Ontwikkeling

Vorige week na een geweldige middag met drie andere dames, heb ik de diagnose meteen gesteld. Ik heb iets gemist in mijn ontwikkeling. Ik heb nooit vriendinnen gehad in mijn leven waar wij met ze allen alleen over de vrouwen dingen hadden. Zelfs in mijn jeugd had ik een gemengde groep vrienden, meer jongens dan meisjes. 

Als 15-jarigen onze gesprekken waren rondom de politiek, de wereld, filosofie en hoe we de wereld konden verbeteren. Haar, make-up of de mode waren nooit zelfstandige onderwerpen tussen ons. Alleen als het over de positie van de vrouwen in het maatschappij ging, waren ze genoemd als middelen met een rolversterkende effect. 

Onze acties waren niet zoals andere jonge mensen: naar de winkelcentrum gaan, sale spotten, sparen om een afspraak te maken met de beste kapster… enz. We hadden onze stamcafe` op een heuvel vlakbij onze school, of van ons meesten. We speelden volleybal daar, op het gras bij een klein hoekje van de cafe`. We maakten muziek, meestal liedjes van jaren 60-70, of alternatieve liedjes. We speelden “hide & seek”, hint, “catch me if you can” of andere spelletjes. De tuin en de heuvel waren erg groot. Ruimte zat! Het was altijd gezellig en leerzaam.

De cafe` was open voor de publiek in de zomer maanden, van eind april tot eind september. Gesloten gedeelte bleef altijd open voor ons. De winter cafe` was bedoeld voor de werknemers van de historische hamam (thermal bad), waarvan onze cafe` een onderdeel was. Ene keer bouwden we een oven van zand waarin wij aardappelen hebben gebakken en deelden met de mensen in de omgeving en de werknemers natuurlijk. De kinderen van de werknemers kregen gratis bijles van ons. Ze leerden ook heel veel alleen tussen ons te zijn. Andere keer hadden we een tuintje waar wij onze eigen groente gegroeid en natuurlijk deelden we de oogst gratis. Als wij in Nederland waren, hadden we zeker positieve aandacht gekregen met onze sociale projecten en permakultuur activiteiten. 

In Turkije was het ingewikkelder. We werden ouder en sommigen van ons zijn meer politiek actief geworden. Dan zag je wel eens een van ons die niet makkelijk kon lopen, of een andere met een grote blauwe oog na een avond of middag bij de politie. Ik kan nog steeds niet geloven dat de politie bang was van 17-jarigen, alsof wij met onze zandovens en filosofische praatjes twee keer zo groot voor onze lichaam, een revolutie konden maken of de “staat” in gevaar konden brengen. Mijn eerste vriendje kwam niet eens terug van zo een jongeren jacht. Hij is vermist verklaard. Daarna heb ik niet alleen de vrouwen praatjes gemist, maar ook wilde ik heel veel jaren geen vriendje meer hebben. 

Waarschijnlijk jongens van onze groep hebben ook iets gemist in hun ontwikkeling. Ze praatten nooit over auto’s of computers. Ze zouden ook geen rare opmerkingen over vrouwen maken. 

Het voelt heel erg goed om tussen vriendinnen te zijn. Ditjes & datjes, maar heel leuk! Levensverhalen en wijze woorden met een vrouwen energie. Oude gewoontes bleven stiekem ook doorgaan. We hebben wel naar een oud liedje geluisterd, toen wij over de zelfmoord van de stiefbroer hadden. Mijn resolutie voor het nieuwe jaar: Meer middagjes of avondjes met de vriendinnen.