjes is geschreven. Ik heb drie truien gekocht en een pyjama set. Het was bij elkaar 50 EURO in totaal. Niet duur, maar ook niet zo belachelijk goedkoop. Dus, alles in orde dacht ik… Maar nee… Het voelde anders… Ik was niet blij met mijn “koopjes”. Nog erger, ik voelde me helemaal tegenovergestelde. Het voelt alsof ik een verraadster was. Nog ergere verraadster, bedrieger en leugenaar dan de oude haatpoliticus Glafkos Klerides… Waroom was ik naar deze winkel geweest? Waroom koop ik niet de eerlijke producten? Waroom leven wij, mensen, niet in een maatschappij waar geen vuil geproduceerd wordt? Ja, ik weet dat het huidige kapitalistische systeem gebaseerd is op productie, winst en vervuiling. En, de samenleving zonder vuil een beetje utopie is. Maar, wij zijn langzamerhand in een verandering. De wereld wordt bewuster over niet-eerlijke verdeling van de winst. Steeds meer mensen weten dat goedkope textiel is gemaakt door slecht betaalde arbeiders in de ontwikkelingslanden waar ze soms 14 uur per dag 7 dagen per week moeten werken. En van ene dag naar de andere dag zich op de straat zouden kunnen vinden als ze de werkcondities willen veranderen. En, de slecht betalende werkgevers van deze mensen, zijn ook niet goed voor onze milieu, nee. De rivieren van de wereld zijn vol met de toxische afval van deze bedrijven. Elke non-eerlijke kleding stuk bevat chemische afval. De chemische afval gaat in onze water, de dieren, de planten… alle voedsel op aarde bevat chemische afval. Mensen worden bewuster. Maar, met mijn weten, waardoor kwam mijn bedeesdheid? Waroom koop ik niet alleen maar eerlijke kleding? Waroom maak ik de oneerlijke kleding producenten sterker door mijn koopjes? En, waroom doe ik iets anders dan wat ik denk en waroom doe ik iets wat mij achteraf gezien een rot gevoel geeft? Met deze vragen kan ik de hele tijd mee worstelen, maar in plaats van mezelf analyseren ga ik naar de toekomst kijken deze keer. Tenminste, ben ik daar in de rest van mijn leven :-) En, gebeurd is gebeurd. Dus, eerst heb ik voor mezelf een besluit genomen: ik zal alleen maar eerlijke producten kopen vanaf nu. Ik ben niet rijk, maar ik kan toch èèn duurzame rok kopen in plaats van tien goedkope rokjes. Bij deze zal ik ook van de ruimte kunnen genieten. 9 rokjes minder in de kledingkast- heerlijk! Maar, waar koop ik ze? Ik ken alleen maar de eerlijke winkels van Haarlemmerstraat in Amsterdam. Is dit alles? Vooral, zijn er geen eerlijke webwinkels? Natuurlijk wel… Mijn kleine onderzoekje op internet heeft de volgende adressen geleverd: www.corakemperman.nl, www.jackpot.dk, www.restored.nl,www.hempworks.nl, www.openshopamsterdam.com, www.timberland.com, www.fair21.com, www.expresso.nl, www.kuyichi.com, www.watmooi.nl. Ik zal blijven zoeken. Ik was ervan overtuigd dat de probleem met de eerlijke mode is dat: eerlijke mode is lelijke mode. Ik denk dat deze mythe niet helemaal waar is. Tenminste, nu weet ik waar ik eerlijk en heerlijk kleding kan vinden, en online ook. Maar, nu moet ik iets anders zoeken. Waar kan ik duurzame lampen vinden? En duurzame, eerlijke, ecologische bankstellen?

