In de afgelopen periode ben ik heel vaak dezelfde concept tegengekomen, namelijk Cloud. Ik ben een project leider van een Cloud oplossing voor de Sales en Marketing. Sales en Marketing is natuurlijk een gebied waar het over mensen draait. De bedoeling is dat ik ze een beetje adem geef met het Cloud oplossing. En, de zoektocht naar data om goeie beslissingen te nemen makkelijker en bereikbaarder maken. De bedrijf zal ook meer winst maken als de Sales mensen meer tijd besteden aan de goede beslissingen, maar minder tijd met het zoeken naar de informatie. En, als de oplossing ook een beetje hun rekentaken over kan nemen, wordt het nog geweldiger. Dan kan de bedrijf alleen maar genieten van de weloverwogen en slimme keuzes van hun werknemers. Het wordt een win-win situatie. Ik geniet van mijn werk en hecht ik veel waarde aan de resultaten. Ik heb vertrouwen in mijn project en het resultaat.
Paar weken geleden heeft een vriendin van mij een email gestuurd om een afspraak te maken. Wij zagen elkaar voor het laatst in 2006 of zo. Zij was inmiddels naar Engeland verhuisd, na een tijdje in Amsterdam te gewoond hebben. Wij deden in die periode samen Europese Unie Projecten en die gingen over de mensenrechten. Zij werkte bij een Consultancy bedrijf, ik was werkzaam bij de Turkse ambassade en later zat ik in de non-profit wereld. Toen was het erg gezellig met haar samenwerken en was het nu ook gezellig met haar kletsen, na al die jaren. Onze gesprekken vloeiden vlekkeloos en konden we gewoon doorgaan alsof we elkaar nooit vervreemd hadden. In die periode hadden we ook heel veel samen gereisd naar andere Europese landen, vanwege de projecten. Het was een lekker tijd toen we nog twintigers waren en toen we geloofden dat we de wereld een betere plek konden maken door onze daden.
Zij vertelde mij dat ze nu voor een bedrijf werkt. Dat bedrijf werkt als de bouwer van de Cloud oplossingen. Dus, de contract wordt getekend met de echte partij, de uitvinder van de oplossing en de technologie, zoals je de handen schud met een architect. Hun bedrijf is de bouwbedrijf, de aannemer, dat ingehuurd wordt door de architect om de bouw te realiseren. Het was grappig, ik was in deze driehoek de vertegenwoordiger van de klant en zij was de aannemer.
Een andere grappige toeval was een vriend van mij. Een heel goeie vriend van mij die in Utrecht woont, wie oorspronkelijk van de andere kant van Cyprus komt, vertelde mij toen hij in Amsterdam was over zijn nieuwe werk. Hij heeft besloten om de academia te verlaten. Hij is erg slim, heeft zijn PhD in Oxford gedaan, en ookal hij de slimheid van de mensen van de “Big Bang Theory” heeft, is hij erg grappig en kun je heel leuke gesprekken voeren met hem. Hij ging nu voor een grote financiële instelling aan de bak als de schrijver van de “neural networks” .
Neural networks zijn essentieel voor de oplossing waar ik nu mee bezig ben. Als een brein zoals hem een goeie network kan creëren met de input van een klant zoals ik, wordt mijn systeem heel erg intelligent. Ik heb de oude vriendin van Engeland nodig om de denkende netwerk van mijn Cyprioot vriend aan mijn systeem gekoppeld te krijgen. Dan alle informatie, alle statistische berekeningen die de sales mensen nodig hebben om een klant tevreden te houden, liggen al klaar voor hun.
Het klinkt erg verrassend en leuk dat we allemaal werkzaam zijn over dezelfde onderwerp. Deze zijn werkgelegenheden die 15 jaar geleden nog niet bestonden. We volgen de technologie en onze materie is innovatief en leuk. Het maakt leven makkelijker. We maken de wereld slimmer, efficiënter en we verrijken onze ruimte … Tja… Je voelt net even anders als je naar een video kijkt zoals deze: www.youtube.com/watch?v=7Pq-S557XQU.
Sunday, January 4, 2015
Saturday, June 14, 2014
Reizen
Over een paar maanden ga ik op reis. Nu al voel ik de reislust in mijn buik, in mijn hart, in mijn hoofd en in mijn benen. Ik lees alles over mijn bestemmingen om een gevoel te krijgen over de maatschappij daar en waarom de mensen daar bepaalde keuzes gemaakt hebben, het leven in het algemeen en het ritme van leven, religie(s), klimaat, en ik lees ook over praktische zaken zoals visa, openbaar vervoer inclusief binnenlandse vluchten en de bezienswaardigheden. Ik verslind al het leesmateriaal in alle talen die ik ken. Lekker bezig!
Zoiets in het vooruitzicht hebben is ontzettend leuk. Ik ben een reiziger, ben altijd een reiziger geweest en zal het ook blijven. Ik word langzamerhand ongelukkig van, als ik een tijdje geen nieuwe bestemmingen ontdekt heb. Zoals een paardenbloem in een vederlichte wind, begin ik één op één mijn veren kwijt te raken zonder dat door te hebben.
Wanneer was de laatste keer dat ik zo enthousiast was geworden over een bestemming? Dat weet ik niet meer. In ieder geval heel erg lang geleden. Sinds mijn Malta-reis in 2009, reis ik niet meer alleen. Omdat ik niet meer in mijn eentje op pad wilde gaan, was het sindsdien een beetje lastig geworden. Een leuke medereiziger is noodzakelijk als je niet alleen wilt of kunt reizen. Bovendien kan het ook zijn dat de leuke medereiziger een heel andere bestemming wil zien.Dan, als je toch samen wilt gaan, ga je compromissen sluiten, en dan gaat een paar van die mooie veren weer weg in de zachte bries.
Deze keer heb ik gelukkig een heel leuke medereiziger. Met hem kan ik diepgaande gesprekken voeren of juist de slappelach krijgen van heel oppervlakkige dingen. Hij is super aardig, heeft geen oordeel over mensen, houdt van afwisseling, houdt van natuur, hij is slim en gemakkelijk. Als we het oneens zijn, kan hij urenlang bezig blijven om zijn standpunt uit te leggen zonder kwetsende opmerkingen te maken. Dat kan ik ook urenlang met plezier doen, dus daarom hebben we tenminste leuke discussies in plaats van ruzies. Bovendien zal hij je nooit in de steek laten in een vreemd land. Je kunt altijd op hem rekenen. En wij hebben al veel reizen achter de rug, inclusief onze rit met de auto naar Turkije. Dus, medereiziger – check!
Het tweede belangrijke moment van een reisplan is het kiezen van de bestemming. De afgelopen twee maanden was ik bezig met deze keuze. Ik twijfelde tussen India en Japan. Het lukte me gewoon niet om de knop door te hakken en het vliegticket te boeken. Toen ik bewuster naar mezelf ging kijken, zag ik het ineens voor me. Ik wilde helemaal niet naar India gaan. Een paar jaar geleden was India mijn tweede topbestemming. Mijn verwachting was simpelweg: heel veel kleur, zachte mensen, armoede zonder lijden, een bestaan gebaseerd op niet-materialistische dingen, en een heel andere wereld vol met verrassingen. Toen ik ontdekt had dat India heel erg materialistisch is, en dat er naast de kleuren ook veel zwarte kanten zijn, waren er weinig redenen overgebleven voor een reis. In mijn ogen India is niet sentimenteel en leuk, maar luidruchtig, benauwend en vies. Dichterbij mezelf komen daar? Vergeet het! Elk moment zou meer energie kosten.
India is nog steeds wel een bestemming voor mij, maar ik zal een paar korte reizen plannen naar verschillende provincies in India. Alles in één keer wordt voor mij erg heftig en lang. Bovendien heeft dat land voor mij geen prioriteit. Mijn foto met de Taj Mahal op de achtergrond kan alsnog genomen worden op mijn 80ste. Om dezelfde redenen ben ik nog niet naar Londen of New York geweest. Ik wil nu graag naar onbekende gebieden. Ik wil ontdekken. Ik wil verrast worden. Ik wil helemaal meegenomen worden. Ik wil al mijn zintuigen gebruiken. Ik wil geprikkeld worden op een leuke manier. Ik wil ervan grenzeloos genieten. Ik wil naar bestemmingen met intrigerende namen. Glimlachen op een foto voor het British Museum... Mmmh… Nee… Japan zit nog steeds in mijn planning. Volgend jaar tijdens de bloesemperiode ga ik misschien naar Japan. Wie weet…
De tickets hebben we inmiddels gekocht – check! Lonely Planets besteld. Ik ga altijd met mijn rugzak en alleen met een retourticket weg. In deze reis ga ik ondervinden of die manier van reizen ook buiten de bekende wereld werkt. Waarom zou het niet zo makkelijk gaan eigenlijk? Ik heb een zeer goed gevoel over de komende reis. Volgens de tripadvisor heb ik alleen maar 15% van de wereld gezien tot nu toe. Dus, op pad!
Saturday, March 29, 2014
De massa
In een uit de hand lopend gesprek mag je overeenkomen om niet mee eens te zijn en lekker blijven discussiëren over je standpunt. Als alle twee partijen hun standpunten duidelijk willen maken maar niet per se de ander willen veranderen, dan blijft het een leuke dans van ideeën waarmee je je standpunt nog beter leert uit te leggen.
In een leuke avond had ik het gevoel dat ik in zo een discussie ben belandt. Onze discussie ging over televisie. Volgens mij kon mijn gesprekspartner geen goede woorden vinden aan het eind. Hij zei “op dit moment kon ik mijn middelvinger opsteken om duidelijk te maken dat ik je standpunten lekker belangrijk vind”. Ik moest daarop lachen. Wat hij zei vond ik hilarisch, waarop mijn reactie was “Dan zou ik gezegd hebben: Ik heb nog betere middelvingers gezien, zoals de middelvinger van de rechterhand van Galileo.” Daarna zijn we uiteindelijk wel overeengekomen om samen te lachen met de hele tafel.
Televisie heeft de illusie gegeven dat de massa een grote macht was. Eigenlijk is massa een verzameling van de gemiddelde mens. Alleen televisie maakte het makkelijker om de gemiddelde mens te bereiken. In het Galilei Museum hebben ze, naast de middelvinger van Galileo, een gedeelte waar de uitvindingen van de 18e en de 19e eeuw te zien is. Op de grote houten poten stond een houten plank, waar een beetje metaal gelijmd was. Die uitvindingen waren groot en grof. Hiermee gingen de uitvinders naar de danspartijen en toenmalige feestjes van crème de la crème van de maatschappij. Op een gegeven moment mocht een van hun op het podium komen met de massale uitvinding. Het was min of meer een spektakel. Ze konden aan alle mensen hun super uitvinding laten zien of laten beleven. Misschien konden ze daar tussen alle rijke mensen ook een sponsor vinden.
Uitvindingen waren meestal gebaseerd op een elektroshock. Mensen konden voelen hoe de tintelingen van elektriciteit op het lichaam waren. Elektroshock apparaten zijn later in de gekkenhuizen gebruikt. Volgens mij was er geen mens gevonden wie daarmee weer gezond was geworden. Sommige uitvindingen in het museum waren grappig. Er was een kleine modelhuis te zien die verwoest was door een bliksem. Natuurrampen zijn altijd groots en meeslepend gevonden op enigerlei wijze.
Nu met de televisie is het mogelijk door miljoenen mensen gezien te worden. Natuur van de mens is nog steeds gericht op amusement zoals toen, wat niet per se slecht is. Baldansen bestaan niet meer, ook zijn de mensen van de baldansen hebben hun functie vergeven. Massa heeft zeker hun plek veroverd als toeschouwer van deze spektakels.
