Big Brother is watching me!

Vandaag heb ik voor het eerst de NFC (near field communication) systeem van mijn smartphone gebruikt. Op mijn werk hebben wij nieuwe high technology printers gekregen. Gisteren heeft elke werknemer een witte sticker gekregen op zijn pasje. De witte stickers zorgen ervoor dat de werknemers zichzelf kunnen identificeren. Zodra de koppeling met het werknemersnummer en het witte stickertje gemaakt wordt, dan kan je jezelf identificeren met het witte stickertje. Je nummer is gekoppeld aan je printopdracht dus. Elke keer als je iets wilt uitprinten, houd je je stickertje voor het leesscherm van de printer en kun je je pagina’s uitprinten. In principe mag je gebruik maken van elke printer op het terrein.

Ik werk bij een gigantisch bedrijf. Dat je bij ons een onbeperkte aantal printers mag gebruiken betekent dat je echt heel veel printers tot je beschikking hebt. Wij hebben niet overal wi-fi, maar dat kan je oplossen als je je blackberry kunt gebruiken. Dus, technologie is alleen maar handig. Wij kunnen efficiënter werken, hoera!

Vandaag heeft een collega mij verteld dat ik in plaats van de witte sticker, de NFC functie van mijn smartphone kan gebruiken. Ik werd erg blij toen ik met mijn HTC bij de printer stond. NFC aan, dichterbij het schermpje komen, nog dichterbij, en ja! Het werkt! Ik kan me identificeren met mijn smartphone. Als ik zonder mijn pasje in een ander gebouw ben, kan ik alsnog een printopdracht geven met mijn persoonlijke telefoon. Klinkt erg handig!

Maar er is ook een minder leuke kant. Bij deze nieuwe printers is het ook mogelijk om alle gegevens in de gaten te houden. De gegevens kunnen centraal opgeslagen worden. Dan het is erg makkelijk om een willekeurige query te draaien. Welke werknemer heeft hoeveel gekleurde A3tjes uitgeprint? Wanneer en waar? Wat kost het voor het bedrijf? Wat voor printgedrag heeft deze werknemer? Enzovoort enzovoort… Het is handig, maar toch ga ik extra opletten vanaf nu. Big Brother is watching me met extra sterke brillen!