Belangrijke Dag

Zoals alle andere dagen met een gemaakte betekenis, geeft de Valentijn's Dag ook een schijn gevoel. Alsof je alleen op die ene dag je liefde kan laten zien… Weken geleden zijn de winkeliers begonnen met de Valentijn collectie in de ramen te zetten. Bloemisten hebben de gewone bloemen met de rode inkt nog rooier gemaakt, in groteske arrangementen bij elkaar geraapt en de prijzen omhoog gegooid zodat ze helemaal klaar zijn voor de speciale dag. Televisie kanalen waren allang klaar met de meest populaire romantische komedies in hun programma. Iedereen is klaar voor de Valentijn's Dag. Ik ook. Daroom komt dit stukje over de liefde… Als een verliefde persoon van top tot teen, ben ik natuurlijk de expert om hierover te schrijven:-) Dus, hier komen de wijze woorden van de liefde expert.

1- Liefde komt wanneer je niet daarop zit te wachten… zeggen ze... Het is niet helemaal waar… Het overkwam mij wel. Maar, aan de andere kant was ik helemaal niet op te wachten? Wij zijn allemaal op de aarde gekomen om de liefde te vinden. In zijn allerlei vormen. Geen enkele ziel zal rustig worden totdat hij de liefde vindt waarop hij/zij opzoek naar is. Als je dat eenmaal vindt, komt er een relaxatie en volgt een soort volmaakt gevoel. Met je lief voel je je altijd beter dan wanneer je alleen bent… Het is gezelliger, leuker, warmer... Ehm… Als je dat gevoel niet hebt, hoogstwaarschijnlijk het is vals alarm… Je moet onverwijld wegwezen en doorgaan met je zoektocht… Naar de volgende!

2- Je hebt hem/haar gevonden… Gefeliciteerd! Hoe kan je je liefde bewaren en zorgen dat de liefde duurzaam is? Altijd blijven roepen: schatje, liefje, mijn wilde roos… of regelmatig cadeaus kopen…? Nee… helemaal niet nodig. De enige wat je kunt doen is hem/haar accepteren zoals zij/hij is, hem/haar waarderen en respecteren, open zijn en delen, en belangrijkste is niet lui worden in je relatie… Het is niet dat je de gegarandeerde warmte altijd krijgt als je niet zorgzaam bent voor je lief. Ook, zou ik moeten zeggen dat je realistisch moet blijven. Waar je twee personen hebt, heb je altijd meningsverschillen. Neem waar dat er meningsverschillen zijn. In een dag kan alles gebeuren. 'S avonds als je liefdevolle kopjes in dezelfde bed op de zachte kussen vallen, laat alle onenigheden achter de rug en geef elkaar een echte “ik hou van je” kusje. Als je in bed gaat zonder ruimte in je hoofd vanwege de discussies van de dag en zonder een kusje… Je moet meteen wegwezen… En doorgaan met je zoektocht :-)

3- Hoe langer de relatie hoe minder de liefde… Is ook een foute gezegde… Het is waarschijnlijk verspreid door mensen wie zijn langste relatie paar maanden duurt. Het is ook niet waar dat de getrouwde mensen minder passie hebben. Ik heb genoeg getrouwde mensen of lange relaties om me heen en genoeg mensen gezien die op elkaar alweer en opnieuw verliefd worden.

Het is natuurlijk belangrijk dat je geen ambtenaar van je eigen relatie wordt. Blijf de ondernemer spelen :-) Maak tijd voor elkaar.

Maar, belangrijkste is dat je elkaar de ruimte geeft. Dus, niet zoals Siamese tweelingen alles met elkaar doen, maar wel je geluk, passies en je leven delen.