Televisie is gevonden door Philo Taylor Farnsworth in de jaren 20 heb ik op de lagere school geleerd. Later heb ik ook geleerd dat het ter discussie gesteld was, zoals alle uitvindingen. Er was een ander, een Rus en hij had de technologie nog eerder uitgevonden. Meestal wie de geschiedenis kan schrijven wordt de eigenaar van alle goede uitvindingen of daden. Slechteriken zijn meestal niet slecht omdat hun slechte daden groter of vreselijker zijn dan de “onschuldigen”. Alleen zijn ze slecht verklaard door de vertellers, eigenlijk “makers” van de geschiedenis.
Farnsworth was een Amerikaan. Hij kwam van het land die de 20ste eeuw en de meeste lesboeken in de wereld domineerde. Volgens mijn lesboeken was Farsnworth ook toegewezen als de uitvinder van de tv. Ik zou het wel willen weten hoe Farsnworth zijn uitvinding voor het eerst aan de publiek liet zien. Dit stukje kon je niet in de boeken vinden. Bestond toen een octrooiraad? Dan hoefde hij niet naar het publiek te gaan...
Thursday, March 20, 2014
De zachte krachten zullen het overwinnen?
Na de Gemeenteraadsverkiezingen was de uitspraak van Geert Wilders het hoofdthema bij ons op het kantoor. Tijdens de bijeenkomst van de PVV in Den Haag vroeg Wilders naar het publiek: 'Willen jullie in deze stad, en in Nederland, meer of minder Marokkanen?' De PVV'ers riepen terug: 'Minder, minder, minder'. Daarop zei Wilders: 'Dat gaan we regelen.'
MINDER klinkt in ieder geval positiever dan GEEN. MINDER klinkt als; ze mogen er wel zijn, mits... Ik heb me vanochtend in de auto de hele tijd afgevraagd wat hij met MINDER bedoelt. Zijn aanhang weet het waarschijnlijk wel, aangezien ze met zijn allen ook MINDER riepen... Hoe moet ik het zien? MINDER; mag de groenteboer om de hoek wel blijven wonen in Almere, omdat hij een hardwerkende man is, maar zijn vrouw niet, omdat zij een hoofddoek draagt? Wie kan mij uitleggen wat er met MINDER bedoeld wordt en waarom hij niet het woord GEEN gebruikt. Hoeveel Marokkanen mogen dan in Almere wonen van Geert en hoe wordt de keuze gemaakt? Kunnen we binnenkort een TV-programma op Net 5 verwachten met de pakkende zinnen als "Almere kiest haar Marokkaan" of "Maroc of Almere. Wie zal dan in de jury zitten? :-)
Het is een alarmerende shift naar de machtsstaat, overal in de wereld zowel in Turkije, in Oekraïne en in Nederland. Belangrijkste doel is altijd een slachtoffer weten te creëren. Volgens Erdogan, de premier van Turkije, moesten arme gelovigen hun vrijheid afgelopen 80 jaar inleveren. Hij heeft zijn machtspositie versterkt door een basis geloof weten te creëren onder zijn slachtoffers. In Kiev, bestond protesterende publiek vooral uit allerlei groepen van rechts. Poetin van Rusland is niet helemaal onrechtmatig in zijn ingreep. In Nederland verbazen we ook niet over de uitspraken van Wilders. Met behulp van de financiële crisis, zijn er veel slachtoffers ontstaan. Gevuld met haat, zoeken ze een dader. Het is een bekende verhaal. Drama driehoek.
Hitler had een duidelijke punt; het verdrag op het einde van de eerste wereldoorlog was te belastend voor de Duitsers. Dat kon niet. De hardwerkende Duitse volk, met hun mooie blauwe ogen en hun mooie blonde haren waren onrechtmatig onder druk gezet. Ok, dat begrijpen we wel. Maar, was het de schuld van de Joden? Volgens Hitler, de redder, de redding ging via verzuivering. Mijn Spanjaard collega, wie links georiënteerd is, zei tegen mij: “Het gaat niet over de Turken. Het gaat niet over de Spanjaarden. Dus, wij zijn veilig” “Het gaat over de mens” zei ik. “ Bovendien, weet ik het niet hoe hij dat gaat regelen? En wat de betekenis van minder is”. Please define less, Mr Wilders.
De Spanjaard vindt het ook interessant dat hier in Nederland gesproken wordt over de zwarte scholen of witte scholen als de normaalste zaak van de wereld. In Spanje betekent het de val van het onderwijssysteem. En, “de val van de grondwet” zei ik. Alle Europese onderwijssystemen zijn gebaseerd op dat iedereen recht heeft op de toegang tot gelijke onderwijs. Heeft iedereen gelijke rechten als er een “goeie” en nog betere onderwijs ontstaat?
Eigenlijk onderwijs van nu is zo ouderwets. Als ik een lerares was geweest, was ik niet in staat om mijn 5 jarige nichtje te begeleiden. Zij krijgt zoveel informatie binnen via haar tablet en zij is zo getalenteerd in computer spelletjes. Er zijn kinderen van 2 met cognitieve vaardigheden beter dan een 40 jarige. Die kunnen afval scheiden in hun computerspelletjes en ze krijgen punten. Op de vuilnisbak van het spelletje zie je alleen maar een geschommelde papier getekend. En kijk je verbaasd naar een tweejarige die netjes een oude, verscheurde boek naar de papier vuilnisbak brengt. Wanneer en hoe heeft hij deze kennis opgebouwd? Hoe weet hij dat die beeld en een oude boek bij elkaar horen?
Er is wel hoop in de toekomst. Maar, we moeten wel herkennen dat de twee jarige van afvalscheiding hoogstwaarschijnlijk niet op Wilders zal stemmen. Niet omdat hij de afval leert scheiden. Omdat hij een ipad heeft. Omdat hij in een genoeg welvarend gezin geboren is. Hij zult op een scala van D66, VVD, Groenlinks, PvdA en SP variëren. CDA of SGP vind ik ook mogelijk.
Als je eenmaal niet hebt wat je naar je gevoel moest kunnen krijgen, dan geloof je in “minder Marokkanen”. Dan denk je niet eens wat de betekenis van minder is. Of waarom niet “ geen” Marokkanen gezegd werd. Nee, dan applaudisseer je zo een uitspraak met volle handen.
Ik woon in een welvarende wijk of in een hofje in Amsterdam. Daar wonen alleen maar “nette mensen” met bovengemiddelde inkomens. Paar maanden geleden was mijn uberNederlandse homo buurman bezig om mijn fiets te pompen en het ging niet goed. Hij vroeg of mijn Batavus een Nederlandse fiets was. Met zijn elitaire gedrag, zijn luxueus levensstijl en zijn AUDI met opendak, zal hij nooit verder dan VVD komen. Toen hij met mijn fiets bezig was, ging onze gesprek over het Rijksmuseum en de theatervoorstellingen. Ik geloof niet dat hij meer aansluiting heeft met de aanhangers van PVV in Almere dan ik, de allochtone buurvrouw.
In mijn beurt wonen er geen uithang jongeren. Ik ken de overlast niet. Ik werk in een verlies draaiende bedrijf, en voel ik me toch niet bedreigd om mijn baan te gaan verliezen. Ik werk hard en ik lever goed werk. En ik ben goed inzetbaar door de talenten die ik kon opbouwen. Ik herken de hysterische uitspraken niet, van beide kanten. Ik behoor tot een gelukkige minderheid, waar je jezelf kunt opstellen als een internationale humanitaire wezen, boven alle ellende. Is het ook niet elitisme van de middenklas?
Op mijn werk zijn al mijn teamgenoten en mijn baas die uit India komt, wij zijn allemaal van de middenklasse. Dat zie je meteen. Normen en waarden, op je tenen blijven lopen, durven binnen kaders… Het maakt niet uit dat wij allemaal uit verschillende landen komen. Dat is hysterisch.
Aan de andere kant zie je dezelfde patroon en gelijke reactie in de lagere klassen. Er is een slachtoffer. Hij ziet een redder. De redder wijst aan de daders: Marokkanen. Opvolgers van Wilders, ja die geloven in een uitspraak als “Minder Marokkanen. Dat gaan we regelen”. Hoe? Ze weten het niet. Is het ook niet de schuld van de middenklas die blijft doorgaan met werk, met recreatie, met geluk zoeken, met zijn dure fietsen en auto’s en weet ik veel wat, terwijl er honderden mensen hun banen verliezen. Zullen de zachte krachten echt overwinnen ooit? Wat zei Marx over de klassen conflict? Ben ik de drie aap; ik zie niks, ik hoor niks, ik zeg niks. Wie creëert Wilders?
MINDER klinkt in ieder geval positiever dan GEEN. MINDER klinkt als; ze mogen er wel zijn, mits... Ik heb me vanochtend in de auto de hele tijd afgevraagd wat hij met MINDER bedoelt. Zijn aanhang weet het waarschijnlijk wel, aangezien ze met zijn allen ook MINDER riepen... Hoe moet ik het zien? MINDER; mag de groenteboer om de hoek wel blijven wonen in Almere, omdat hij een hardwerkende man is, maar zijn vrouw niet, omdat zij een hoofddoek draagt? Wie kan mij uitleggen wat er met MINDER bedoeld wordt en waarom hij niet het woord GEEN gebruikt. Hoeveel Marokkanen mogen dan in Almere wonen van Geert en hoe wordt de keuze gemaakt? Kunnen we binnenkort een TV-programma op Net 5 verwachten met de pakkende zinnen als "Almere kiest haar Marokkaan" of "Maroc of Almere. Wie zal dan in de jury zitten? :-)
Het is een alarmerende shift naar de machtsstaat, overal in de wereld zowel in Turkije, in Oekraïne en in Nederland. Belangrijkste doel is altijd een slachtoffer weten te creëren. Volgens Erdogan, de premier van Turkije, moesten arme gelovigen hun vrijheid afgelopen 80 jaar inleveren. Hij heeft zijn machtspositie versterkt door een basis geloof weten te creëren onder zijn slachtoffers. In Kiev, bestond protesterende publiek vooral uit allerlei groepen van rechts. Poetin van Rusland is niet helemaal onrechtmatig in zijn ingreep. In Nederland verbazen we ook niet over de uitspraken van Wilders. Met behulp van de financiële crisis, zijn er veel slachtoffers ontstaan. Gevuld met haat, zoeken ze een dader. Het is een bekende verhaal. Drama driehoek.
Hitler had een duidelijke punt; het verdrag op het einde van de eerste wereldoorlog was te belastend voor de Duitsers. Dat kon niet. De hardwerkende Duitse volk, met hun mooie blauwe ogen en hun mooie blonde haren waren onrechtmatig onder druk gezet. Ok, dat begrijpen we wel. Maar, was het de schuld van de Joden? Volgens Hitler, de redder, de redding ging via verzuivering. Mijn Spanjaard collega, wie links georiënteerd is, zei tegen mij: “Het gaat niet over de Turken. Het gaat niet over de Spanjaarden. Dus, wij zijn veilig” “Het gaat over de mens” zei ik. “ Bovendien, weet ik het niet hoe hij dat gaat regelen? En wat de betekenis van minder is”. Please define less, Mr Wilders.
De Spanjaard vindt het ook interessant dat hier in Nederland gesproken wordt over de zwarte scholen of witte scholen als de normaalste zaak van de wereld. In Spanje betekent het de val van het onderwijssysteem. En, “de val van de grondwet” zei ik. Alle Europese onderwijssystemen zijn gebaseerd op dat iedereen recht heeft op de toegang tot gelijke onderwijs. Heeft iedereen gelijke rechten als er een “goeie” en nog betere onderwijs ontstaat?
Eigenlijk onderwijs van nu is zo ouderwets. Als ik een lerares was geweest, was ik niet in staat om mijn 5 jarige nichtje te begeleiden. Zij krijgt zoveel informatie binnen via haar tablet en zij is zo getalenteerd in computer spelletjes. Er zijn kinderen van 2 met cognitieve vaardigheden beter dan een 40 jarige. Die kunnen afval scheiden in hun computerspelletjes en ze krijgen punten. Op de vuilnisbak van het spelletje zie je alleen maar een geschommelde papier getekend. En kijk je verbaasd naar een tweejarige die netjes een oude, verscheurde boek naar de papier vuilnisbak brengt. Wanneer en hoe heeft hij deze kennis opgebouwd? Hoe weet hij dat die beeld en een oude boek bij elkaar horen?
