Kam

Adnan Senses, een zigeuner zanger uit Bursa is kort geleden overleden. Ik wist niet eens dat hij uit Bursa was. Bursa is de stad waar ik vanaf mijn 9de tot 18de gewoond heb. Bursa is de stad die mij grotendeels gevormd heeft, totdat ik zelfstandig de wereld kon ervaren. 18 is best wel een jonge leeftijd als ik nu terugkijk. Toen was het gewoon.

Bursa is bekend met de beroemde zangers en zangeressen. Blijkbaar een muzikale stad. Zelfs de tribune van Bursaspor, de voetbal club van Bursa, klinkt altijd leuker dan alle anderen. De ritme blijft daar altijd hangen. Bursa is de stad van groen, blauw en wit en leuke liedjes. Groen van natuur, blauw van de zee en wit van de sneeuw op de berg. Liedjes van zigeuners, immigranten van Balkans, Joden en klassieke Turkse muziek. Het is ook bekend als de stad van homo’s, wat wel te horen is van de tegenovergestelde tribune tijdens de voetbal wedstrijden. Zelfs bekende zangers zoals Zeki Muren waren bekend met hun sexuale geardheid.

Bursa is een toeristische stad en onze grote familie woont niet in Bursa. In onze familie heb je drie soorten visite: Nummer 1: musea en culturele dingen bezoekers. Die zijn meestal geïnteresseerd in de geschiedenis van Bursa. Bursa was opgericht door Prusianen, was ooit de hoofdstad van de Ottomaanse Rijk en was de laatste stop van de Silk route. Er zijn talloze gebouwen of musea te zien. Tweede soort is geïnteresseerd in belangrijke mensen uit Bursa en willen de graf van hun zien. Die gaan naar de rustplaats van Zeki Muren bijvoorbeeld. En met zijn liedjes op de achtergrond op hem raki (Turkse drank) drinken. Zelfs ik heb zijn begraafplaats niet gezien. Derde soort van de familie gaan naar de restaurants, bars en cafés of winkelcentra. Er zijn natuurlijk combinaties.

Toen ik over de zigeuner zanger las, las ik ook dat hij uit Bursa kwam. Nog een beroemdheid uit Bursa dacht ik. Onbewust keek ik naar mijn kalender. Anderen waren bezig met een andere gesprek. “Ervaring is een kam die de natuur aan de mensen geeft wanneer zij kaal geworden zijn” las ik. Het schijnt een Belgische spreekwoord te zijn volgens mijn kalender. Ik heb een maandkalender en op elke maand er is een spreekwoord vanuit een andere land met een mooie beeld van hetzelfde land.

De Spaanse spreekwoord was niet bekend door de Spanjaard. Britse spreekwoord van maand februari was ook niet bekend door de Engelse. Helaas geen Turkse spreekwoord om de “waarheid” van de bron zelf te testen.

Belgische of niet, het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. We raakten in discussie. Spanjaard en de Brit waren van mening dat de betekenis heel erg simpel was. Ervaring is waardeloos. Waarom moet je een kam hebben als je kaal bent? Wat moet je ermee?

De Turkse partij van het gesprek had een heel andere kijkje natuurlijk. “Wanneer” is een belangrijke woord hier. Het is niet “als jij kaal bent”. Dus, je had wel haar en je bent eenmaal kaal geworden. En, dat is een gegeven op dit moment. Dat verander je niet als je in het bezit bent van een kam. Je moet je focus niet op het “verloren voorwerp” te leggen. Je hebt een kam, dat is ook een gegeven.

Volgens de Turkse, met een kam heb je herinneringen, kun jij de momenten met je mooie haar koesteren en ook je kun je je kam lenen aan iemand met haar maar zonder een kam. Het is niet helemaal waardeloos om een kam te hebben wanneer je kaal bent geworden.

De Spanjaard heeft ook een beetje van mening verandert na de Turkse beïnvloed. Yes, influential skills! De Brit heeft meteen een foto van de maand december gemaakt om hem met een Belgische kennis te delen. “ Ale`” zei ik (de Turkse), “Ik hoop dat de Belgische kennis niet kaal is.” Geen enkele beroemdheid uit Bursa was kaal dacht ik ook meteen.