Aandacht voor creatie

Gisteren avond kon ik heerlijk in slaap vallen. De nacht daarvoor heb ik meer dan 10 uur geslapen. Ik was zo moe als een ziek koe :-) Misschien omdat ik heel veel getankt heb, was ik vannacht na het heerlijk slaapvallen, ineens wakker. Ik was een beetje bang dat ik de wekker niet zou horen, maar ik was paar uren eerder wakker dan de wekker. Ik heb altijd kunnen functioneren met weinig slaap, dus dat is geen probleem. Alleen, wil ik blijven proberen totdat ik niet meer wakker lig midden in de nacht. Dat is ook geen probleem denk ik: Ogen dicht, diep adem halen en zal ik al in slaap gevallen zijn… Ik kan behoorlijk goed ontspannen hoor :-) Ik zal het zien of de wakker worden probleem zich zal herhalen.

Toen ik wakker was, was ik lekker bezig met leuke gedachten of misschien een flow van gedachten. Een van de gedachten heb ik op papier gezet, eigenlijk op mijn twitter gepubliceerd: “Aandacht is echter bedoeld om energie te geven aan diegene die werkt aan een creatie.” Ik heb besloten om mijn energie te geven aan mensen die werken aan een creatie. Zonder oordeel…

Wanneer ik op visite ben, mijn lieve neefje verteld over zijn school, zijn boeken, zijn vrienden, zijn vriendinnetje, het schaken, het basketballen, de drama lessen, zijn dromen… Altijd... Hij brengt mij naar de zwemlessen, naar zijn basketbal trainingen, en altijd ben ik uitgenodigd om op zijn kamer te gaan kijken. Ik voel me altijd met open handen ontvangen door hem, puur, warm en gezellig. Hij is ook heel erg enthousiast over mijn verhalen. Wat een leuk mannetje! Verdient hij wel mijn aandacht? Werkt hij aan een creatie? Mijn antwoord is een definitieve en volle “ja”.

Een van mijn oudste en beste vrienden in Nederland heeft mij vorige weekend heel erg blij gemaakt met een kaartje: “In this world of overrated pleasures and underrated treasures, it is good to have you” was erop geschreven. De tekst van Oscar Wilde. Ik weet dat hij het echt meent! Nogmaals, een volle “ja” op dezelfde vragen… Hij verdient aandacht.

Mijn lieve zusje met haar mooie bos bloemen op dezelfde weekend, terwijl zij zelf niet kon komen? “Ja”…

Mijn moeder die zichzelf nooit verveeld, die altijd een bezigheid zien te vinden, die altijd nuchter en liefdevol is, die altijd de goede in de mens ziet, maar ook heel erg sterk is en nooit haar grenzen laten oversteken? “Ja, ja, ja….”

Meer dan twintig vrienden aanwezig waren op mijn feestje? “Ja”…

Vrienden van vroeger, oude vrienden en vriendinnen met wie ik kan snel oppakken waar wij gebleven zijn, ook al zie ik ze jaren lang niet meer? “Ja”

Nieuwe mensen die nog niet in mijn leven zijn, maar met vol verwachting aangetrokken zijn om deel van mijn leven te worden? Hmm… Ik visualiseer ontzettend leuke mensen. Ze besteden aandacht aan mij. Ze zijn geïnteresseerd in mijn verhalen. Ik krijg de steun, liefde, warmte en er ontstond een gevoel van vertrouwen en respect als basis. Wij zijn open voor elkaar en wij bewegen in harmonie… Leuke zielen en leuke hersenen :-) Zij verdienen ook mijn aandacht. Wij werken samen aan een creatie. Ja!

En, er zijn ook mensen wie niet aan een creatie werken… Of helemaal niet met mij… Of, ik niet met hun... Dan, waroom de aandacht en energie verspillen op iets of iemand waar je niet blij van wordt? Bijvoorbeeld, stel dat ik hoofdpijn heb. De hoofdpijn werkt niet aan creatie en verdient geen enkele seconde van aandacht. Ogen dicht, diep ademhalen, je hart groter en warmer maken… Voelen… De ruimte voelen… Met de ruimte gecreëerd is, is er relatief heel weinig ruimte overgebleven voor de hoofdpijn :-) Dat werkt echt!

Besteed je energie aan degene of datgene waar je aandacht gevraagd is en door wie je aandacht goed ontvangen zal zijn. Het maakt niet uit wat je dan samen doet, alles is creatie als er samenhorigheid, liefde, begrip en warmte is.