Ook, alles onder controle proberen te houden... is hartstikke fout. Je hoeft hem/haar niet elke dag herhalen dat hij/zij de vuile was niet in de wasmand gedaan heeft. Kan gebeuren… In dat soort gevallen, kan je beter op een dag focussen waarin hij/zij een persoonlijk verzorgingsproduct gekocht heeft… voor jou... als verrassing... met het idee dat het precies wat jij opzoek naar was… met een wijde glimlach liet hij/zij hem zien... maar eigenlijk was het helemaal niet jouw merk/product…

Belangrijkste is dat je de behoeften van elkaar vervult. En dat je open blijft voor elkaar. En, dat je je leven deelt. Niet selectief alleen over de manicure afspraken vertellen... Nee.. maar ook wanneer je gesproken hebt met je oude vrienden. Niet uitgebreid over je collega’s vertellen als je over je dag begint... Maar ook vertellen dat je gebeld wordt door oude vriendinnen en deel wat je gesproken hebt. Of, wanneer je geflirt hebt met de hele bende op die avond toen je dronken thuis komt om een uur of vier... Of, wanneer je je gewone vriendinnen Sinterklaas lettertjes wilt sturen... Niet bang worden dat de liefde ophoudt als je hem/haar vertelt. Nee, vertel je drijfveren... Wees open... Je eerlijkheid is de belangrijkste. Als jij trouw blijft en jezelf durft te laten zien met alle openheid... En zij/hij jou niet begrijpt, dan misschien is hij/zij niet diegene voor jou? Of als jij alles stiekem wilt doen, altijd een voorselectie doet van je verhalen, en de andere niet respecteert om je leven mee te delen, misschien ben jij niet de ware voor haar/hem?

4- Op een dag kan het zomaar gebeuren dat je niet meer de liefde voelt voor elkaar. En, je kunt op een andere verliefd worden, of hij/zij ook. Dan, blijf ook open en praat erover. Het is niet persoonlijk, en jij bent niet de enige wie dezelfde beleeft. Ga met elkaar om met liefde. Vergeet niet dat juist op hem/haar was je ooit verliefd... En als hij/zij niet meer verliefd is, weet dat het tijd is om te gaan. Blijf niet hangen. Weet dat je de moed hebt om een nieuw leven te bouwen. Je hebt de kracht op je eigen benen te staan. En, wees zeker dat je alweer de liefde zal vinden. Liefde is overal aanwezig en het is genoeg voor ons allemaal. We komen van liefde en we gaan naar liefde uiteindelijk. Dus, helemaal geen zorgen maken. Geloof dat het allemaal goed komt.

Geluk

In de psychologie magazine van januari 2013, stond er een interessant artikel over de levenslessen van de oudere mensen. Met de über-modernisatie en de segregatie van de sociale leven(s), hebben wij indeed een stukje belangrijke wijsheid verloren geraakt- namelijk de levenslessen van de oudere generaties. Er is bijna geen mogelijkheid om met de oudere generaties samen te zijn. Het is een heel gescheiden leven. Wij zien de ouderen niet en als we bij elkaar komen, delen wij niet echt zo veel met hun. Her en der, ditjes en datjes… maar geen wijsheden.

Wat ik in dat artikel gelezen heb, heb ik in het echt ook bij mijn ouders gemerkt. Mijn ouders leven niet samen, maar hebben bijna dezelfde wijsheid ontwikkeld: Wees gelukkig en wees goed voor de medemens. Geniet van je leven. Oud worden en wijzer worden ging in hun geval wel samen.

Volgens mijn lieve zwager, het is altijd en overal zen voor mij. Hij bedoelt dat ik de verbanden en de grote levens wijsheden denk te vinden in kleine momenten. Het is juist dat mijn focus op de harmonie ligt, ookal kan ik niet zeggen of ik altijd in harmonie leef. Bijvoorbeeld vandaag tijdens het hardlopen moest ik van mijn trainster met kleinere stappen lopen. Ik loop met Nederlandse mensen en die zijn meestal vijftien a dertig centimeter hoger dan ik. Ik ben een groepsmens en wil ik het altijd vermijden dat ik buiten de groep val. Met het hardlopen, betekent dit dat ik altijd grotere stappen neem- of in andere woorden, grotere risico op blessure loop.