Er is wel hoop in de toekomst. Maar, we moeten wel herkennen dat de twee jarige van afvalscheiding hoogstwaarschijnlijk niet op Wilders zal stemmen. Niet omdat hij de afval leert scheiden. Omdat hij een ipad heeft. Omdat hij in een genoeg welvarend gezin geboren is. Hij zult op een scala van D66, VVD, Groenlinks, PvdA en SP variëren. CDA of SGP vind ik ook mogelijk.
Als je eenmaal niet hebt wat je naar je gevoel moest kunnen krijgen, dan geloof je in “minder Marokkanen”. Dan denk je niet eens wat de betekenis van minder is. Of waarom niet “ geen” Marokkanen gezegd werd. Nee, dan applaudisseer je zo een uitspraak met volle handen.
Ik woon in een welvarende wijk of in een hofje in Amsterdam. Daar wonen alleen maar “nette mensen” met bovengemiddelde inkomens. Paar maanden geleden was mijn uberNederlandse homo buurman bezig om mijn fiets te pompen en het ging niet goed. Hij vroeg of mijn Batavus een Nederlandse fiets was. Met zijn elitaire gedrag, zijn luxueus levensstijl en zijn AUDI met opendak, zal hij nooit verder dan VVD komen. Toen hij met mijn fiets bezig was, ging onze gesprek over het Rijksmuseum en de theatervoorstellingen. Ik geloof niet dat hij meer aansluiting heeft met de aanhangers van PVV in Almere dan ik, de allochtone buurvrouw.
In mijn beurt wonen er geen uithang jongeren. Ik ken de overlast niet. Ik werk in een verlies draaiende bedrijf, en voel ik me toch niet bedreigd om mijn baan te gaan verliezen. Ik werk hard en ik lever goed werk. En ik ben goed inzetbaar door de talenten die ik kon opbouwen. Ik herken de hysterische uitspraken niet, van beide kanten. Ik behoor tot een gelukkige minderheid, waar je jezelf kunt opstellen als een internationale humanitaire wezen, boven alle ellende. Is het ook niet elitisme van de middenklas?
Op mijn werk zijn al mijn teamgenoten en mijn baas die uit India komt, wij zijn allemaal van de middenklasse. Dat zie je meteen. Normen en waarden, op je tenen blijven lopen, durven binnen kaders… Het maakt niet uit dat wij allemaal uit verschillende landen komen. Dat is hysterisch.
Aan de andere kant zie je dezelfde patroon en gelijke reactie in de lagere klassen. Er is een slachtoffer. Hij ziet een redder. De redder wijst aan de daders: Marokkanen. Opvolgers van Wilders, ja die geloven in een uitspraak als “Minder Marokkanen. Dat gaan we regelen”. Hoe? Ze weten het niet. Is het ook niet de schuld van de middenklas die blijft doorgaan met werk, met recreatie, met geluk zoeken, met zijn dure fietsen en auto’s en weet ik veel wat, terwijl er honderden mensen hun banen verliezen. Zullen de zachte krachten echt overwinnen ooit? Wat zei Marx over de klassen conflict? Ben ik de drie aap; ik zie niks, ik hoor niks, ik zeg niks. Wie creëert Wilders?
Thursday, March 6, 2014
Big Brother is watching me!
Vandaag heb ik voor het eerst de NFC (near field communication) systeem van mijn smartphone gebruikt. Op mijn werk hebben wij nieuwe high technology printers gekregen. Gisteren heeft elke werknemer een witte sticker gekregen op zijn pasje. De witte stickers zorgen ervoor dat de werknemers zichzelf kunnen identificeren. Zodra de koppeling met het werknemersnummer en het witte stickertje gemaakt wordt, dan kan je jezelf identificeren met het witte stickertje. Je nummer is gekoppeld aan je printopdracht dus. Elke keer als je iets wilt uitprinten, houd je je stickertje voor het leesscherm van de printer en kun je je pagina’s uitprinten. In principe mag je gebruik maken van elke printer op het terrein.
Ik werk bij een gigantisch bedrijf. Dat je bij ons een onbeperkte aantal printers mag gebruiken betekent dat je echt heel veel printers tot je beschikking hebt. Wij hebben niet overal wi-fi, maar dat kan je oplossen als je je blackberry kunt gebruiken. Dus, technologie is alleen maar handig. Wij kunnen efficiënter werken, hoera!
Vandaag heeft een collega mij verteld dat ik in plaats van de witte sticker, de NFC functie van mijn smartphone kan gebruiken. Ik werd erg blij toen ik met mijn HTC bij de printer stond. NFC aan, dichterbij het schermpje komen, nog dichterbij, en ja! Het werkt! Ik kan me identificeren met mijn smartphone. Als ik zonder mijn pasje in een ander gebouw ben, kan ik alsnog een printopdracht geven met mijn persoonlijke telefoon. Klinkt erg handig!
Maar er is ook een minder leuke kant. Bij deze nieuwe printers is het ook mogelijk om alle gegevens in de gaten te houden. De gegevens kunnen centraal opgeslagen worden. Dan het is erg makkelijk om een willekeurige query te draaien. Welke werknemer heeft hoeveel gekleurde A3tjes uitgeprint? Wanneer en waar? Wat kost het voor het bedrijf? Wat voor printgedrag heeft deze werknemer? Enzovoort enzovoort… Het is handig, maar toch ga ik extra opletten vanaf nu. Big Brother is watching me met extra sterke brillen!
Ik werk bij een gigantisch bedrijf. Dat je bij ons een onbeperkte aantal printers mag gebruiken betekent dat je echt heel veel printers tot je beschikking hebt. Wij hebben niet overal wi-fi, maar dat kan je oplossen als je je blackberry kunt gebruiken. Dus, technologie is alleen maar handig. Wij kunnen efficiënter werken, hoera!
Vandaag heeft een collega mij verteld dat ik in plaats van de witte sticker, de NFC functie van mijn smartphone kan gebruiken. Ik werd erg blij toen ik met mijn HTC bij de printer stond. NFC aan, dichterbij het schermpje komen, nog dichterbij, en ja! Het werkt! Ik kan me identificeren met mijn smartphone. Als ik zonder mijn pasje in een ander gebouw ben, kan ik alsnog een printopdracht geven met mijn persoonlijke telefoon. Klinkt erg handig!
Maar er is ook een minder leuke kant. Bij deze nieuwe printers is het ook mogelijk om alle gegevens in de gaten te houden. De gegevens kunnen centraal opgeslagen worden. Dan het is erg makkelijk om een willekeurige query te draaien. Welke werknemer heeft hoeveel gekleurde A3tjes uitgeprint? Wanneer en waar? Wat kost het voor het bedrijf? Wat voor printgedrag heeft deze werknemer? Enzovoort enzovoort… Het is handig, maar toch ga ik extra opletten vanaf nu. Big Brother is watching me met extra sterke brillen!Saturday, January 25, 2014
Ontdekkingen, wereldbewoners en missies
Wie veel reist weet meer dan wie veel leest” is een uitspraak in het Turks. Mijn reizen hebben me geleerd dat het eigenlijk wel klopt. Ik ben altijd een reiziger geweest en nooit een toerist. Tijdens mijn reizen wil ik altijd een stukje “lokaal” proeven. Hipste café van tegenwoordig, of lekkerste broodzaak waar alle vaders van de stad hun kinderen meeneemt, leukste bar, een dorpje…
In een onbekende terrein zijn is altijd anders. Leerzaam en leuk. Terug kunnen komen is nog leuker. Daarom zou ik de one-way Mars missie nooit snappen. Een Nederlandse privé bedrijf zoekt mensen voor een Mars missie. Daar zullen ze een kolonie bouwen. En er is geen terug weg. Duizenden mensen hebben gereageerd op de oproep. Ze zullen nooit meer terug komen op de aarde. Leven in Mars, zonder zee, zonder golven, zonder duiken, zonder bomen en gras, zonder vogeltjes, zonder theater, zonder schilderijen, zonder je dierbaren… Ik kan het nooit doen. Ondanks alle andere ervaringen, vind ik het goed om terug te komen. Back home is de leukste… Ik waardeer alles wat ik heb in mijn leven en kan niet zo maar wegdoen voor een Mars missie. Ik kan wel naar Kars voor een tijdje, tenminste 3 letters zijn dezelfde :-)
Ik spreek de Engelse taal sinds mijn 11e. Tot Oktober 2013 was ik nooit naar Engeland geweest. De taal spreken zonder naar de land van de taal gaan had ik nooit vreemd gevonden. Met de dronken Engelse toeristen in Turkije, tv series, films en boeken wist ik zoveel van Engeland, had ik het gevoel dat er geen mysterie was voor mij. Het was gewoon de moeite niet waard leek me. Ik wil liever de onbekende ontdekken. Sinds vorige jaar heb ik best wel veel van Engeland gezien. Engeland is meer dan de dronken meiden met korte rokjes en veel meer dan "Coupling". Eigenlijk met een reisje kijk je ook anders naar je eigen woon-land, in mijn geval Nederland.
Mons is echt een mooie stad, maar heeft een donkere kant zoals Charleroi, toch is Mons de culturele hoofdstad van Europa in 2014. Brussels vind ik altijd top, maar het is echt een Babel Toren. Amsterdam mengt iedereen met Engels en met een nonchalante vrijheid. Brussels is een puinhoop met al die mensen met allerlei talen en die geforceerde vrijheid. Een beetje saai eigenlijk.
Engelse mensen hebben minder persoonlijke afstand dan de Nederlanders. Voor vreemden zijn ze opener, leuker, liever en attenter. In het algemeen vind ik Engeland een top land. Een land dat heel veel meer te bieden heeft. Naast Turkije, Nederland en Duitsland, vond ik Italië de mooiste land van de wereld. Mijn top 4. Nu heb ik Engeland ook op mijn top lijst.
Frankrijk was niet nieuw voor mij, wel heb ik andere plekken in Frankrijk ook mogen ontdekken. Frankrijk vind ik ook leuk, alleen niet te vergelijken met mijn top landen. Met een Franse taxi chauffeur kan ik wel chatten over parachute sprongen en snowboarden, met weinig Frans, wel met een beetje gebaren taal en beelden uit google. Franse mensen zijn lief, leuk en enthousiast. En, daar houdt het op.
In Engeland voelt het zo goed, daar kon ik wel wonen, maar tja, na Amsterdam vind ik elk plek als een ontdekkingstocht, missie bereikt, ontdekt, dus terug naar “home”. Ik ben weer blij dat ik terug kan komen en dat we terug zijn gekomen.
Elke reislusthebber heeft meteen een volgende plan. Voor mij, Japan is echt een interessante land. Mijn volgende bestemming? Daar kan ik zeker creatieve bevindingen dichter bij zien, dingen die onnodig maar anders zijn. Bijvoorbeeld de sinaasappel met vijfhoeken. Japanners hebben twee jaar werk van gemaakt om de sinaasappeltjes anders te laten groeien. Bizar… Wereld en de bewoners van de aarde zijn zo interessanter dan Mars... Zeker ontdekkingswaard.
Tuesday, December 31, 2013
Ontwikkeling
Vorige week na een geweldige middag met drie andere
dames, heb ik de diagnose meteen gesteld. Ik heb iets gemist in mijn ontwikkeling.
Ik heb nooit vriendinnen gehad in mijn leven waar wij met ze allen alleen over
de vrouwen dingen hadden. Zelfs in mijn jeugd had ik een gemengde groep
vrienden, meer jongens dan meisjes.