Het leven a la`… ik :-)

Doe wat je leuk vindt, onthul alles waar je nieuwsgierig in bent, en bewaar je tijd voor de mensen met wie je je prettig voelt... Dat is wat ik doe en dat werkt perfect... Ik probeer een gezonde combinatie maken van het bewegen, culturele activiteiten, uitgaan, iets leuks doen met kennissen, samen iets gezelligs doen thuis, tijd doorbrengen met de familie, tijd maken voor mezelf en iets leuk of iets nuttig doen in mijn eentje.

Gisteren moest ik naar een behandeling. Het was wel een beetje pijnlijk, maar ging opzicht wel goed. Daarna hebben wij thuis snel gegeten en naar de Betty Asfalt Complex gegaan. Het was bijna -8 graden buiten. Lekker warm gekleed en dan op de weg!

Betty Asfalt Complex is een theaterzaal, debatzaal, café... Ik had tickets voor de Delirium II van Javier Guzman. Ik vind het altijd jammer in Nederland dat ik niet de volledige beeld van de culturele wereld heb. Van de cabaretiers bijvoorbeeld kende ik alleen maar Hans Teeuwen tot de afgelopen zomer. Dankzij zeven maanden van indoctrinatie ben ik nu ook bekend met Micha Wertheim (mijn favoriet), Daniel Arends (mijn tweede favoriet)en Javier Guzman. Voor een try-out sessie heb ik meteen de tickets geboekt. Ik kon niet wachten.

Delirium II was een leuke verhaal over de verslaving van Javier Guzman. Toen hij een diepe gesprek zien te voeren over zijn verslaving en de mogelijke oorzaken daarvan, wist ik meteen dat er iets aan de hand was met de vader. Meestal als je de moeder liefde niet kent, het is best wel mogelijk dat je een psychopaat of een sadist wordt. Als je de vader liefde mist, wordt je verslaafd.

Zo een intelligente, talentvolle en leuke mens als Javier Guzman heeft zelfvernietigingtrekjes... Als de ego van onze kleine zelf ooit beschadigd is, het heeft soms heel lange tijd nodig om de kleine ik met de beide benen stevig op de grond te zetten en de warmte van de zonnestralen op het gezicht te laten voelen. Wij kunnen allemaal leren om van onszelf te houden. Verslaving is jezelf bestraffen. In andere woorden, tegen je kleine ik schreeuwen, “Ja kerel, ja moppie… Je bent het helemaal niet waard.” Nadat je leert om van jezelf te houden, dan zeg je bijvoorbeeld ”Hey, ik weet dat je van de achtbaan houd. Zullen wij naar de Efteling, met andere leuke mensen?”. Dan weet je dat je kleine ik het waard is! Dan weet je hoe je je kleine ik kan opbeuren en bemoedigen. Ah, leven is kort maar ook lang genoeg om jezelf lief te leren vinden.

Ik ben erg blij voor Javier Guzman dat hij compassie aantoont aan zichzelf. Hij is het zeker waard! Hij heeft nieuwe vrienden nodig en ik ook. Bijna helft van mijn vrienden zijn verhuisd naar andere landen en met de andere helft zijn wij niet in dezelfde richting gegaan. Bijvoorbeeld bijna elke vriendin van mij is tegelijk tijd zwanger geraakt. Ze willen nu al niet meer uitgaan of iets actiefs doen. Straks gaan ze praten over de baby kamer, baby kleren, eerste woordjes, kinderdagverblijf, kinderziektes… enz waar ik niet zo veel te zeggen heb. En Javier Guzman heeft ook nieuwe vrienden nodig, zodat hij kan blijven doorgaan met het leren leven. Ik bied mijn vriendschap aan Javier Guzman en wil ik hem graag laten zien het leven a la`… ik :-)

Als je nog ademt, kan je alles doen!

Door sporten krijg ik het gevoel dat als je nog ademt, kan je alles doen. Deze week is begonnen met yoga, daarna heb ik hardgelopen en laatst was ik bij een indoor beachvolley activiteit.

De laatste was meer voor de gezelligheid dan sporten. En, ik ben helemaal geen held in volleybal. Ik heb heel lang elke week paar keer volleybal gespeeld in de tuin van de bekende café vlakbij onze lyceum. Onze manier was een beetje anarchistische manier van spelen, zo min mogelijk regels, en zo hard mogelijk rennen voor elke bal. Botsende kopjes, krakende knieën en gillende jonge mensen… Dat was een beetje het beeld van onze volleybal.

