In de afgelopen week heb ik ontzettend veel pijn op mijn linkerschouder en nek gehad. Het ergste was dat het pijngevoel geleidelijk toenam, zodat ik elke dag dacht: “Meer dan dit kan ik echt niet hebben…” En verbazend genoeg merkte ik de volgende dag: mijn pijngrens heb ik heel erg laag geschat. Vrijdag kon ik mijn schouder amper bewegen, en als ik het toch maar probeerde, deed het heel veel pijn.
De pijn is nu bijna helemaal verdwenen, gelukkig. En ik kan zonder enige probleem werken & ook nog mijn blog schrijven. Schrijven op mijn blog en het onderhouden van mijn blog geeft mij energie. Vanaf het begin doe ik het met plezier. Ook, ben ik erg ambitieus over mijn blog. Ik zie het voor me… In de toekomst… elke nieuwkomer kent deze blog… En ze kunnen hier oefenen… Inmiddels heeft de blog miljoenen lezers. Het is een bekende taalactiviteitencentrum, maar ook een schrijfatelier. Hier schrijft men goede verhalen, met enige taalfouten. De nieuwkomers staan open voor verbeteringen. De interactie is heel erg hoog. Er zijn vrijwilligers als tekstlezers. Er zijn ook literatuur mensen. Deze mensen coachen de blogschrijvers om de artistieke kwaliteit en de leesbaarheid te verhogen. Het is een bloeiende en groeiende wereld. Zo zie ik het voor me…
Met betrekking tot allerlei plannen ben ik meestal te ambitieus. Mijn inzet is meestal heel erg groot. Ik verwacht mijn schepen volgeladen terug van het schatteneiland, terwijl ik niet eens een bootje heb. En geduld is niet een heel bekende woord voor mij.
Deze grote plannen bestaan wel en zal op een dag de bewaardheid worden. Inmiddels ben ik ook blij met wat ik bereikt heb. Ik heb trouwe lezers en ik krijg af en toe reacties. Het is niet zo erg interactief geworden, maar daarvoor zal ik misschien iets anders bedenken. En belangrijkste is, dat ik ook blij word met kleine veranderingen die mijn blog maakt. Een vriendin zei: "Het idee is erg leuk!". "Ik wil ook een blogger worden." Zij is sensitief en aardig. Ik weet het zeker dat zij allerlei dingen zal vertellen met haar bijzondere kijk op de wereld. Verhalen over kleine dingen die door de meeste ogen niet gezien zijn. Ik hoop haar binnenkort te lezen. Tot die tijd en ook daarna zal ik altijd de eer houden dat ik met mijn enthousiasme ooit een vriendin kon beïnvloeden en een blogger kan maken. Wat leuk! Een andere vriendin zei: “Misschien ben jij niet actief in de politiek, want je gelooft niet dat je de wereld kan veranderen.” Ik weet het zeker dat ik de wereld kan veranderen, maar ik wil het liever door zachtheid bereiken, door kunst, literatuur, cultuur, meditatie en liefde. Door het schrijven geef ik iets terug aan de wereld… Ik verander de wereld… en de wereld van de lezers…
-----------------------------
Na een jaar las ik een gedicht over de zachte krachten. Het schijnt een bekende Nederlandse gedicht te zijn. Wat Henriëtte Roland Holst (Tante Jet) een eeuw geleden schreef en wat ik een jaar geleden schreef zijn dezelfde... Wij geloven in de kracht van de zachte krachten...
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten
en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
No comments:
Post a Comment
Geachte lezer,
Hier kun jij je commentaar achterlaten.
Alvast bedankt!