Als 15-jarigen onze gesprekken waren rondom de politiek,
de wereld, filosofie en hoe we de wereld konden verbeteren. Haar, make-up of de
mode waren nooit zelfstandige onderwerpen tussen ons. Alleen als het over de positie
van de vrouwen in het maatschappij ging, waren ze genoemd als middelen met een rolversterkende
effect.
Onze acties waren niet zoals andere jonge mensen: naar de
winkelcentrum gaan, sale spotten, sparen om een afspraak te maken met de beste
kapster… enz. We hadden onze stamcafe` op een heuvel vlakbij onze school, of
van ons meesten. We speelden volleybal daar, op het gras bij een klein hoekje
van de cafe`. We maakten muziek, meestal liedjes van jaren 60-70, of
alternatieve liedjes. We speelden “hide &
seek”, hint, “catch me if you can”
of andere spelletjes. De tuin en de heuvel waren erg groot. Ruimte zat! Het was
altijd gezellig en leerzaam.
De cafe` was open voor de publiek in de zomer maanden,
van eind april tot eind september. Gesloten gedeelte bleef altijd open voor
ons. De winter cafe` was bedoeld voor de werknemers van de historische hamam (thermal
bad), waarvan onze cafe` een onderdeel was. Ene keer bouwden we een oven van
zand waarin wij aardappelen hebben gebakken en deelden met de mensen in de
omgeving en de werknemers natuurlijk. De kinderen van de werknemers kregen
gratis bijles van ons. Ze leerden ook heel veel alleen tussen ons te zijn. Andere
keer hadden we een tuintje waar wij onze eigen groente gegroeid en natuurlijk
deelden we de oogst gratis. Als wij in Nederland waren, hadden we zeker positieve
aandacht gekregen met onze sociale projecten en permakultuur activiteiten.
In Turkije was het ingewikkelder. We werden ouder en
sommigen van ons zijn meer politiek actief geworden. Dan zag je wel eens een
van ons die niet makkelijk kon lopen, of een andere met een grote blauwe oog na
een avond of middag bij de politie. Ik kan nog steeds niet geloven dat de
politie bang was van 17-jarigen, alsof wij met onze zandovens en filosofische
praatjes twee keer zo groot voor onze lichaam, een revolutie konden maken of de
“staat” in gevaar konden brengen. Mijn eerste vriendje kwam niet eens terug van
zo een jongeren jacht. Hij is vermist verklaard. Daarna heb ik niet alleen de
vrouwen praatjes gemist, maar ook wilde ik heel veel jaren geen vriendje meer
hebben.
Waarschijnlijk jongens van onze groep hebben ook iets
gemist in hun ontwikkeling. Ze praatten nooit over auto’s of computers. Ze zouden
ook geen rare opmerkingen over vrouwen maken.
Het voelt heel erg goed om tussen vriendinnen te zijn. Ditjes
& datjes, maar heel leuk! Levensverhalen en wijze woorden met een vrouwen
energie. Oude gewoontes bleven stiekem ook doorgaan. We hebben wel naar een oud liedje geluisterd, toen wij over de
zelfmoord van de stiefbroer hadden. Mijn resolutie voor het nieuwe jaar: Meer
middagjes of avondjes met de vriendinnen.
Friday, December 27, 2013
Kam
Adnan Senses, een zigeuner zanger uit Bursa is kort geleden overleden. Ik wist niet eens dat hij uit Bursa was. Bursa is de stad waar ik vanaf mijn 9de tot 18de gewoond heb. Bursa is de stad die mij grotendeels gevormd heeft, totdat ik zelfstandig de wereld kon ervaren. 18 is best wel een jonge leeftijd als ik nu terugkijk. Toen was het gewoon.
Bursa is bekend met de beroemde zangers en zangeressen. Blijkbaar een muzikale stad. Zelfs de tribune van Bursaspor, de voetbal club van Bursa, klinkt altijd leuker dan alle anderen. De ritme blijft daar altijd hangen. Bursa is de stad van groen, blauw en wit en leuke liedjes. Groen van natuur, blauw van de zee en wit van de sneeuw op de berg. Liedjes van zigeuners, immigranten van Balkans, Joden en klassieke Turkse muziek. Het is ook bekend als de stad van homo’s, wat wel te horen is van de tegenovergestelde tribune tijdens de voetbal wedstrijden. Zelfs bekende zangers zoals Zeki Muren waren bekend met hun sexuale geardheid.
Bursa is een toeristische stad en onze grote familie woont niet in Bursa. In onze familie heb je drie soorten visite: Nummer 1: musea en culturele dingen bezoekers. Die zijn meestal geïnteresseerd in de geschiedenis van Bursa. Bursa was opgericht door Prusianen, was ooit de hoofdstad van de Ottomaanse Rijk en was de laatste stop van de Silk route. Er zijn talloze gebouwen of musea te zien. Tweede soort is geïnteresseerd in belangrijke mensen uit Bursa en willen de graf van hun zien. Die gaan naar de rustplaats van Zeki Muren bijvoorbeeld. En met zijn liedjes op de achtergrond op hem raki (Turkse drank) drinken. Zelfs ik heb zijn begraafplaats niet gezien. Derde soort van de familie gaan naar de restaurants, bars en cafés of winkelcentra. Er zijn natuurlijk combinaties.
Toen ik over de zigeuner zanger las, las ik ook dat hij uit Bursa kwam. Nog een beroemdheid uit Bursa dacht ik. Onbewust keek ik naar mijn kalender. Anderen waren bezig met een andere gesprek. “Ervaring is een kam die de natuur aan de mensen geeft wanneer zij kaal geworden zijn” las ik. Het schijnt een Belgische spreekwoord te zijn volgens mijn kalender. Ik heb een maandkalender en op elke maand er is een spreekwoord vanuit een andere land met een mooie beeld van hetzelfde land.
De Spaanse spreekwoord was niet bekend door de Spanjaard. Britse spreekwoord van maand februari was ook niet bekend door de Engelse. Helaas geen Turkse spreekwoord om de “waarheid” van de bron zelf te testen.
Belgische of niet, het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. We raakten in discussie. Spanjaard en de Brit waren van mening dat de betekenis heel erg simpel was. Ervaring is waardeloos. Waarom moet je een kam hebben als je kaal bent? Wat moet je ermee?
De Turkse partij van het gesprek had een heel andere kijkje natuurlijk. “Wanneer” is een belangrijke woord hier. Het is niet “als jij kaal bent”. Dus, je had wel haar en je bent eenmaal kaal geworden. En, dat is een gegeven op dit moment. Dat verander je niet als je in het bezit bent van een kam. Je moet je focus niet op het “verloren voorwerp” te leggen. Je hebt een kam, dat is ook een gegeven.
Volgens de Turkse, met een kam heb je herinneringen, kun jij de momenten met je mooie haar koesteren en ook je kun je je kam lenen aan iemand met haar maar zonder een kam. Het is niet helemaal waardeloos om een kam te hebben wanneer je kaal bent geworden.
De Spanjaard heeft ook een beetje van mening verandert na de Turkse beïnvloed. Yes, influential skills! De Brit heeft meteen een foto van de maand december gemaakt om hem met een Belgische kennis te delen. “ Ale`” zei ik (de Turkse), “Ik hoop dat de Belgische kennis niet kaal is.” Geen enkele beroemdheid uit Bursa was kaal dacht ik ook meteen.
Bursa is bekend met de beroemde zangers en zangeressen. Blijkbaar een muzikale stad. Zelfs de tribune van Bursaspor, de voetbal club van Bursa, klinkt altijd leuker dan alle anderen. De ritme blijft daar altijd hangen. Bursa is de stad van groen, blauw en wit en leuke liedjes. Groen van natuur, blauw van de zee en wit van de sneeuw op de berg. Liedjes van zigeuners, immigranten van Balkans, Joden en klassieke Turkse muziek. Het is ook bekend als de stad van homo’s, wat wel te horen is van de tegenovergestelde tribune tijdens de voetbal wedstrijden. Zelfs bekende zangers zoals Zeki Muren waren bekend met hun sexuale geardheid.
Bursa is een toeristische stad en onze grote familie woont niet in Bursa. In onze familie heb je drie soorten visite: Nummer 1: musea en culturele dingen bezoekers. Die zijn meestal geïnteresseerd in de geschiedenis van Bursa. Bursa was opgericht door Prusianen, was ooit de hoofdstad van de Ottomaanse Rijk en was de laatste stop van de Silk route. Er zijn talloze gebouwen of musea te zien. Tweede soort is geïnteresseerd in belangrijke mensen uit Bursa en willen de graf van hun zien. Die gaan naar de rustplaats van Zeki Muren bijvoorbeeld. En met zijn liedjes op de achtergrond op hem raki (Turkse drank) drinken. Zelfs ik heb zijn begraafplaats niet gezien. Derde soort van de familie gaan naar de restaurants, bars en cafés of winkelcentra. Er zijn natuurlijk combinaties.
Toen ik over de zigeuner zanger las, las ik ook dat hij uit Bursa kwam. Nog een beroemdheid uit Bursa dacht ik. Onbewust keek ik naar mijn kalender. Anderen waren bezig met een andere gesprek. “Ervaring is een kam die de natuur aan de mensen geeft wanneer zij kaal geworden zijn” las ik. Het schijnt een Belgische spreekwoord te zijn volgens mijn kalender. Ik heb een maandkalender en op elke maand er is een spreekwoord vanuit een andere land met een mooie beeld van hetzelfde land.
De Spaanse spreekwoord was niet bekend door de Spanjaard. Britse spreekwoord van maand februari was ook niet bekend door de Engelse. Helaas geen Turkse spreekwoord om de “waarheid” van de bron zelf te testen.
Belgische of niet, het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. We raakten in discussie. Spanjaard en de Brit waren van mening dat de betekenis heel erg simpel was. Ervaring is waardeloos. Waarom moet je een kam hebben als je kaal bent? Wat moet je ermee?
De Turkse partij van het gesprek had een heel andere kijkje natuurlijk. “Wanneer” is een belangrijke woord hier. Het is niet “als jij kaal bent”. Dus, je had wel haar en je bent eenmaal kaal geworden. En, dat is een gegeven op dit moment. Dat verander je niet als je in het bezit bent van een kam. Je moet je focus niet op het “verloren voorwerp” te leggen. Je hebt een kam, dat is ook een gegeven.
Volgens de Turkse, met een kam heb je herinneringen, kun jij de momenten met je mooie haar koesteren en ook je kun je je kam lenen aan iemand met haar maar zonder een kam. Het is niet helemaal waardeloos om een kam te hebben wanneer je kaal bent geworden.
De Spanjaard heeft ook een beetje van mening verandert na de Turkse beïnvloed. Yes, influential skills! De Brit heeft meteen een foto van de maand december gemaakt om hem met een Belgische kennis te delen. “ Ale`” zei ik (de Turkse), “Ik hoop dat de Belgische kennis niet kaal is.” Geen enkele beroemdheid uit Bursa was kaal dacht ik ook meteen.
Saturday, October 12, 2013
Licht effecten
Zomer is afgelopen in Amsterdam. Zomer is altijd mooi. In de zomer word ik verbonden met de echte: Natuur, zon, groen, blote voeten op zand, minder kleren om te dragen, lichter gevoel… In de winter periode ga ik meer naar de andere pool, de gemaakte. Dan ben ik meer van de cultuur. Natuurlijk winter heeft zijn eigen schoonheid, maar trillend van de kou en nat van regen kan ik het minder waarderen. Dus, meer cultuur voor meer warmte totdat de zon met volle kracht terug komt.
Theater is onnatuurlijk, zeker gemaakt, prikkelt en vraagt constant aandacht. Toch krijg ik een andere soort warmte. Het gaat hier om de sfeer. Ik zag recent een voorstelling welke ik erg leuk vond. Het was niet alleen door de grap met de deuren en mijn favoriete muziek van The Doors. Of het minimalistische decor. Of, de opzet zoals in Dogville waar de acteurs de scene verlaten maar nog zichtbaar zijn… Dit was het gevormde gedeelte. De onnatuurlijke, niet-echte… De stukjes waar je moet nadenken.