Na de corrigerende advies van de trainster, heb ik mijn houding veranderd. Mijn doel is niet meer gezellig met de groep meegaan. Nee… Mijn doel is met kleine stappen door blijven rennen. Het is beter dan rennen rennen rennen, vaak moe worden, misschien af en toe op de grond vallen en de moed bij elkaar rapen om weer door te gaan… Mijn doel is met mijn kleine stappen door blijven lopen zonder enige hindernis. Mijn doel is een kleine half uurtje hardlopen… niet meer en niet minder.

Het is belangrijk dat ik een “challenging” maar haalbare doel voor mezelf creëer. Niet elke persoon komt op de wereld om kinderen te redden uit een huisje in brand, of de rijkste man/vrouw van de wereld te worden, of een genezend middel te vinden voor kanker. Elke persoon heeft een ander levensdoel. Iedereen heeft een aparte levensweg. En, leven is eigenlijk wat jij voelt met je vijf zintuigen.

Tijdens het hardlopen in Beverwijk, leven is de geur van de gras gemengd met een beetje sneeuw en overheersende ijzer smaak in de lucht. Leven is de mooie geiten in de kinderboerderij dat ik zag. Leven is de koude wind op je gezicht. Leven is de zuchten van de dikke collega wie elke week een top prestatie levert. Leven is erg simpel.

Met een realistisch doel, ben ik gelukkig aan het eind. Ik voel dat ik mijn doel bereikt heb. Triomf! En, het was ook een plezier. Ik hoefde alleen maar hardlopen en voelen wat er allemaal om me heen gebeurd. Ik heb geluk leren creëren. Geluk is een richting, niet een punt. Geluk is genieten van je leven. Gelukkig luister ik naar mijn wijze ouders soms.

Aandacht voor creatie

Gisteren avond kon ik heerlijk in slaap vallen. De nacht daarvoor heb ik meer dan 10 uur geslapen. Ik was zo moe als een ziek koe :-) Misschien omdat ik heel veel getankt heb, was ik vannacht na het heerlijk slaapvallen, ineens wakker. Ik was een beetje bang dat ik de wekker niet zou horen, maar ik was paar uren eerder wakker dan de wekker. Ik heb altijd kunnen functioneren met weinig slaap, dus dat is geen probleem. Alleen, wil ik blijven proberen totdat ik niet meer wakker lig midden in de nacht. Dat is ook geen probleem denk ik: Ogen dicht, diep adem halen en zal ik al in slaap gevallen zijn… Ik kan behoorlijk goed ontspannen hoor :-) Ik zal het zien of de wakker worden probleem zich zal herhalen.

Toen ik wakker was, was ik lekker bezig met leuke gedachten of misschien een flow van gedachten. Een van de gedachten heb ik op papier gezet, eigenlijk op mijn twitter gepubliceerd: “Aandacht is echter bedoeld om energie te geven aan diegene die werkt aan een creatie.” Ik heb besloten om mijn energie te geven aan mensen die werken aan een creatie. Zonder oordeel…

Wanneer ik op visite ben, mijn lieve neefje verteld over zijn school, zijn boeken, zijn vrienden, zijn vriendinnetje, het schaken, het basketballen, de drama lessen, zijn dromen… Altijd... Hij brengt mij naar de zwemlessen, naar zijn basketbal trainingen, en altijd ben ik uitgenodigd om op zijn kamer te gaan kijken. Ik voel me altijd met open handen ontvangen door hem, puur, warm en gezellig. Hij is ook heel erg enthousiast over mijn verhalen. Wat een leuk mannetje! Verdient hij wel mijn aandacht? Werkt hij aan een creatie? Mijn antwoord is een definitieve en volle “ja”.

Een van mijn oudste en beste vrienden in Nederland heeft mij vorige weekend heel erg blij gemaakt met een kaartje: “In this world of overrated pleasures and underrated treasures, it is good to have you” was erop geschreven. De tekst van Oscar Wilde. Ik weet dat hij het echt meent! Nogmaals, een volle “ja” op dezelfde vragen… Hij verdient aandacht.