Zelfs beachvolley van gisteren vond ik daardoor een beetje te veel met regels. Na een half uurtje hebben wij een nieuwe indeling van de team gemaakt. Ik kreeg een nieuwe team waarin meer relaxed mensen bij elkaar waren… Gelukkig maar. Beachvolley spelen is leuk, beachvolleyen is minder leuk!

Een lieve collega van mij volleybalt regelmatig. Zij kent ook de beachvolley locaties. Van haar heb ik een leuke locatie als tip gekregen. Aalsmeer, the Beach zei ze geloof ik. Wanneer ik een anarchistische groep vrienden samen kan brengen, zal ik deze locatie uitproberen. Lijkt mij heel erg ontspannen en gezellig. Beachvolley velden, hier ben ik!

Pontalis en mijn werkrooster

Gisteren Jean-Bertrand Pontalis is overleden. Zijn werk gaf veel verdieping in de psychoanalyse, met een nadruk op de taal. Ik had altijd moeite met de taal in het algemeen. Ik bedoel met elke taal dan ook. Ik denk en ik voel veel meer dan ik kan zeggen of schrijven. Voor mij, taal is een vertaling van mijn gedachten, gevoelens of intuïtie en er zit altijd een vertraging in. Het voelt als niet helemaal het beste gereedschap, maar tja, omdat er niks anders is op dit moment, gebruiken wij de taal, verbaal en schriftelijk, om met elkaar te communiceren. Zelfs in mijn moedertaal heb ik dezelfde probleem. Het is niet alleen in het Nederlands. Toen ik dit fenomeen in het werk van Pontalis terug las, was ik opgelucht. En meteen verkocht om meer van zijn boeken te lezen. Pontalis is zeker een winst geweest voor mijn leven.

Pontalis was heel aardig op de leeftijd. Hij heeft een leuk leven gehad, hij heeft boeken geschreven, heeft zijn achtervolgers wijzer gemaakt… Zelfs met zijn dood heeft hij mijn leven verrijkt. Ik had laatste tijd de noodzaak om meer tijd te maken voor mijn interesses. Paar jaar geleden (wel een stukje meer dan een paar jaar als ik eerlijk moet zijn), had ik alle tijd van de wereld om mezelf te verdiepen op interessante onderwerpen. Ik was actief betrokken geweest bij de jongeren vereniging van een politieke partij, ik verleende werk in de non-profit wereld, ik ging naar lezingen, debatten, kunst galerieën, concerten, film festivals en gratis evenementen… naast mijn studie. Gratis evenementen waren noodzakelijk als student. Nu heb ik het geld wel, maar de tijd ontbreekt…

Vorig jaar en de jaar daarvoor was het voor mij een noodzaak om de bel te trekken en mijn rooster van 40 uur per week te verminderen naar 32-36 uur per week. Ik had een eerste gesprek gehad met mijn manager, maar daarna was het onderwerp een beetje verloren in de tijd. Afgelopen 5-6 maanden was ik natuurlijk met iets heel anders bezig. Mijn nieuwe liefde stond centraal in mijn leven. Alle andere levensvragen had ik aan de kant gezet. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ga ik naartoe? Als ik de vragen zou gesteld hebben, had ik waarschijnlijk alle antwoorden klaar: Ik ben een buik vol met vlinders… Ik wil alle tijd met hem doorbrengen…. Ik ga naar hem en ik, naar het samen zijn…

Met een “redelijk” nieuwe relatie van ongeveer 7 maanden, ben ik in een beetje gesettelde situatie… Ik ben nog steeds een buik vol met vlinders en ik wil nog steeds met hem zijn… maar, waar ga ik naartoe… als individu? De vragen van de vorige jaren kwamen terug naar boven. Gisteren voelde ik het nog sterker vanwege Pontalis. Pontalis was de hele tijd bezig geweest met wat aan hem energie gaf. En dat maakte zijn werk bijzonder. Hij kon mijn leven verrijken zonder dat hij daarover iets van merkt. Wat doe ik elke dag en voor wie betekent dat wat? Ik krijg energie van het helpen aan mensen. Ik vind de natuur leuk. Ik vind het schrijven, literatuur, cultuur, toneel en muziek opmerkelijk leuk. Ik ga voor eerlijkheid en harmonie. Ik wil de kans geven aan iedereen en naar hun verhaal luisteren en aan hen helpen. Ik ben heel erg nieuwsgierig over het individu, wat zij of hij meegemaakt is.