Wat ik erg ‘bijzonder' vond was een ongelukje. Het is een toneelstuk waar licht erg belangrijk is. Ineens gingen de grote lichten uit. Misschien een donkere scene, dus geen paniek… De spelers gingen door, maar na 5 minuten moesten we verplicht op pauze. Een kortsluiting en de technische mensen moesten aan het werk. In de tweede gedeelte toen de lichten uit gingen als onderdeel van het stuk, wisten we niet meer of dit elke avond zou gebeuren of het nog steeds door de kortsluiting komt. Onverwachte spanning was geweldig. Niemand wist het meer en het was niet meer helder wat “We gaan doorspelen” betekent. Hoort het echt bij het toneelstuk? Of was het een echte uitspraak tegen de toeschouwers? Ah, het maakt niet zo veel uit. Gewoon genieten. Onmacht en vol overgave...
Na de voorstelling weer natuur in het midden van Amsterdam. Regen… Wind… En vandaag genieten we gewoon van de herfstzon op een terrasje. Herfst is ook leuk op zijn manier…
Tuesday, September 3, 2013
Werk ethiek (!)
Komende vier uur zit ik thuis wachtend op de deurbel. Als het goed is “Feenstra totaal zorg en onderhoud” zal tussen 8 en 12 uur komen. Volgens mij heeft Feenstra alleen maar Goofy’s in dienst. Ene keer kwamen ze niet op de afgesproken dag. Andere keer kwamen ze wel, maar de registratie klopte niet. Ze hadden de juiste spullen niet en moest ik nog een vervolg afspraak maken. Een andere keer de auto ging weg zonder de monteur en de spullen lagen nog steeds bij mij… De vergeten spullen van de verlaten monteur waren later opgehaald. Laatste keer was de monteur meer geïnteresseerd in mijn robot stofzuiger dan de warmte installatie. Ik ben benieuwd wat voor een blunder scene ze deze keer zullen spelen. Spannend!
Wat dan ook, het is een must dat je je werk goed doet. Vroeger had ik een kleine buurvrouw. Zij was niet langer dan 1.35 meter. Elke ochtend ging ze naar haar werk met een rode pak aan of een grijze. Zij was wel goed gekleed, misschien een beetje te goed voor haar werk. Een mooie pak met een mini rok was niet nodig voor de kinderdagverblijf. Met haar lengte heeft zij een harstikke goeie baan gekozen. Tussen al die kleintjes, was haar lengte niet een probleem. Zij had haar autoriteit op de kleintjes, zelfs op hun ouders. Door haar lengte was het erg moeilijk om spullen van de markt te dragen bijvoorbeeld. Zij wist altijd een van de knappe vaders achter haar te laten lopen met haar volle boodschappen tassen. Ik dacht altijd dat zij heel veel at voor zo een kleine lichaam. Elke week paar keer vier boodschappen tassen gedragen door verschillende mannen. En, ze had helemaal geen visite gehad in de twee jaar dat ik in dezelfde complex woonde.
Haar lengte probleem was bekend door de hele buurt. Als je haar tegen komt, was dat de enige gespreksonderwerp. Als zij alleen in de supermarkt was, vermeed ik binnen te lopen. Anders was ik gevraagd om haar te helpen. De hoogste rij kon ze zelf niet aan, en toevallig moest zij altijd iets van de bovenste la hebben. Of, als je samen uit de supermarkt bent, moest je haar kleine stappen volgen en alweer dezelfde tirade horen over hoe moeilijk het is om zo klein te zijn. Zuchtend zou ze weer vragen of je haar boodschappen tassen zouden willen dragen zodat zij een beetje weer op adem kon komen. Zij maakte misbruik van haar situatie en ik had geen zin om mee te spelen in haar “ellende” . Zij was een heel vervelende kleine mens. Een gehandicapte mens kan ook vervelend zijn dus.
Haar voornaam ben ik vergeten na al die jaren maar haar achternaam was heel ironisch: Uzuncobanoglu in het Turks (Langeherderszon is de vertaling).
Kinderen waren dol op haar. Later werd ze zelf de manager van de kinderdagverblijf. Dan zagen wij de andere juffen achter haar lopen met de boodschappen tassen in plaats van de vaders. Zij doet haar werk heel erg goed blijkbaar.
Wat dan ook, het is een must dat je je werk goed doet. Vroeger had ik een kleine buurvrouw. Zij was niet langer dan 1.35 meter. Elke ochtend ging ze naar haar werk met een rode pak aan of een grijze. Zij was wel goed gekleed, misschien een beetje te goed voor haar werk. Een mooie pak met een mini rok was niet nodig voor de kinderdagverblijf. Met haar lengte heeft zij een harstikke goeie baan gekozen. Tussen al die kleintjes, was haar lengte niet een probleem. Zij had haar autoriteit op de kleintjes, zelfs op hun ouders. Door haar lengte was het erg moeilijk om spullen van de markt te dragen bijvoorbeeld. Zij wist altijd een van de knappe vaders achter haar te laten lopen met haar volle boodschappen tassen. Ik dacht altijd dat zij heel veel at voor zo een kleine lichaam. Elke week paar keer vier boodschappen tassen gedragen door verschillende mannen. En, ze had helemaal geen visite gehad in de twee jaar dat ik in dezelfde complex woonde.
Haar lengte probleem was bekend door de hele buurt. Als je haar tegen komt, was dat de enige gespreksonderwerp. Als zij alleen in de supermarkt was, vermeed ik binnen te lopen. Anders was ik gevraagd om haar te helpen. De hoogste rij kon ze zelf niet aan, en toevallig moest zij altijd iets van de bovenste la hebben. Of, als je samen uit de supermarkt bent, moest je haar kleine stappen volgen en alweer dezelfde tirade horen over hoe moeilijk het is om zo klein te zijn. Zuchtend zou ze weer vragen of je haar boodschappen tassen zouden willen dragen zodat zij een beetje weer op adem kon komen. Zij maakte misbruik van haar situatie en ik had geen zin om mee te spelen in haar “ellende” . Zij was een heel vervelende kleine mens. Een gehandicapte mens kan ook vervelend zijn dus.
Haar voornaam ben ik vergeten na al die jaren maar haar achternaam was heel ironisch: Uzuncobanoglu in het Turks (Langeherderszon is de vertaling).
Kinderen waren dol op haar. Later werd ze zelf de manager van de kinderdagverblijf. Dan zagen wij de andere juffen achter haar lopen met de boodschappen tassen in plaats van de vaders. Zij doet haar werk heel erg goed blijkbaar.
Wednesday, July 31, 2013
Meester en gezel
Tegenwoordig ontmoet ik alleen maar mensen die geld verdienen van de bezigheden wat ze eigenlijk ook graag zonder geld zouden kunnen uitoefenen. Dan wordt het juist gezelliger om met hun tijd door te brengen. Sinds vorige jaar wilde ik mijn Nederlands verbeteren op een speelse manier. Anders vind ik het te saai en zou ik de lessen als verplichting voelen. Gelukkig heb ik iemand gevonden wie ervan houd: Het spelen met de taal.
Mijn huiswerk is een artikel geschreven door Maarten Everblij uit de Volkskrant van 17 September 2011. De opdracht is elke alinea samenvatten in één zin. Gezellig! Leuke stukje dat je in heleboel manieren kan samenvatten. Ik heb de samenvatting hieronder. Als je wilt, kun je ook via de volgende link de echte artikel lezen: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/2915965/2011/09/17/Meester-gezel-4.dhtml
En, voor de "korter is beter" liefhebbers hierbij de samenvatting... Enjoy!
Natuurkundige Jan Zaanen aan de Universiteit van Leiden werkt samen met collega wetenschapper Koenraad Schalm, die 15 jonger is.
De reputatie van Zaanen is zodanig dat hij als meester gezien kan worden in deze samenwerkingsrelatie, echter inhoudelijk blijft hij de gezel.
Schalm, een specialist op het gebied van de snaartheorie, kan zijn wiskundige kennis gebruiken om natuurkundige problemen op te lossen.
Winnen van de Spinozaprijs in 2006 gaf Zaanen de ruimte om iets aantrekkelijks te gaan onderzoeken en hij richtte zich op de snaartheorie.
Een artikel uit 2007 leg de verbanden tussen de snaartheorie en gecondenseerde materie. Schalm kwam dit artikel tegen. Er ging hem een lichtje op! En, toevallig in dezelfde periode ontmoette hij Zaanen en hun samenwerking is begonnen.
Aanloop fase was niet soepel, omdat ze niet konden overeenstemmen over de doelstellingen. Ze zagen dat het moet kunnen, maar hoe wisten ze niet. In de tweede fase verhuisde Schalm naar Leiden en toen werd het makkelijker om elkaar te begrijpen.
In hun onderzoek hebben Schalm en Zaanen experimenten gebruikt om theorieën te toetsen, en vervolgens wiskundig te verklaren.
De senioriteit van Jan geeft legitimiteit aan hun onderzoek waardoor de acceptatie in de wetenschappelijke wereld vergroot wordt.
Door de combinatie van de communicatieve kwaliteiten van Zaanen en bedachtzaamheid van Schalm is er een vruchtbare samenwerking ontstaan.
Mijn huiswerk is een artikel geschreven door Maarten Everblij uit de Volkskrant van 17 September 2011. De opdracht is elke alinea samenvatten in één zin. Gezellig! Leuke stukje dat je in heleboel manieren kan samenvatten. Ik heb de samenvatting hieronder. Als je wilt, kun je ook via de volgende link de echte artikel lezen: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/2915965/2011/09/17/Meester-gezel-4.dhtml
En, voor de "korter is beter" liefhebbers hierbij de samenvatting... Enjoy!
Natuurkundige Jan Zaanen aan de Universiteit van Leiden werkt samen met collega wetenschapper Koenraad Schalm, die 15 jonger is.
De reputatie van Zaanen is zodanig dat hij als meester gezien kan worden in deze samenwerkingsrelatie, echter inhoudelijk blijft hij de gezel.
Schalm, een specialist op het gebied van de snaartheorie, kan zijn wiskundige kennis gebruiken om natuurkundige problemen op te lossen.
Winnen van de Spinozaprijs in 2006 gaf Zaanen de ruimte om iets aantrekkelijks te gaan onderzoeken en hij richtte zich op de snaartheorie.
Een artikel uit 2007 leg de verbanden tussen de snaartheorie en gecondenseerde materie. Schalm kwam dit artikel tegen. Er ging hem een lichtje op! En, toevallig in dezelfde periode ontmoette hij Zaanen en hun samenwerking is begonnen.
Aanloop fase was niet soepel, omdat ze niet konden overeenstemmen over de doelstellingen. Ze zagen dat het moet kunnen, maar hoe wisten ze niet. In de tweede fase verhuisde Schalm naar Leiden en toen werd het makkelijker om elkaar te begrijpen.
In hun onderzoek hebben Schalm en Zaanen experimenten gebruikt om theorieën te toetsen, en vervolgens wiskundig te verklaren.
De senioriteit van Jan geeft legitimiteit aan hun onderzoek waardoor de acceptatie in de wetenschappelijke wereld vergroot wordt.
Door de combinatie van de communicatieve kwaliteiten van Zaanen en bedachtzaamheid van Schalm is er een vruchtbare samenwerking ontstaan.
Monday, July 29, 2013
Parkeren
Mijn nieuwe auto is echt een patser auto, zwarte kleur, met spoilers, speciale sportieve velgen en op een heel korte tijd bereik je de snelheid van 100 Km/uur. Het is een speciale Citroën C2 met een heel grote motor cilinder. Ik merk het heel goed tijdens invoegen en uitvoegen. De nieuwe auto is erg snel!