Mijn lieve zusje met haar mooie bos bloemen op dezelfde weekend, terwijl zij zelf niet kon komen? “Ja”…

Mijn moeder die zichzelf nooit verveeld, die altijd een bezigheid zien te vinden, die altijd nuchter en liefdevol is, die altijd de goede in de mens ziet, maar ook heel erg sterk is en nooit haar grenzen laten oversteken? “Ja, ja, ja….”

Meer dan twintig vrienden aanwezig waren op mijn feestje? “Ja”…

Vrienden van vroeger, oude vrienden en vriendinnen met wie ik kan snel oppakken waar wij gebleven zijn, ook al zie ik ze jaren lang niet meer? “Ja”

Nieuwe mensen die nog niet in mijn leven zijn, maar met vol verwachting aangetrokken zijn om deel van mijn leven te worden? Hmm… Ik visualiseer ontzettend leuke mensen. Ze besteden aandacht aan mij. Ze zijn geïnteresseerd in mijn verhalen. Ik krijg de steun, liefde, warmte en er ontstond een gevoel van vertrouwen en respect als basis. Wij zijn open voor elkaar en wij bewegen in harmonie… Leuke zielen en leuke hersenen :-) Zij verdienen ook mijn aandacht. Wij werken samen aan een creatie. Ja!

En, er zijn ook mensen wie niet aan een creatie werken… Of helemaal niet met mij… Of, ik niet met hun... Dan, waroom de aandacht en energie verspillen op iets of iemand waar je niet blij van wordt? Bijvoorbeeld, stel dat ik hoofdpijn heb. De hoofdpijn werkt niet aan creatie en verdient geen enkele seconde van aandacht. Ogen dicht, diep ademhalen, je hart groter en warmer maken… Voelen… De ruimte voelen… Met de ruimte gecreëerd is, is er relatief heel weinig ruimte overgebleven voor de hoofdpijn :-) Dat werkt echt!

Besteed je energie aan degene of datgene waar je aandacht gevraagd is en door wie je aandacht goed ontvangen zal zijn. Het maakt niet uit wat je dan samen doet, alles is creatie als er samenhorigheid, liefde, begrip en warmte is.

Het leven a la`… ik :-)

Doe wat je leuk vindt, onthul alles waar je nieuwsgierig in bent, en bewaar je tijd voor de mensen met wie je je prettig voelt... Dat is wat ik doe en dat werkt perfect... Ik probeer een gezonde combinatie maken van het bewegen, culturele activiteiten, uitgaan, iets leuks doen met kennissen, samen iets gezelligs doen thuis, tijd doorbrengen met de familie, tijd maken voor mezelf en iets leuk of iets nuttig doen in mijn eentje.

Gisteren moest ik naar een behandeling. Het was wel een beetje pijnlijk, maar ging opzicht wel goed. Daarna hebben wij thuis snel gegeten en naar de Betty Asfalt Complex gegaan. Het was bijna -8 graden buiten. Lekker warm gekleed en dan op de weg!

Betty Asfalt Complex is een theaterzaal, debatzaal, café... Ik had tickets voor de Delirium II van Javier Guzman. Ik vind het altijd jammer in Nederland dat ik niet de volledige beeld van de culturele wereld heb. Van de cabaretiers bijvoorbeeld kende ik alleen maar Hans Teeuwen tot de afgelopen zomer. Dankzij zeven maanden van indoctrinatie ben ik nu ook bekend met Micha Wertheim (mijn favoriet), Daniel Arends (mijn tweede favoriet)en Javier Guzman. Voor een try-out sessie heb ik meteen de tickets geboekt. Ik kon niet wachten.

