Pontalis en mijn werkrooster

Gisteren Jean-Bertrand Pontalis is overleden. Zijn werk gaf veel verdieping in de psychoanalyse, met een nadruk op de taal. Ik had altijd moeite met de taal in het algemeen. Ik bedoel met elke taal dan ook. Ik denk en ik voel veel meer dan ik kan zeggen of schrijven. Voor mij, taal is een vertaling van mijn gedachten, gevoelens of intuïtie en er zit altijd een vertraging in. Het voelt als niet helemaal het beste gereedschap, maar tja, omdat er niks anders is op dit moment, gebruiken wij de taal, verbaal en schriftelijk, om met elkaar te communiceren. Zelfs in mijn moedertaal heb ik dezelfde probleem. Het is niet alleen in het Nederlands. Toen ik dit fenomeen in het werk van Pontalis terug las, was ik opgelucht. En meteen verkocht om meer van zijn boeken te lezen. Pontalis is zeker een winst geweest voor mijn leven.

Pontalis was heel aardig op de leeftijd. Hij heeft een leuk leven gehad, hij heeft boeken geschreven, heeft zijn achtervolgers wijzer gemaakt… Zelfs met zijn dood heeft hij mijn leven verrijkt. Ik had laatste tijd de noodzaak om meer tijd te maken voor mijn interesses. Paar jaar geleden (wel een stukje meer dan een paar jaar als ik eerlijk moet zijn), had ik alle tijd van de wereld om mezelf te verdiepen op interessante onderwerpen. Ik was actief betrokken geweest bij de jongeren vereniging van een politieke partij, ik verleende werk in de non-profit wereld, ik ging naar lezingen, debatten, kunst galerieën, concerten, film festivals en gratis evenementen… naast mijn studie. Gratis evenementen waren noodzakelijk als student. Nu heb ik het geld wel, maar de tijd ontbreekt…

Vorig jaar en de jaar daarvoor was het voor mij een noodzaak om de bel te trekken en mijn rooster van 40 uur per week te verminderen naar 32-36 uur per week. Ik had een eerste gesprek gehad met mijn manager, maar daarna was het onderwerp een beetje verloren in de tijd. Afgelopen 5-6 maanden was ik natuurlijk met iets heel anders bezig. Mijn nieuwe liefde stond centraal in mijn leven. Alle andere levensvragen had ik aan de kant gezet. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ga ik naartoe? Als ik de vragen zou gesteld hebben, had ik waarschijnlijk alle antwoorden klaar: Ik ben een buik vol met vlinders… Ik wil alle tijd met hem doorbrengen…. Ik ga naar hem en ik, naar het samen zijn…

Met een “redelijk” nieuwe relatie van ongeveer 7 maanden, ben ik in een beetje gesettelde situatie… Ik ben nog steeds een buik vol met vlinders en ik wil nog steeds met hem zijn… maar, waar ga ik naartoe… als individu? De vragen van de vorige jaren kwamen terug naar boven. Gisteren voelde ik het nog sterker vanwege Pontalis. Pontalis was de hele tijd bezig geweest met wat aan hem energie gaf. En dat maakte zijn werk bijzonder. Hij kon mijn leven verrijken zonder dat hij daarover iets van merkt. Wat doe ik elke dag en voor wie betekent dat wat? Ik krijg energie van het helpen aan mensen. Ik vind de natuur leuk. Ik vind het schrijven, literatuur, cultuur, toneel en muziek opmerkelijk leuk. Ik ga voor eerlijkheid en harmonie. Ik wil de kans geven aan iedereen en naar hun verhaal luisteren en aan hen helpen. Ik ben heel erg nieuwsgierig over het individu, wat zij of hij meegemaakt is.

En hoeveel tijd besteed ik aan mijn interesse, de mens? Ik ben geschrokken door wat ik doe en hoeveel tijd het kost versus wat ik wil doen en hoeveel tijd ik daaraan stop. Zoals in het oude liedje: “Leven is heerlijk en leven is kort… Als je straks anders wilt kun je niet meer… Mens, durf te leven…”

Met de gedachten en gevoelens van de afgelopen jaren, mijn laatste zeven maanden en gisteren ben ik vanochtend naar mijn leidinggevende gegaan. Ik vertelde mijn verhaal over zelfontwikkeling en dat ik het liever willen combineren met een aangepaste rooster verdeeld over 4 dagen. Tot mijn verbazing, lukt het! Ik zal per 1 juni met mijn nieuwe rooster beginnen. De gevolgen zal ik een beetje hard voelen. Vanaf 1 juni ben ik op het kantoor vier keer per week en 9 uur 45 minuten per dag. Het is bijna 10 uren per dag. Op 7 uur moet ik de deur uit, en dat betekent dat ik uiterlijk op 6 uur moet opstaan. Voor een werkdag van 8.00 tot 18.00… Klinkt eigenlijk wel zwaar… Hmm... Aan de andere kant met dat een dagje, zal ik mijn eigen tijd gebruiken voor onderwerpen waarvan ik enthousiast word.

Na onze gesprek met mijn leidinggevende, heb ik meteen de opleidingen gezocht, lunch lezingen, gratis lunch concerten… enzovoort, enzovoort… Ik kan niet wachten tot 1 juni. Pontalis, dank je wel voor het laten beseffen dat het leven heel erg kort is en dat het erg belangrijk is om geleefd te hebben en geliefd te geworden wanneer je dood gaat.