Vandaag tijdens de lunch pauze hebben Jelmer en Tim (twee collega’s) langs mijn auto gelopen en over de auto gesproken. Nadat ze terug waren hebben ze het aan mij verteld. Tim heeft zelfs de gegevens gecheckt. Ze waren benieuwd of de auto wel snel was zoals ik zei en zoals de beschrijvingen. Ik heb ze meteen uitgenodigd voor een ritje. Ze kunnen het zelf ervaren :-) En, stiekem ben ik blij dat de nieuwe auto aandacht trekt. Ook bij de ingang naar de bedrijfsterrein, bij de poort, wordt ik bijna elke dag gestopt door de beveiliging. Met de Twingo moest ik niet zo vaak stoppen voor een security check.
Na de verhaal van Jelmer en Tim keek ik ook op de www.vwe.nl om de gegevens van mijn nieuwe auto te kijken. Volgens de registratie gegevens heb ik hem al 37 dagen in bezit. 37 dagen… Dat is wel verbazend lang. Met deze auto heb ik inmiddels al meer dan 2,200 km gereden. Ook, ben ik naar plekjes gegaan waar ik nooit eerder was geweest. Dus, nooit eerder met de Twingo. Na de eerste paar dagen, kon ik de C2 wel makkelijk spotten in de parkeer garage van Albert Heijn. Dus, volgens mij ben ik wel eraan gewend.
Toch 37 dagen zijn niet lang genoeg om mijn lieve Twingo te vergeten. Parkeren in Amsterdam is bijna nergens gratis. Elke week moet ik tenminste drie keer ergens parkeren en een parkeerautomaat zoeken. Totdat ik Parkmobile App had, en dat is sinds vorige week, moest ik elke keer bij de parkeerautomaten staan en de kenteken van mijn auto invullen. Hoe vaak heb ik de kenteken van mijn Twingo ingevuld denk je? Tot de laatste week was het bijna elke keer. Tenminste in mijn gedachten had ik nog steeds 83-TGV-7, daarna moest ik soms terug lopen naar de C2 om ervan zeker te zijn… Was het PV JJ of PJ VJ…. Alle combinaties leek me goed genoeg. Met een praktische oplossing, heb ik later een foto gemaakt waar de kenteken duidelijk was. Daarna moest ik niet meer terug lopen, maar wel de telefoon uit de tas halen.
Elke keer stond ik voor de parkeerautomaat en had ik de neiging om de kenteken van de oude auto te invullen. Het is niet dat ik niet wist wat mijn kenteken was. Ongeveer wist ik het wel :-) Het is meer een gevoel of een eerste instinct dat de kenteken wat bij mij hoort is die 83-TGV-7.
Vandaag tijdens de lunch pauze hebben Jelmer en Tim (twee collega’s) langs mijn auto gelopen en over de auto gesproken. Nadat ze terug waren hebben ze het aan mij verteld. Tim heeft zelfs de gegevens gecheckt. Ze waren benieuwd of de auto wel snel was zoals ik zei en zoals de beschrijvingen. Ik heb ze meteen uitgenodigd voor een ritje. Ze kunnen het zelf ervaren :-) En, stiekem ben ik blij dat de nieuwe auto aandacht trekt. Ook bij de ingang naar de bedrijfsterrein, bij de poort, wordt ik bijna elke dag gestopt door de beveiliging. Met de Twingo moest ik niet zo vaak stoppen voor een security check.
Na de verhaal van Jelmer en Tim keek ik ook op de www.vwe.nl om de gegevens van mijn nieuwe auto te kijken. Volgens de registratie gegevens heb ik hem al 37 dagen in bezit. 37 dagen… Dat is wel verbazend lang. Met deze auto heb ik inmiddels al meer dan 2,200 km gereden. Ook, ben ik naar plekjes gegaan waar ik nooit eerder was geweest. Dus, nooit eerder met de Twingo. Na de eerste paar dagen, kon ik de C2 wel makkelijk spotten in de parkeer garage van Albert Heijn. Dus, volgens mij ben ik wel eraan gewend.
Toch 37 dagen zijn niet lang genoeg om mijn lieve Twingo te vergeten. Parkeren in Amsterdam is bijna nergens gratis. Elke week moet ik tenminste drie keer ergens parkeren en een parkeerautomaat zoeken. Totdat ik Parkmobile App had, en dat is sinds vorige week, moest ik elke keer bij de parkeerautomaten staan en de kenteken van mijn auto invullen. Hoe vaak heb ik de kenteken van mijn Twingo ingevuld denk je? Tot de laatste week was het bijna elke keer. Tenminste in mijn gedachten had ik nog steeds 83-TGV-7, daarna moest ik soms terug lopen naar de C2 om ervan zeker te zijn… Was het PV JJ of PJ VJ…. Alle combinaties leek me goed genoeg. Met een praktische oplossing, heb ik later een foto gemaakt waar de kenteken duidelijk was. Daarna moest ik niet meer terug lopen, maar wel de telefoon uit de tas halen.
Elke keer stond ik voor de parkeerautomaat en had ik de neiging om de kenteken van de oude auto te invullen. Het is niet dat ik niet wist wat mijn kenteken was. Ongeveer wist ik het wel :-) Het is meer een gevoel of een eerste instinct dat de kenteken wat bij mij hoort is die 83-TGV-7.
Sunday, July 28, 2013
Fun factor
Het leek alsof ik mijn blog even aan de kant liet liggen. Ik kon niet zo veel tijd besteden aan schrijven. Het komt deels door goed weer in Amsterdam. Het is ongelofelijk maar waar. Paar dagen achter elkaar hebben wij zelfs boven 30 graden meegemaakt. Nog een belangrijkere reden van mijn afwezigheid was door grote veranderingen in mijn leven. Binnen een korte periode is mijn auto, mijn woonomgeving, mijn relatie status en mijn werk veranderd en behalve mijn werk, waren die veranderingen niet op deze manier verwacht. Nu ben ik weer terug en ben ik weer bezig met mijn Nederlands :-)
In de tussen periode leerde ik duiken met ’t Duikhuis, een Amsterdamse duikschool. Alle instructeurs van deze school waren erg bekwaam en fijne mensen. Op mijn eerste weekend had ik les van Annelies, wie toen nog een duikmaster was. Ik weet niet precies welke woorden ik gebruikt heb, maar aan het einde van onze lesje heb ik Annelies een heel positieve feedback gegeven. Daarna heeft ze met volle overtuiging besloten om een duikinstructrice te worden. Ik wist het helemaal niet.
Ik kan me wel herinneren dat ik het erg prettig vond met haar, omdat zij meer fun had dan ik. Met haar, leren duiken was ontzettend leuk. Zij leerde alles op een speelse wijze. Omdat zij liet zien dat ze veel van genoot, kreeg ik ook extra zin. Met de andere duik instructeurs was het meer een mechanische wijze. “Nu vin pivot, en daarna skill #13…” En, de nadruk lag op negatieve dingen, waar je moet opletten. Annelies was juist gefocust of de positieve. Met Annelies was het, “Wil je vin pivot doen? Die is leuk? Of zullen we eerst beginnen met zonder duikbril zwemmen. Dat is ook cool.” Haar didactische manier spreek mij veel aan. Het ging nooit over de skill zelf. Met haar lessen betekent dat je leert hoe je een bepaalde skill op een leuke manier kan ervaren.
Het is ook boeiend te zien dat mijn feedback een verandering kan brengen op iemand z’n leven. Goed dat ik met volle enthousiasme en openheid mijn gedachten en gevoelens met haar deelde. Anders zou ze nooit weten hoe goed haar lessen waren en wat een geweldige instructrice zij zou worden, of zij al was. Nu durft ze haar open te stellen en andere trainees een kans te geven om haar te ontmoeten. Het is een winst voor de (duik)wereld. Haar beslissing creëert zo veel veranderingen in de wereld. Als je erover denkt, met tientallen trainees per jaar, gaat ze direct invloed hebben op de levens van tenminste die mensen en de mensen in hun omgeving. En indirect op de andere mensen met wie de trainees van haar zullen gaan duiken.
Dus, toch was ik bezig met goeie dingen in deze periode dat ik niet op mijn blog schreef :-)
Tuesday, May 28, 2013
Ciao Don Andrea Gallo
Rode priester Don Andrea Gallo is vorige week overleden in Genoa, op 22 mei. Hij was voor een alternatieve kerk, waarin een internationale religie gebaseerd was op de Marxist filosofie. Hij was de priester van een Benedicten Kerk sinds de jaren 1970. Elke prostitué, transseksueel, arm, werkloos, zwerver en immigrant kon bij hem terecht. Zijn kerkdiensten gingen altijd over politieke en sociale problemen. Aan het eind van elke kerkdienst speelde hij “Ciao Bella” de Italiaans partizanenliedje of met andere woorden, socialistische strijdlied van de Italiaanse partizanen die zich tegen de fascisten en de nazi’s verzetten tijdens de tweede wereld oorlog. Hij riep dat het tijd was voor een homoseksuele Paus. Don Andrea Gallo was een gelovige, maar zijn hoogste geloof was de mens zelf! Hier wil ik het Italiaans liedje nog een keer draaien voor Don Andrea Gallo. Slaap zacht Gallo!
https://www.youtube.com/watch?v=23FJhYPjYME
https://www.youtube.com/watch?v=23FJhYPjYME
Thursday, May 23, 2013
Voetbal & Rotterdam
Ik hou van Rotterdam en ik hou van voetbal. Vooral de internationale wedstrijden. Elke even jaar is een feest voor mij, door de EK en de WK.
Iedereen weet dat de voetbal door Britten gevonden is. Toen was het een beetje anders natuurlijk. Bijvoorbeeld er was geen penalty. De logica was heel simpel: Britse gentlemen zouden geen verkeerde handelingen verrichten, dus er was geen sprake of noodzaak voor de penalty.
Ieren hadden een andere kijkje. Als ze dronken waren, onverwachte posities zou kunnen ontstaan. Door de verzoek van de Ieren, in 1891 een scheidsrechter met de recht tot de doodfluit (penalty) was ingevoerd. Tot dan, de kapitein van de team zou met de andere kapitein overleggen in het geval van onenigheden op het veld.
Na het invoeren van de penalty is de gezag van de kapitein niet helemaal verdwenen. Bijvoorbeeld teamkapitein Bas Paauwe van Feyenoord. Op 6 December 1942, Feyenoord stond 1-0 voor tegen de eind van de eerste helft van de wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord in de (oude) Kuip. Bijna helemaal aan het eind van de eerste helft, heeft Jan Bens van Feyenoord een penalty gewonnen voor zijn team. Maar de keeper van Ajax was oneens en wou de bal niet aan Bens geven. Ruzie tussen de keeper en Bens liep een beetje uit de hand. Op dat moment kwam Bas Paauwe, de kapitein van Feyenoord en heeft Bens uit het veld gestuurd. Toen was er nog steeds geen rode kaart, maar wel sterke team kapiteins.
Feyenoord was de winnaar van de wedstrijd met 2-0, en deze was de eerste wedstrijd waarin een voetballer uit het spel was gezet.
Iedereen weet dat de voetbal door Britten gevonden is. Toen was het een beetje anders natuurlijk. Bijvoorbeeld er was geen penalty. De logica was heel simpel: Britse gentlemen zouden geen verkeerde handelingen verrichten, dus er was geen sprake of noodzaak voor de penalty.
Ieren hadden een andere kijkje. Als ze dronken waren, onverwachte posities zou kunnen ontstaan. Door de verzoek van de Ieren, in 1891 een scheidsrechter met de recht tot de doodfluit (penalty) was ingevoerd. Tot dan, de kapitein van de team zou met de andere kapitein overleggen in het geval van onenigheden op het veld.