Delirium II was een leuke verhaal over de verslaving van Javier Guzman. Toen hij een diepe gesprek zien te voeren over zijn verslaving en de mogelijke oorzaken daarvan, wist ik meteen dat er iets aan de hand was met de vader. Meestal als je de moeder liefde niet kent, het is best wel mogelijk dat je een psychopaat of een sadist wordt. Als je de vader liefde mist, wordt je verslaafd.

Zo een intelligente, talentvolle en leuke mens als Javier Guzman heeft zelfvernietigingtrekjes... Als de ego van onze kleine zelf ooit beschadigd is, het heeft soms heel lange tijd nodig om de kleine ik met de beide benen stevig op de grond te zetten en de warmte van de zonnestralen op het gezicht te laten voelen. Wij kunnen allemaal leren om van onszelf te houden. Verslaving is jezelf bestraffen. In andere woorden, tegen je kleine ik schreeuwen, “Ja kerel, ja moppie… Je bent het helemaal niet waard.” Nadat je leert om van jezelf te houden, dan zeg je bijvoorbeeld ”Hey, ik weet dat je van de achtbaan houd. Zullen wij naar de Efteling, met andere leuke mensen?”. Dan weet je dat je kleine ik het waard is! Dan weet je hoe je je kleine ik kan opbeuren en bemoedigen. Ah, leven is kort maar ook lang genoeg om jezelf lief te leren vinden.

Ik ben erg blij voor Javier Guzman dat hij compassie aantoont aan zichzelf. Hij is het zeker waard! Hij heeft nieuwe vrienden nodig en ik ook. Bijna helft van mijn vrienden zijn verhuisd naar andere landen en met de andere helft zijn wij niet in dezelfde richting gegaan. Bijvoorbeeld bijna elke vriendin van mij is tegelijk tijd zwanger geraakt. Ze willen nu al niet meer uitgaan of iets actiefs doen. Straks gaan ze praten over de baby kamer, baby kleren, eerste woordjes, kinderdagverblijf, kinderziektes… enz waar ik niet zo veel te zeggen heb. En Javier Guzman heeft ook nieuwe vrienden nodig, zodat hij kan blijven doorgaan met het leren leven. Ik bied mijn vriendschap aan Javier Guzman en wil ik hem graag laten zien het leven a la`… ik :-)

Als je nog ademt, kan je alles doen!

Door sporten krijg ik het gevoel dat als je nog ademt, kan je alles doen. Deze week is begonnen met yoga, daarna heb ik hardgelopen en laatst was ik bij een indoor beachvolley activiteit.

De laatste was meer voor de gezelligheid dan sporten. En, ik ben helemaal geen held in volleybal. Ik heb heel lang elke week paar keer volleybal gespeeld in de tuin van de bekende café vlakbij onze lyceum. Onze manier was een beetje anarchistische manier van spelen, zo min mogelijk regels, en zo hard mogelijk rennen voor elke bal. Botsende kopjes, krakende knieën en gillende jonge mensen… Dat was een beetje het beeld van onze volleybal.

Zelfs beachvolley van gisteren vond ik daardoor een beetje te veel met regels. Na een half uurtje hebben wij een nieuwe indeling van de team gemaakt. Ik kreeg een nieuwe team waarin meer relaxed mensen bij elkaar waren… Gelukkig maar. Beachvolley spelen is leuk, beachvolleyen is minder leuk!

Een lieve collega van mij volleybalt regelmatig. Zij kent ook de beachvolley locaties. Van haar heb ik een leuke locatie als tip gekregen. Aalsmeer, the Beach zei ze geloof ik. Wanneer ik een anarchistische groep vrienden samen kan brengen, zal ik deze locatie uitproberen. Lijkt mij heel erg ontspannen en gezellig. Beachvolley velden, hier ben ik!