En hoeveel tijd besteed ik aan mijn interesse, de mens? Ik ben geschrokken door wat ik doe en hoeveel tijd het kost versus wat ik wil doen en hoeveel tijd ik daaraan stop. Zoals in het oude liedje: “Leven is heerlijk en leven is kort… Als je straks anders wilt kun je niet meer… Mens, durf te leven…”

Met de gedachten en gevoelens van de afgelopen jaren, mijn laatste zeven maanden en gisteren ben ik vanochtend naar mijn leidinggevende gegaan. Ik vertelde mijn verhaal over zelfontwikkeling en dat ik het liever willen combineren met een aangepaste rooster verdeeld over 4 dagen. Tot mijn verbazing, lukt het! Ik zal per 1 juni met mijn nieuwe rooster beginnen. De gevolgen zal ik een beetje hard voelen. Vanaf 1 juni ben ik op het kantoor vier keer per week en 9 uur 45 minuten per dag. Het is bijna 10 uren per dag. Op 7 uur moet ik de deur uit, en dat betekent dat ik uiterlijk op 6 uur moet opstaan. Voor een werkdag van 8.00 tot 18.00… Klinkt eigenlijk wel zwaar… Hmm... Aan de andere kant met dat een dagje, zal ik mijn eigen tijd gebruiken voor onderwerpen waarvan ik enthousiast word.

Na onze gesprek met mijn leidinggevende, heb ik meteen de opleidingen gezocht, lunch lezingen, gratis lunch concerten… enzovoort, enzovoort… Ik kan niet wachten tot 1 juni. Pontalis, dank je wel voor het laten beseffen dat het leven heel erg kort is en dat het erg belangrijk is om geleefd te hebben en geliefd te geworden wanneer je dood gaat.

Mijn Bijzondere Tramreis van Gisteren

Elke maandag avond heb ik mijn yoga les in de bekende Jordaan gebied van Amsterdam. Ik ga meestal met de auto. Deze keer heb ik de weerberichten serieus genomen en heb ik met het openbaar vervoer naar mijn yogales gegaan. Eerst tram 26 van mijn woning naar de Centraal Station en daarna tram 13 of tram 17 naar Westerkerk. En gisteren was het tram 13. Na de afloop van mijn yogales, helemaal ontspannen, en blij met de opmerkingen van de yogadocent en een medecursist, ben ik de eerste tram meteen binnen gestapt. Fout! Die was niet de tram die ik moest hebben, maar wel tram 14. Tram 14 maakt een grote bocht rond de Dam en gaat altijd richting de Spui. Ik had het niet door dat het tram 14 was. Ik was in mijn eigen wereld toen ik een heel bijzondere kapsel tussen zwarte auto’s en mannen in pakken gezien heb. Dat kon toch niet. Was dat de Koningin? Ja, dat was wel de Koningin. Vanuit de achterdeur van de Koninklijke Paleis is de Koningin uitgestapt en op dat moment heb ik haar kunnen zwaaien. Voordat de Koningin in de auto stapte heeft zij mij gezien en naar mij toe heel eventjes gezwaaid. Het was voor het eerste keer dat ik de Koningin zo dichtbij mee kunnen maken en zij heeft mij ook gezien! Fout begonnen tram rit was ineens heel leuk geworden. Nadat ik bij de Spui heb uitgestapt om nog een goede tram richting de Centraal station te pakken, heb ik meteen mijn vriend gebeld. Ik heb hem met vol enthousiasme gevraagd: “Weet jij wie ik gezien heb net?” Zijn antwoord was hilarisch: “De Koningin?” Ik dacht dat ik hem kan verbazen met mijn onverwachtse verhaal, maar nee, ik was diegene wie verbaasd was. “Hoezo weet jij dat? Was het op het nieuws of zo? Is er iets groots in de Koninklijke Paleis? Misschien een geheime Bilderberg vergadering over het Midden-Oosten?" Maar ja… in plaats van een verbazing, heeft hij heel hard gelachen op mijn verbazing… Eigenlijk hebben wij samen gelachen… Dat is nog beter… Lachen is gezond en leuk, en samen lachen is nog leuker. En, geloof mij, mijn lief kan heel goed hard lachen hoor:-)