Na het invoeren van de penalty is de gezag van de kapitein niet helemaal verdwenen. Bijvoorbeeld teamkapitein Bas Paauwe van Feyenoord. Op 6 December 1942, Feyenoord stond 1-0 voor tegen de eind van de eerste helft van de wedstrijd tussen Ajax en Feyenoord in de (oude) Kuip. Bijna helemaal aan het eind van de eerste helft, heeft Jan Bens van Feyenoord een penalty gewonnen voor zijn team. Maar de keeper van Ajax was oneens en wou de bal niet aan Bens geven. Ruzie tussen de keeper en Bens liep een beetje uit de hand. Op dat moment kwam Bas Paauwe, de kapitein van Feyenoord en heeft Bens uit het veld gestuurd. Toen was er nog steeds geen rode kaart, maar wel sterke team kapiteins.
Feyenoord was de winnaar van de wedstrijd met 2-0, en deze was de eerste wedstrijd waarin een voetballer uit het spel was gezet.
Wednesday, May 22, 2013
Allegorie van de grot
Vandaag moest ik aan de allegorie van de grot denken. Ik had een keer een sjabloon gemaakt om de status van mijn projecten duidelijk door te geven aan mijn manager. Ik ging op vakantie en had ik niet zo veel tijd voor een meeting, vandaar.
In deze sjabloon kan je alle gemaakte en nog te gebeuren project stappen en de activiteiten zien. Het was een mooie opzet voor alles op een A4tje te laten zien.. Ruim een jaar geleden was het een groot succes geworden. Vandaag zag ik een collega ermee te worstelen. Hij volgde de opzet, maar inhoudelijk wat hij neerzet klopte helemaal niet. Hij dacht dat de project stappen vast waren, namelijk 5 stappen. Het kon 1, 2 of meer stappen bevatten…
De ziel was helemaal niet begrepen… Grappig dat men de schaduwen op de muur van de grot letterlijk waarneemt en niet verder ziet of denkt…
In deze sjabloon kan je alle gemaakte en nog te gebeuren project stappen en de activiteiten zien. Het was een mooie opzet voor alles op een A4tje te laten zien.. Ruim een jaar geleden was het een groot succes geworden. Vandaag zag ik een collega ermee te worstelen. Hij volgde de opzet, maar inhoudelijk wat hij neerzet klopte helemaal niet. Hij dacht dat de project stappen vast waren, namelijk 5 stappen. Het kon 1, 2 of meer stappen bevatten…
De ziel was helemaal niet begrepen… Grappig dat men de schaduwen op de muur van de grot letterlijk waarneemt en niet verder ziet of denkt…
Geen enkele reden tot strijd
Mijn laatste verhaal over mijn hardloop evenement was een heel lange tijd geleden geschreven. Inmiddels ben ik twee keer naar Turkije geweest, eerste keer voor een vakantie van een week en de tweede keer voor een dienstreis. Verder waren er aantal andere spannende gebeurtenissen op het werk gebied. In het privé ging het ook niet slecht. Ik heb een wandeltocht meegemaakt- heb zelfs een medaille ontvangen. Mijn nieuwe Italiaanse taal oefengroep had alleen maar nette mensen. Jammer dat we twee weken geleden op zomer vakantie zijn gegaan. Het prachtige neefje van mijn vriend is geboren. Hij is een erg mooie en serene baby. 30 april was de laatste Koninginnedag in Nederland. Dat heb ik ook rustig meegemaakt. Er was de lentekermis en op de kermisplein heb ik de botsende auto’s gereden op mijn 34ste. Mijn vriend en ik waren de enige dertigers op de baan - hij zelfs meer onderweg naar veertig. Het was erg gezellig...
En, inmiddels ben ik 35 geworden op 14 mei… 35, een mijlpaal. Ik ben niet zo jong meer. Tot de 34, valt iedereen onder de categorie jong- categorie 18-34. Vanaf 35 val je onder de categorie 35-55… een heel andere leeftijdscategorie.
Deze groep richt zich op familie en kinderen. Hun bezigheden zijn hypotheek aflossen, kinderen opvoeden, een beetje sparen voor de oude dag en plezier hebben in het leven. Ik was bewust van de leeftijd categorie shift sinds paar jaar en de bijbehorende eigenschappen van de naderende leeftijd categorie, hihi... Daarom heb ik mezelf kunnen voorbereiden. Ik weet nu wat ik wil. Dat geeft rust en ruimte. Onbewust heb ik me heel goed kunnen voorbereiden realiseer ik me.
Onverwachte gebeurtenissen in mijn leven waren toevallen of juist onbewuste keuzes van mij? Ik heb het gevoel dat alle stenen op zijn plek zijn gevallen. Dat is een heel bijzondere gevoel moet ik zeggen. Tot mijn 30ste had ik heel veel strijd gegeven om een soort basis te kunnen bouwen. “Learn to value yourself, which means: fight for your happiness.” (Ayn Rand)
Nu, na alle tegenstrijdigheden, waardeer ik dit rust gevoel en het gevoel van “alles is compleet- geen enkele reden tot strijd”.
En, inmiddels ben ik 35 geworden op 14 mei… 35, een mijlpaal. Ik ben niet zo jong meer. Tot de 34, valt iedereen onder de categorie jong- categorie 18-34. Vanaf 35 val je onder de categorie 35-55… een heel andere leeftijdscategorie.
Deze groep richt zich op familie en kinderen. Hun bezigheden zijn hypotheek aflossen, kinderen opvoeden, een beetje sparen voor de oude dag en plezier hebben in het leven. Ik was bewust van de leeftijd categorie shift sinds paar jaar en de bijbehorende eigenschappen van de naderende leeftijd categorie, hihi... Daarom heb ik mezelf kunnen voorbereiden. Ik weet nu wat ik wil. Dat geeft rust en ruimte. Onbewust heb ik me heel goed kunnen voorbereiden realiseer ik me.
Onverwachte gebeurtenissen in mijn leven waren toevallen of juist onbewuste keuzes van mij? Ik heb het gevoel dat alle stenen op zijn plek zijn gevallen. Dat is een heel bijzondere gevoel moet ik zeggen. Tot mijn 30ste had ik heel veel strijd gegeven om een soort basis te kunnen bouwen. “Learn to value yourself, which means: fight for your happiness.” (Ayn Rand)
Nu, na alle tegenstrijdigheden, waardeer ik dit rust gevoel en het gevoel van “alles is compleet- geen enkele reden tot strijd”.
Monday, March 4, 2013
Hardlopen of auto kwijt raken- welke kost meer energie?
Afgelopen zondag heb ik deelgenomen bij het Twiske hardloopevenement. Ik heb een kleine 3 km hardgelopen. Het duurde 20 minuten. Niet een top prestatie, maar nu heb ik een baseline en het kan alleen maar beter vanaf nu! Nadat ik de finish bereikt heb, was ik heel blij, erg moe, maar ook vol met energie… Heel gek is dat. Waarschijnlijk had ik een soort runners high.
Gelukkig was ik erg blij door de endorfine. Anders, de zoektocht naar mijn auto had heel erger kunnen zijn… Ik ben 75 minuten bezig geweest om mijn auto terug te vinden. Na een uur zoektocht zonder enige tastbaar resultaat, heb ik iemand gevraagd of hij mij kon helpen. Gelukkig was hij wel bereid om te helpen. En, toevallig was hij een van de beste hardlopers. Gisteren was hij de tweede geworden van de 22 km loop. En, hij kwam ook uit Zaandam. Hij heeft mij in zijn auto rond gereden en na een minuut of tien heb ik mijn auto weer kunnen zien, dankzij hem. In de auto hebben wij niet zo veel gesproken. De onvermijdelijke vraag vanwege mijn accent en mijn woordkeuze was natuurlijk “Waar kom je vandaan?”. Ik had de vraag ietsje anders opgevat. “Zaandam” zei ik. “Oostzijde”. “Een van de flats daar?” “Ja, vlakbij”. "Ik kom ook uit Zaandam" zei hij. "De Zuidzijde".
Na 8 minuten rondgereden hebben, vroeg hij of hij mij beter naar huis kon brengen. “Nee, ik kan niet binnen. Ik heb de sleutels in de auto laten staan” antwoordde ik. Logisch, hij zou toch die kant opgaan. “Heeft niemand de sleutels? Je vrienden? Je buurvrouw?” vroeg hij. Tja, als mijn vriend thuis was, kon ik in ieder geval binnen gaan… “Nee, alleen mijn vriend. Maar hij zit op dit moment op de GroenLinks Congres”. “Is je vriend Zaanse?” “Ja, hij komt uit Zaandam”. Daarna heeft hij paar vragen gesteld zoals of ik deze straat herkende, waarop mijn antwoord niet zo zeker was. Hij heeft mij weer gevraagd, “Zo hij is Zaanse… Hoe heet je vriend?” Ik vertelde de naam. Ik zei ook dat hij in Hogeschool Alkmaar gestudeerd heeft. “De naam ken ik niet. Maar, ik heb ook daar gezeten”. Ik onderbrak hem: “Deze straat kon wel de juiste zijn… Bij zo een bocht heb ik mijn auto neergezet, het was één van deze straten…Met hoge drempels… Niet de chique huizen… Ja, ja, ja! Daar is het… Dat is mijn auto…” Ik stapte meteen uit. “Ik ben je heel erg dankbaar. Dank je wel. Ik zal je naam vinden van de uitslagen“ riep ik toen ik de deur dicht probeerde te krijgen. Hij zei: “Ja, misschien tot ziens in een ander evenement. Veel succes. Wel thuis.” Toen ik in mijn auto stapte heb ik gezien dat hij bezig was met zijn mobiel… ‘Hij komt uit Zaandam en van Landsmeer naar Zaandam heeft hij TomTom nodig?’ dacht ik heel snel. ‘Dan is mijn zoektocht naar mijn auto in een onbekend terrein is niet zo slecht’.
In mijn auto heb ik mijn mobiel gepikt en meteen mijn vriend vertelde over mijn resultaat en ook over mijn auto incident. Hij schreef: “Je hebt wat verbeterpunten… zoals het sneller vinden van je auto. Hihihi…” Daarna heb ik dezelfde verhaal aan mijn zwager verteld, wat hij een beetje sip vond.
Goed dat ik over alles en nog wat praat. Tegen zeven uur kwam mijn vriend terug. Ik was al thuis. Ik heb hem het hele verhaal nogmaals verteld en hij begon over zijn verhaal. Zelfs ik was trots met zijn partij deze keer. Hij heeft het congres zelf meegemaakt, dus hij was vol met verhalen… Toen hij iets wilde laten zien, pakte hij zijn mobiel, keek hij naar de linkedin request… Van hem moest ik meteen naar het scherm kijken. “Hoi… Ik hoop dat je vriendin veilig thuis is gekomen. En, hoop ik dat zij niet uit het veld geslagen wordt vanwege het kwijtraken van de auto”. Het was van mijn hardloper “kennis” wie vanmiddag mij hielp met de zoektocht naar mijn auto. Hij was blijkbaar niet bezig met het invoeren van zijn adres toen, maar met het invoeren van de naam van mijn vriend…
Gelukkig was ik erg blij door de endorfine. Anders, de zoektocht naar mijn auto had heel erger kunnen zijn… Ik ben 75 minuten bezig geweest om mijn auto terug te vinden. Na een uur zoektocht zonder enige tastbaar resultaat, heb ik iemand gevraagd of hij mij kon helpen. Gelukkig was hij wel bereid om te helpen. En, toevallig was hij een van de beste hardlopers. Gisteren was hij de tweede geworden van de 22 km loop. En, hij kwam ook uit Zaandam. Hij heeft mij in zijn auto rond gereden en na een minuut of tien heb ik mijn auto weer kunnen zien, dankzij hem. In de auto hebben wij niet zo veel gesproken. De onvermijdelijke vraag vanwege mijn accent en mijn woordkeuze was natuurlijk “Waar kom je vandaan?”. Ik had de vraag ietsje anders opgevat. “Zaandam” zei ik. “Oostzijde”. “Een van de flats daar?” “Ja, vlakbij”. "Ik kom ook uit Zaandam" zei hij. "De Zuidzijde".