Pontalis en mijn werkrooster

Gisteren Jean-Bertrand Pontalis is overleden. Zijn werk gaf veel verdieping in de psychoanalyse, met een nadruk op de taal. Ik had altijd moeite met de taal in het algemeen. Ik bedoel met elke taal dan ook. Ik denk en ik voel veel meer dan ik kan zeggen of schrijven. Voor mij, taal is een vertaling van mijn gedachten, gevoelens of intuïtie en er zit altijd een vertraging in. Het voelt als niet helemaal het beste gereedschap, maar tja, omdat er niks anders is op dit moment, gebruiken wij de taal, verbaal en schriftelijk, om met elkaar te communiceren. Zelfs in mijn moedertaal heb ik dezelfde probleem. Het is niet alleen in het Nederlands. Toen ik dit fenomeen in het werk van Pontalis terug las, was ik opgelucht. En meteen verkocht om meer van zijn boeken te lezen. Pontalis is zeker een winst geweest voor mijn leven.

Pontalis was heel aardig op de leeftijd. Hij heeft een leuk leven gehad, hij heeft boeken geschreven, heeft zijn achtervolgers wijzer gemaakt… Zelfs met zijn dood heeft hij mijn leven verrijkt. Ik had laatste tijd de noodzaak om meer tijd te maken voor mijn interesses. Paar jaar geleden (wel een stukje meer dan een paar jaar als ik eerlijk moet zijn), had ik alle tijd van de wereld om mezelf te verdiepen op interessante onderwerpen. Ik was actief betrokken geweest bij de jongeren vereniging van een politieke partij, ik verleende werk in de non-profit wereld, ik ging naar lezingen, debatten, kunst galerieën, concerten, film festivals en gratis evenementen… naast mijn studie. Gratis evenementen waren noodzakelijk als student. Nu heb ik het geld wel, maar de tijd ontbreekt…

Vorig jaar en de jaar daarvoor was het voor mij een noodzaak om de bel te trekken en mijn rooster van 40 uur per week te verminderen naar 32-36 uur per week. Ik had een eerste gesprek gehad met mijn manager, maar daarna was het onderwerp een beetje verloren in de tijd. Afgelopen 5-6 maanden was ik natuurlijk met iets heel anders bezig. Mijn nieuwe liefde stond centraal in mijn leven. Alle andere levensvragen had ik aan de kant gezet. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ga ik naartoe? Als ik de vragen zou gesteld hebben, had ik waarschijnlijk alle antwoorden klaar: Ik ben een buik vol met vlinders… Ik wil alle tijd met hem doorbrengen…. Ik ga naar hem en ik, naar het samen zijn…

Met een “redelijk” nieuwe relatie van ongeveer 7 maanden, ben ik in een beetje gesettelde situatie… Ik ben nog steeds een buik vol met vlinders en ik wil nog steeds met hem zijn… maar, waar ga ik naartoe… als individu? De vragen van de vorige jaren kwamen terug naar boven. Gisteren voelde ik het nog sterker vanwege Pontalis. Pontalis was de hele tijd bezig geweest met wat aan hem energie gaf. En dat maakte zijn werk bijzonder. Hij kon mijn leven verrijken zonder dat hij daarover iets van merkt. Wat doe ik elke dag en voor wie betekent dat wat? Ik krijg energie van het helpen aan mensen. Ik vind de natuur leuk. Ik vind het schrijven, literatuur, cultuur, toneel en muziek opmerkelijk leuk. Ik ga voor eerlijkheid en harmonie. Ik wil de kans geven aan iedereen en naar hun verhaal luisteren en aan hen helpen. Ik ben heel erg nieuwsgierig over het individu, wat zij of hij meegemaakt is.

