Komende vier uur zit ik thuis wachtend op de deurbel. Als het goed is “Feenstra totaal zorg en onderhoud” zal tussen 8 en 12 uur komen. Volgens mij heeft Feenstra alleen maar Goofy’s in dienst. Ene keer kwamen ze niet op de afgesproken dag. Andere keer kwamen ze wel, maar de registratie klopte niet. Ze hadden de juiste spullen niet en moest ik nog een vervolg afspraak maken. Een andere keer de auto ging weg zonder de monteur en de spullen lagen nog steeds bij mij… De vergeten spullen van de verlaten monteur waren later opgehaald. Laatste keer was de monteur meer geïnteresseerd in mijn robot stofzuiger dan de warmte installatie. Ik ben benieuwd wat voor een blunder scene ze deze keer zullen spelen. Spannend!
Wat dan ook, het is een must dat je je werk goed doet. Vroeger had ik een kleine buurvrouw. Zij was niet langer dan 1.35 meter. Elke ochtend ging ze naar haar werk met een rode pak aan of een grijze. Zij was wel goed gekleed, misschien een beetje te goed voor haar werk. Een mooie pak met een mini rok was niet nodig voor de kinderdagverblijf. Met haar lengte heeft zij een harstikke goeie baan gekozen. Tussen al die kleintjes, was haar lengte niet een probleem. Zij had haar autoriteit op de kleintjes, zelfs op hun ouders. Door haar lengte was het erg moeilijk om spullen van de markt te dragen bijvoorbeeld. Zij wist altijd een van de knappe vaders achter haar te laten lopen met haar volle boodschappen tassen. Ik dacht altijd dat zij heel veel at voor zo een kleine lichaam. Elke week paar keer vier boodschappen tassen gedragen door verschillende mannen. En, ze had helemaal geen visite gehad in de twee jaar dat ik in dezelfde complex woonde.
Haar lengte probleem was bekend door de hele buurt. Als je haar tegen komt, was dat de enige gespreksonderwerp. Als zij alleen in de supermarkt was, vermeed ik binnen te lopen. Anders was ik gevraagd om haar te helpen. De hoogste rij kon ze zelf niet aan, en toevallig moest zij altijd iets van de bovenste la hebben. Of, als je samen uit de supermarkt bent, moest je haar kleine stappen volgen en alweer dezelfde tirade horen over hoe moeilijk het is om zo klein te zijn. Zuchtend zou ze weer vragen of je haar boodschappen tassen zouden willen dragen zodat zij een beetje weer op adem kon komen. Zij maakte misbruik van haar situatie en ik had geen zin om mee te spelen in haar “ellende” . Zij was een heel vervelende kleine mens. Een gehandicapte mens kan ook vervelend zijn dus.
Haar voornaam ben ik vergeten na al die jaren maar haar achternaam was heel ironisch: Uzuncobanoglu in het Turks (Langeherderszon is de vertaling).
Kinderen waren dol op haar. Later werd ze zelf de manager van de kinderdagverblijf. Dan zagen wij de andere juffen achter haar lopen met de boodschappen tassen in plaats van de vaders. Zij doet haar werk heel erg goed blijkbaar.