Na 8 minuten rondgereden hebben, vroeg hij of hij mij beter naar huis kon brengen. “Nee, ik kan niet binnen. Ik heb de sleutels in de auto laten staan” antwoordde ik. Logisch, hij zou toch die kant opgaan. “Heeft niemand de sleutels? Je vrienden? Je buurvrouw?” vroeg hij. Tja, als mijn vriend thuis was, kon ik in ieder geval binnen gaan… “Nee, alleen mijn vriend. Maar hij zit op dit moment op de GroenLinks Congres”. “Is je vriend Zaanse?” “Ja, hij komt uit Zaandam”. Daarna heeft hij paar vragen gesteld zoals of ik deze straat herkende, waarop mijn antwoord niet zo zeker was. Hij heeft mij weer gevraagd, “Zo hij is Zaanse… Hoe heet je vriend?” Ik vertelde de naam. Ik zei ook dat hij in Hogeschool Alkmaar gestudeerd heeft. “De naam ken ik niet. Maar, ik heb ook daar gezeten”. Ik onderbrak hem: “Deze straat kon wel de juiste zijn… Bij zo een bocht heb ik mijn auto neergezet, het was één van deze straten…Met hoge drempels… Niet de chique huizen… Ja, ja, ja! Daar is het… Dat is mijn auto…” Ik stapte meteen uit. “Ik ben je heel erg dankbaar. Dank je wel. Ik zal je naam vinden van de uitslagen“ riep ik toen ik de deur dicht probeerde te krijgen. Hij zei: “Ja, misschien tot ziens in een ander evenement. Veel succes. Wel thuis.” Toen ik in mijn auto stapte heb ik gezien dat hij bezig was met zijn mobiel… ‘Hij komt uit Zaandam en van Landsmeer naar Zaandam heeft hij TomTom nodig?’ dacht ik heel snel. ‘Dan is mijn zoektocht naar mijn auto in een onbekend terrein is niet zo slecht’.
In mijn auto heb ik mijn mobiel gepikt en meteen mijn vriend vertelde over mijn resultaat en ook over mijn auto incident. Hij schreef: “Je hebt wat verbeterpunten… zoals het sneller vinden van je auto. Hihihi…” Daarna heb ik dezelfde verhaal aan mijn zwager verteld, wat hij een beetje sip vond.
Goed dat ik over alles en nog wat praat. Tegen zeven uur kwam mijn vriend terug. Ik was al thuis. Ik heb hem het hele verhaal nogmaals verteld en hij begon over zijn verhaal. Zelfs ik was trots met zijn partij deze keer. Hij heeft het congres zelf meegemaakt, dus hij was vol met verhalen… Toen hij iets wilde laten zien, pakte hij zijn mobiel, keek hij naar de linkedin request… Van hem moest ik meteen naar het scherm kijken. “Hoi… Ik hoop dat je vriendin veilig thuis is gekomen. En, hoop ik dat zij niet uit het veld geslagen wordt vanwege het kwijtraken van de auto”. Het was van mijn hardloper “kennis” wie vanmiddag mij hielp met de zoektocht naar mijn auto. Hij was blijkbaar niet bezig met het invoeren van zijn adres toen, maar met het invoeren van de naam van mijn vriend…
Friday, March 1, 2013
Vrijheid, verantwoordelijkheid en rechtvaardigheid
Vrijheid is essentieel in een relatie. Het is simpelweg de mogelijkheid om je eigen leven in te richten. Vrijheid in een relatie is een beetje je eigen leven in te richten terwijl je jezelf verantwoordelijk voelt voor je partner en zorgt dat je relatie rechtvaardig is.
Rechtvaardigheid in een relatie betekent dat de basisbehoeften van alle twee mensen voldaan zijn.
In je eentje hoef je je helemaal niet verantwoordelijk voelen tegen iemand, want je bent alleen. En, rechtvaardigheid is niet van toepassing, omdat er alleen maar een set van de basisbehoeften is… en meestal deze set is niet voldaan in je eentje :-) Je partner geeft je de erkenning, herkenning, de steun, de gezelligheid… alles wat er bovenop staat in de hiërarchie van behoeften volgens Maslow.
Verantwoordelijkheid legt het verband tussen de twee mensen. Verantwoordelijke partner denkt vooraf aan de consequenties van de verschillende alternatieven, kiest zonder dwang en uit de vrije wil voor het alternatief dat voor iedereen op de lange termijn het meest gunstig is.
Wij denken dat een gemiddelde mens altijd rationeel en daardoor altijd verantwoordelijk is. Zijn de mensen echt altijd in staat om verantwoordelijk te zijn? Soms zijn wij simpelweg niet in staat, soms zijn wij dom en naïef, soms zijn wij misschien onwetend of onervaren... Als het zo is… en, er is geen weg om onverantwoorde gedrag ongedaan te maken… Hoe ga je hiermee om? Hoe kan je samen blijven werken aan creatie met je partner?
Dan heb je de super wet van vergeving… Of, het vergevingprincipe :-) Om te vergeven hoef je niet innerlijk of uiterlijk veranderen. Als je je partner niet langer de schuld geeft en zelf verantwoordelijkheid neemt voor je verdriet en je ongenoegen, ben je al in het vergevingsproces. Vergeving is niet zozeer iets doen of iets ongedaan maken. Dat kan niet. Het stelt ons in staat om schuld en verwijten ongedaan te maken. Alleen een voortdurend proces van vergeving stelt ons in staat om het partnerschap in stand te houden terwijl het zijn onvermijdelijke ups en downs meemaakt. Vergeving wist schuld en verwijt weg. Dan worden wij weer (emotioneel) vrij om onze betrokkenheid bij de relatie te vernieuwen en ons weer met onze partner te verbinden.
Rechtvaardigheid in een relatie betekent dat de basisbehoeften van alle twee mensen voldaan zijn.
In je eentje hoef je je helemaal niet verantwoordelijk voelen tegen iemand, want je bent alleen. En, rechtvaardigheid is niet van toepassing, omdat er alleen maar een set van de basisbehoeften is… en meestal deze set is niet voldaan in je eentje :-) Je partner geeft je de erkenning, herkenning, de steun, de gezelligheid… alles wat er bovenop staat in de hiërarchie van behoeften volgens Maslow.
Verantwoordelijkheid legt het verband tussen de twee mensen. Verantwoordelijke partner denkt vooraf aan de consequenties van de verschillende alternatieven, kiest zonder dwang en uit de vrije wil voor het alternatief dat voor iedereen op de lange termijn het meest gunstig is.
Wij denken dat een gemiddelde mens altijd rationeel en daardoor altijd verantwoordelijk is. Zijn de mensen echt altijd in staat om verantwoordelijk te zijn? Soms zijn wij simpelweg niet in staat, soms zijn wij dom en naïef, soms zijn wij misschien onwetend of onervaren... Als het zo is… en, er is geen weg om onverantwoorde gedrag ongedaan te maken… Hoe ga je hiermee om? Hoe kan je samen blijven werken aan creatie met je partner?
Dan heb je de super wet van vergeving… Of, het vergevingprincipe :-) Om te vergeven hoef je niet innerlijk of uiterlijk veranderen. Als je je partner niet langer de schuld geeft en zelf verantwoordelijkheid neemt voor je verdriet en je ongenoegen, ben je al in het vergevingsproces. Vergeving is niet zozeer iets doen of iets ongedaan maken. Dat kan niet. Het stelt ons in staat om schuld en verwijten ongedaan te maken. Alleen een voortdurend proces van vergeving stelt ons in staat om het partnerschap in stand te houden terwijl het zijn onvermijdelijke ups en downs meemaakt. Vergeving wist schuld en verwijt weg. Dan worden wij weer (emotioneel) vrij om onze betrokkenheid bij de relatie te vernieuwen en ons weer met onze partner te verbinden.
Thursday, February 28, 2013
Peterprincipe versus Dilbertprincipe
Hoe kan je de geschiktheid van iemand voor een functie of voor een rol bepalen? En, wat doe je daarmee? Daar zit ik mee te worstelen. Het gaat niet alleen over het bedrijfsleven. Ook in de maatschappij, kan jij als een toegewezen instantie wel zeggen dat bepaalde soort mensen geen kinderen mogen krijgen, bijvoorbeeld mensen met een IQ minder dan 80? Kan jij sommige mensen niet geschikt vinden voor de ouder rol?
Het Peterprincipe in de organisatiekunde zegt dat competente mensen zullen uiteraard gepromoveerd worden op een hoger niveau, totdat ze de grens van de competentie bereikt hebben. Laurence J. Peter zegt in het Engels: “In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence”.
Het idee is heel erg simpel. Als een medewerker goed functioneert in zijn eerste functie binnen die hiërarchie, dan komt hij of zij in aanmerking tot een promotie naar een hogere functie. In zijn nieuwe functie, als de werknemer tijd en aandacht besteed aan niet nuttig werk en bijvoorbeeld blijft zijn of haar eerste taken uit te voeren of zich bezig houdt met verdedigingsmechanismes te creëren voor zijn slecht functioneren, heeft hij zijn niveau van incompetentie bereikt.
Deze kan je toepassen op het gebied van de maatschappelijke rollen. Als ik doorga met dezelfde voorbeeld, kan je wel zeggen dat een goed functionerende kind kan gepromoveerd worden naar de puberteit. En daarna naar volwassenen leven. Hij/zij kan een leuk baan vinden, een leuk partner vinden en als de jongvolwassene in deze rol goed genoeg functioneert, mag hij/zij het ouderschap in.
Aan de andere kant heb je ook de Dilbertprincipe. Hier het mechanisme naar boven werkt met de tegenovergestelde grondvormen. Als je heel erg slecht functionerende mensen hebt, kan je ze beter promoveren naar een management functie zodat ze niet zo veel schade kunnen veroorzaken aan de werkvloer. In het Nederlands kan je dit principe noemen als “wegpromoveren”. Dus, slecht functionerende puber wegpromoveren naar een tienermoeder bijvoorbeeld?
Het Peterprincipe in de organisatiekunde zegt dat competente mensen zullen uiteraard gepromoveerd worden op een hoger niveau, totdat ze de grens van de competentie bereikt hebben. Laurence J. Peter zegt in het Engels: “In a hierarchy every employee tends to rise to his level of incompetence”.
Het idee is heel erg simpel. Als een medewerker goed functioneert in zijn eerste functie binnen die hiërarchie, dan komt hij of zij in aanmerking tot een promotie naar een hogere functie. In zijn nieuwe functie, als de werknemer tijd en aandacht besteed aan niet nuttig werk en bijvoorbeeld blijft zijn of haar eerste taken uit te voeren of zich bezig houdt met verdedigingsmechanismes te creëren voor zijn slecht functioneren, heeft hij zijn niveau van incompetentie bereikt.
Deze kan je toepassen op het gebied van de maatschappelijke rollen. Als ik doorga met dezelfde voorbeeld, kan je wel zeggen dat een goed functionerende kind kan gepromoveerd worden naar de puberteit. En daarna naar volwassenen leven. Hij/zij kan een leuk baan vinden, een leuk partner vinden en als de jongvolwassene in deze rol goed genoeg functioneert, mag hij/zij het ouderschap in.
Aan de andere kant heb je ook de Dilbertprincipe. Hier het mechanisme naar boven werkt met de tegenovergestelde grondvormen. Als je heel erg slecht functionerende mensen hebt, kan je ze beter promoveren naar een management functie zodat ze niet zo veel schade kunnen veroorzaken aan de werkvloer. In het Nederlands kan je dit principe noemen als “wegpromoveren”. Dus, slecht functionerende puber wegpromoveren naar een tienermoeder bijvoorbeeld?
Subscribe to:
Posts (Atom)