En hoeveel tijd besteed ik aan mijn interesse, de mens? Ik ben geschrokken door wat ik doe en hoeveel tijd het kost versus wat ik wil doen en hoeveel tijd ik daaraan stop. Zoals in het oude liedje: “Leven is heerlijk en leven is kort… Als je straks anders wilt kun je niet meer… Mens, durf te leven…”

Met de gedachten en gevoelens van de afgelopen jaren, mijn laatste zeven maanden en gisteren ben ik vanochtend naar mijn leidinggevende gegaan. Ik vertelde mijn verhaal over zelfontwikkeling en dat ik het liever willen combineren met een aangepaste rooster verdeeld over 4 dagen. Tot mijn verbazing, lukt het! Ik zal per 1 juni met mijn nieuwe rooster beginnen. De gevolgen zal ik een beetje hard voelen. Vanaf 1 juni ben ik op het kantoor vier keer per week en 9 uur 45 minuten per dag. Het is bijna 10 uren per dag. Op 7 uur moet ik de deur uit, en dat betekent dat ik uiterlijk op 6 uur moet opstaan. Voor een werkdag van 8.00 tot 18.00… Klinkt eigenlijk wel zwaar… Hmm... Aan de andere kant met dat een dagje, zal ik mijn eigen tijd gebruiken voor onderwerpen waarvan ik enthousiast word.

Na onze gesprek met mijn leidinggevende, heb ik meteen de opleidingen gezocht, lunch lezingen, gratis lunch concerten… enzovoort, enzovoort… Ik kan niet wachten tot 1 juni. Pontalis, dank je wel voor het laten beseffen dat het leven heel erg kort is en dat het erg belangrijk is om geleefd te hebben en geliefd te geworden wanneer je dood gaat.

Mijn Bijzondere Tramreis van Gisteren

Elke maandag avond heb ik mijn yoga les in de bekende Jordaan gebied van Amsterdam. Ik ga meestal met de auto. Deze keer heb ik de weerberichten serieus genomen en heb ik met het openbaar vervoer naar mijn yogales gegaan. Eerst tram 26 van mijn woning naar de Centraal Station en daarna tram 13 of tram 17 naar Westerkerk. En gisteren was het tram 13. Na de afloop van mijn yogales, helemaal ontspannen, en blij met de opmerkingen van de yogadocent en een medecursist, ben ik de eerste tram meteen binnen gestapt. Fout! Die was niet de tram die ik moest hebben, maar wel tram 14. Tram 14 maakt een grote bocht rond de Dam en gaat altijd richting de Spui. Ik had het niet door dat het tram 14 was. Ik was in mijn eigen wereld toen ik een heel bijzondere kapsel tussen zwarte auto’s en mannen in pakken gezien heb. Dat kon toch niet. Was dat de Koningin? Ja, dat was wel de Koningin. Vanuit de achterdeur van de Koninklijke Paleis is de Koningin uitgestapt en op dat moment heb ik haar kunnen zwaaien. Voordat de Koningin in de auto stapte heeft zij mij gezien en naar mij toe heel eventjes gezwaaid. Het was voor het eerste keer dat ik de Koningin zo dichtbij mee kunnen maken en zij heeft mij ook gezien! Fout begonnen tram rit was ineens heel leuk geworden. Nadat ik bij de Spui heb uitgestapt om nog een goede tram richting de Centraal station te pakken, heb ik meteen mijn vriend gebeld. Ik heb hem met vol enthousiasme gevraagd: “Weet jij wie ik gezien heb net?” Zijn antwoord was hilarisch: “De Koningin?” Ik dacht dat ik hem kan verbazen met mijn onverwachtse verhaal, maar nee, ik was diegene wie verbaasd was. “Hoezo weet jij dat? Was het op het nieuws of zo? Is er iets groots in de Koninklijke Paleis? Misschien een geheime Bilderberg vergadering over het Midden-Oosten?" Maar ja… in plaats van een verbazing, heeft hij heel hard gelachen op mijn verbazing… Eigenlijk hebben wij samen gelachen… Dat is nog beter… Lachen is gezond en leuk, en samen lachen is nog leuker. En, geloof mij, mijn lief kan heel goed hard lachen hoor:-)